မုန္တိုင္းမ်ား၏အရွင္သခင္ Season - 1( Zawgyi+Unicode)

မုန္တိုင္းမ်ား၏အရွင္သခင္အပိုင္း (၂၇)

မုန္တိုင္းမ်ား၏အရွင္သခင္
အပိုင္း (၂၇)

တင္တက္ရင္သည္ ကမာမ်ားအိ္မ္ကို လာမလားဟုေမွ်ာ္ေနမိသည္။ သို႕ေသာ္ ကမာ ၃ ရက္တိတိေပၚ မလာခဲ့ပါ။ မင္းႀကီးလည္း ညီလာခံမတက္ေပ။ တင္တက္ရင္ စိတ္မတည္မျငိမ္ျဖစ္ရေလျပီ။ ညီေလး မ်ားလာမလားလို႕ အိမ္၀သို႕မႀကာမႀကာလွမ္းလွမ္းႀကည့္ေနသျဖင့့္ အိမ္ေတာ္ထိန္းႀကီးပင္ သတိ ထားမိသြားသည္။
"သခင္ႀကီး...သခင္ေလးကို ေမွ်ာ္ေနတာလား။"

တင္တက္ရင္သည္ အိမ္္ေတာ္ထိန္းႀကီး၏စကားေႀကာင့္ သတိ၀င္လာသည္။ မ်က္နွာမသာမယာျဖင့္ ေခါင္းယမ္းကာ အျပင္သို႕ထြက္သြားသည္။ တင္ေမာ္ရင္ အိမ္ျပန္လာေတာ့ ေနာင္ေတာ္ႀကီးျပန္လာျပီ လားဟု အိမ္ေတာ္ထိန္းကိုေမးလိုက္ေသာအခါ ျပန္ထြက္သြားေႀကာင္းသိသြားသျဖင့္ေခါင္းကို ယမ္းမိ သည္။

"ေနာင္ေတာ္ ဘယ္ထြက္သြားျပန္လဲ မသိဘူး။ အိမ္ေတာ္ထိ္န္းႀကီး ညက်ရင္ ေနာင္ေတာ္ကို အရက္ဆိုင္ေတြမွာလိုက္ရွာလိုက္ဦး။"

"ဟုတ္ကဲဲ့ပါ သခင္ေလး။"

တင္ေမာ္ရင္သည္ ကမာေႀကာင့္ ေနာင္ေတာ္ ခံစားေနရမွန္း သိကာအေကာင္းဆံုးဘယ္လိုလုပ္ေပး ရမည္ကို စဥ္းစားကာ အႀကံထုတ္ေနမိသည္။ ယခုလို မင္းႀကီးေရာဂါထေနခ်ိန္တြင္ ကမာ မင္းႀကီး ေဘးမွ ခြာနိုင္မည္မဟုတ္ေပ။ မခြာတာပဲေကာင္းသည္။ မင္းႀကီးကို ကမာထိန္းနိုင္မွ၊ မဟုတ္လွ်င္ နန္းေတာ္အတြငး္ မင္းႀကီး မွားယြင္းေသာဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားကိုဆက္တိုက္ခ်မွတ္ေပလိမ့္မည္။ ထို႕ေႀကာင့္ အမတ္ခ်ဳပ္ႀကီးနွင့္တိုင္ပင္ကာ ကမာ့အေဆာင္မွ မင္းႀကီးဘယ္မွ မသြားေအာင္ ထိန္းထား ခိုင္းျခင္းျဖစ္သည္။ ဒါကို ေနာင္ေတာ္သိေအာင္ေျပာမွျဖစ္မည္။ မိမိတို႕ညီေလး ကမာက တိုင္းျပည္တာ၀န္ကို တဖက္တလမ္းမွ ထမ္းေနသည္မဟုတ္လား။

တင္တက္ရင္ ဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္ထိေသာက္ေနရာ ဆိုင္ရွင္လည္း ဘာမွမေျပာ၀ံ့ပဲ ႀကည့္ေနရသည္။ နာမည္ႀကီး စစ္သူႀကီးကို မိမိတို႕ ဆိုင္ပိတ္ေတာ့မည္ဟုေျပာျပီး ဘယ္လိုေမာင္းထုတ္၀ံ့မည္နည္း။

"သခင္ႀကီး...သခင္ေလး ရွာခိုင္းလိုက္ပါတယ္။"

"ငါ ေသာက္လို႕မ၀ေသးဘူး။ ျပီးမွ ျပန္လာမယ္။"

အိမ္ေတာ္ထိန္းက အရိုအေသေပးကာ တိုးတိုးေျပာလိုက္သည္။
"သခင္ေလး ကမာအေႀကာင္းေျပာစ၇ာရွိလို႕ ေခၚခုိင္းလုိက္တာပါ သခင္ႀကီး။"

ကမာ့ နာမည္ႀကားသည္နွင့္ တင္တက္ရင္ ေသာက္လက္စအရက္ခြက္ကိုခ်ကာ လိုက္လာခဲ့သည္။ ထိုအခါမွ ဆို္င္ရွင္က ကပ်ာကယာ ဆိုင္သိမ္းရေတာ့သည္။ တင္တက္ရင္သည္ အိမ္ေတာ္သုိ႕ ေရာက္ေသာ္ တင္ေမာ္ရင္ ေစာင့္ေနသည္ကိ ုေတြ႕လိုက္ရသည္။

"ကမာ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ေမာ္ရင္"

"ေနာင္ေတာ္ ေအးေအးေဆးေဆးထိုင္ပါဦး။ အမတ္ခ်ဳပ္ႀကီးရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အရ မင္းႀကီးရဲ႕ ေရာဂါ နည္းနည္းသက္သာလာတာနဲ႕ မင္းႀကီးအတြက္ အပန္းေျဖခရီးထြက္ဖို႕ စီစဥ္ပါလိမ့္မယ္။ အဲ့ခရီးကို ေနာင္ေတာ္ တာ၀န္ယူရမွာပါ။ "

"ကမာလည္းပါမွာလား။"

"ပါမွာပါ ေနာင္ေတာ္။ အခုေတာင္ ကမာက မင္းႀကီးကို ေဆးေသာက္ဖို႕ ေျဖာင့္ျဖထားရတာ။ မင္းႀကီး က လက္ေထာက္သမားေတာ္ က်ဴးကိုသတ္လိုက္တာ ေရာဂါနည္းနည္းေဖာက္ေနလို႕႔ပါ။"

တင္တက္ရင္စိုးရိမ္သြားသည္။ မင္းႀကိိီး အသိစိတ္ေပ်ာက္ျပီးကမာေလးကို ရန္မရွာနို္င္ဘူးလား။

"ကမာ မင္းႀကီးေဘး ေနလို႕ျဖစ္ပါ့မလား ေမာ္ရင္။ ေတာ္ႀကာ..."

တင္ေမာ္ရင္ ျပတ္သားစြာေျပလိုက္သည္။
"မင္းႀကီးကို ထိန္းနိုင္တာ ကမာပဲရွိတယ္ ေနာင္ေတာ္။ အရင္နွစ္ေတြတုန္းက တခါေဖာက္ရင္ တပတ္ႀကာတာ။ အခု ၃ ရက္နဲ႕ သက္သာလာတယ္။ မင္းႀကီးက ကမာကို အရမ္းခ်စ္ေတာ့ ကမာ ဘာေျပာေျပာလက္ခံတယ္။ ဒါေႀကာင့္ ေနာက္၃ ရက္ဆိုရင္ မင္းႀကီးရဲ႕ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခရီးစဥ္ စမယ္။ လွ်ိဳ႕၀ွက္စစ္တပ္ကို ေနာင္ေတာ္ပဲ အမိန္႕ေပးထိန္းခ်ဳပ္ျပီး လိုက္ပါေစာင့္ေရွာက္ရမယ္။"

"အဲ့ဒီတပ္ကို မင္းႀကီးပဲထိန္းတာ မဟုတ္လား။ "

"ဟုတ္တယ္။ အမိန္႕ေပးတံဆိပ္က္ို မင္းႀကီးကိုယ္တိုင္ ေနာင္ေတာ္ကို ေပးအပ္မွာပါ။ "

တင္တက္ရင္က ျငင္းလိုက္သည္။
"အျခားလူကို တာ၀န္ေပးလိုက္ ေမာ္ရင္။ ငါ မသြားခ်င္ဘူး။"

"ကမာကို သတ္ခ်င္တဲ့သူေတြမ်ားတယ္ ေနာင္ေတာ္။ ျပီးေတာ့ မင္းႀကီးအသက္ကို ေနာင္ေတာ္ပဲ ကာကြယ္ေပးနိုင္မွာ။ အမတ္ခ်ဳပ္ႀကိီးရဲ႕ အမိန္႕ပါ။ "

တင္တက္ရင္သည္ မိမိိမ်က္စိေရွ႕တြင္ ကမာနွင့္ မငး္ႀကီးကယုကယင္ ခ်စ္တံု႕တင္ေနမည္ကို မႀကည့္ နိုင္ပါ။ သို႕ေသာ္ ေမာ္ရင္ေျပာတာမွန္သည္။ မိမိကလြဲရင္ ဘယ္သူ႕လက္ထဲမွ ကမာကို စိတ္မခ်နိုင္ပါ။ ထို႕ေႀကာင့္ တင္တက္ရင္ ပင့္သက္ရွိုက္ကာ လက္ခံလိုက္သည္။

တင္တက္ရင္သည္ ေနာက္တေန႕တြင္ အမတ္ခ်ဳပ္ႀကီးနွင့္ေတြ႕ကာ မင္းႀကီးသြားမည့္ ခရီးစဥ္ကို အေသးစိတ္တိုင္ပင္သည္။ လိုသည္ကို စီစဥ္ထားသည္။ လံုျခံဳေရး။ အပန္းေျဖအိမ္ေတာ္။ မင္းႀကီးရဲ႕ က်န္းမာေရးအတြက္သမားေတာ္ အုပ္စု၊ လက္ေရြးစင္သက္ေတာ္ေစာင့္မ်ား။ ထို႕ျပင္ လမ္းေႀကာင္း လံုျခံဳေရး စသည္တို႕ကို အေသးစိတ္စီစဥ္ကာ ႀကိဳတင္လုပ္ေဆာင္ရသည္။

ခရီးထြက္ခါနီး တစ္ညအလိုတြင္ မင္းႀကီးအေဆာင္သို႕ ဆင့္ေခၚလို႕သြားရသည္။ မင္းႀကီးက မ်က္နွာ အနည္းငယ္ ေခ်ာင္ကာ ႏြမ္းနယ္ေနပံုရသည္။ သို႕ေသာ္ စိတ္နည္းနည္းႀကည္လာပံုရသည္။
တင္တက္ရင္ႏွင့္အတူု အမတ္ခ်ဳပ္ႀကီးလည္းပါသည္။ ထုိ႕ျပင္ လွ်ိဳ႕၀ွက္စစ္တပ္မွ တပ္မႈးႀကိီးလည္း ေရာက္ေနသည္။
မင္းႀကီးက တင္တက္ရင္ကို ေတြ႕ေသာ္ အမိန္႕ေပးတံဆိပ္ကို လွမ္းေပးကာ ေျပာလိုက္သည္။

"ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ တံဆိပ္ျပားကို မင္းလက္အပ္လိုက္ျပီေနာ္ တင္တက္ရင္။ ကိုယ္ေတာ္နဲ႕ ကမာရဲ႕ အသက္ကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးပါ။"
"အမိန္႕အတိုင္းပါ မင္းႀကီး။ က်ြန္ေတာ္မ်ိဳး အသက္နဲ႕ လဲျပီး အရွင္နွစ္ပါး ေဘးကင္းေအာင္ ကာကြယ္ပါ့မယ္။ "

ေတးဟာခန္ ျပံဳးကာ လွ်ိဳ႕၀ွက္တပ္မွ တပ္မႈးႀကီးကို ေျပာလိုက္သည္။

"တပ္မႈးႀကီး အခု ေမာင္မင္းတို႕ စစ္တပ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္အမိန္႕ေပးခြင့္က စစ္သူႀကိီးတင္တက္ရင္ လက္ထဲေရာက္သြားျပီ။ ေမာင္မင္း စစ္သူႀကီးရဲ႕ အမိန္႕ကို တေသြမတိန္းနာခံပါ။ "

"မွန္လွပါ။"

တင္တက္ရင္သည္ အမိန္႕ေပးတံဆိပ္ျပားကို လက္ထဲတြင္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားျပီး မင္းႀကီးကို အရိုအေသေပးလိုက္သည္။
မင္းႀကိီးက အမတ္ခ်ဳပ္ႀကီးဘက္လွည့္ကာ

"ဦးရီးေတာ္... ကိုယ္ေတာ္မရွိခိုက္ တိုင္းျပည္ကို ေကာင္းေကာင္းအုပ္ခ်ဳပ္ထားလိုက္ပါ။ မယ္ေတာ္ႀကီး ကို သင့္ေတာ္သလိုပဲ ေျပာထားလိုက္ပါ။ က်န္တဲ့သူ ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ဖံုးထားပါ ဥိီးရီးေတာ္။"

"မွန္လွပါ မင္းႀကီး။"

"ဒါဆို သြားႀကေတာ့။ ကိုယ္ေတာ္ နားခ်င္ျပီ။"

သံုးေယာက္သား မင္းႀကီးကို အရိုအေသေပးကာ ထြက္လာခဲ့သည္။ အေဆာင္အျပင္ေရာက္မွ အမတ္ႀကီးက တင္တက္ရင္ကို ခရီးစဥ္အတြက္ လွ်ိဳ႕၀ွက္စစ္သည္ကို တာ၀န္ေပးဖို႕ေျပာလိုက္သည္။

တင္တက္ရင္နွင့္ လွ်ိဳ႕၀ွက္စစ္တပ္မွတပ္မႈးထြက္သြားျပိီး လူေရြးသည္။ မိမိစိတ္တိုင္းက်လူမ်ားကို ေရြးကာ လံုျခံဳေရးအတြက္ တာ၀န္ခ်ထားသည္။ တင္တက္ရင္သည္ ယခုမွ လွ်ိဳ႕၀ွက္စစ္တပ္မွ ဌာနခ်ဳပ္ကို ေရာက္ဖူးသည္။ ဒီတပ္သားမ်ားက လူသားခံစားခ်က္္ထက္ အမိန္႕နာခံဖို႕ကို ငယ္ ကတည္းက က်င့္ထားသူမ်ားျဖစ္သည္။ ေလလြင့္လူငယ္မ်ားကို သင္းကာ လူသတ္ဖို႕သီးသန္႕ သင္ႀကားထားသည္။ သူတို႕မ်က္လံုးမ်ားက ေက်ာက္ရုပ္လို ခံစားခ်က္ကင္းမဲ့သည္။ အမိန္႕ တံဆိပ္ျပား ပိုင္ဆိုင္သူ၏ အမိန္႕ကိုသာနာခံသည္။
တပ္သားတစ္ဥိီး၏ အတိုက္အခိုက္စြမ္းရည္က မိမိတပ္သား ၃ ေယာက္၏ တိုက္ခိုက္စြမ္းရည္ႏွင့္ညီမွ် သည္။ သူတို႕မွာ ေႀကာက္သည္ဆိုတာလည္းမရွိ။ ကိုယ့္ကို ထိခိုမွာစိုးသည္ဆိုသည့္ စိတ္လည္းမရွိ။ သူတို႕သိသည္က တာ၀န္ကို ေက်ပြန္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ရမည္။ အမိန္႕ျပားကိုင္ထားသူ၏ အမိန္႕ကို နာခံရမည္။

တင္တက္ရင္ သည္ နန္းေတာ္လံုျခံဳေရးအတြက္လည္း ေသခ်ာစီမံရသည္။ မိမိစစ္တပ္ကို ေနျပည္ေတာ္တြင္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်ထားသည္။ မိမိလက္ေထာက္မ်ားကို ေသခ်ာမွာထားသည္။ ထို႕ေနာက္ မင္းႀကိးနွင့္ကမာ၏ခရီးအတြက္ စတင္ရေတာ့သည္။

ကမာသည္ မင္းႀကီးနွင့္အတူူ ရထားလံုးထဲ အတူထိုင္ရင္း မင္းႀကီးကို အေဖာ္ျပဳေနသည္။ မင္းႀကီးက ကမာ၏ ရင္ခြင္တြင္ မွီကာ မွိန္းေနသည္။

"ကမာေလး... မင္း နန္းေတာ္ထဲမွာ ဘာေႀကာင့္ မေနခ်င္ရတာလဲ။"

"ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳး မင္းႀကီးရွိတဲ့ဘယ္ေနရာမဆို ေနခ်င္ပါတယ္ မင္းႀကီး။ နန္းေတာ္ထဲမွာဆိုရင္ မင္းႀကီး ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး မနားရလို႕ ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳး မင္းႀကီးနဲ႕ အတူခရီးထြက္ဖို႕ပူဆာရတာပါ။ "

"မင္း ကို ကိုယ္ေတာ္ အတင္းသိမ္းပိုက္ခဲ့တာ မင္း ကိုယ္ေတာ့္ကို မမုန္းဘူးလား။"

"မမုန္းပါဘူး။ မင္းႀကီးက ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳးကို လိုေလေသးမရွိ ထားခဲ့တာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳး မင္းႀကီးရဲ႕ အခ်စ္ကို ဘယ္လို ဥပကၡာမျပဳရက္ပါဘူး။ မင္းႀကိးအတြက္ ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳးက သစၥာရွိ အလုပ္ေကြ်း ျဖစ္နိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ့မယ္။"

ေတးဟာခန္သည္ ကမာ၏ စကားေႀကာင့္ မ်က္လံုးဖြင့္ႀကည့္ကာ စူးစမ္းဟန္စိုက္ႀကည့္သည္။ ကမာ့ မ်က္လံုးမ်ားက ပကတိရိုးသားလ်က္ရွိသည္။ ထို႕ျပင္ မိမိအေပၚတကယ္ ေစတနာထားဟန္ေပၚ ေနျဖင့္ မင္းႀကိီးက ထထိုင္ကာ ကမာကို ေတာင္းပန္လိုက္သည္။

"ကမာေလး ကိုယ္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကိုယ္ေတာ္ မင္းလက္ကိုဆြဲလို႕ သမားေတာ္ေလးကို သတ္မိန္႕ေပးလိုက္မိတယ္။ ကိုယ္ေတာ္ မင္းကို ခ်စ္လြန္းလို႕ အသိစိတ္လြတ္သြားတယ္။ မင္းကို ခ်စ္လြန္းလို႕ကိုယ္ေတာ့္စိတ္ကို ကိုယ္ေတာ္ထိန္းလို႕မရလိုက္ဘူး။ ေတာင္းပန္ပါတယ္ကမာေလး."

ကမာ မင္းႀကိီး၏ ၀န္ခံစကားေႀကာင့္ ၀မ္းနည္းသြားေသာ္လည္း အျပံဳးမ်က္နွာေလးျဖင့္ နွစ္သိမ့္လိုက္သည္။

"မင္းႀကီးအခုုလို ဖြင့္ေျပာလို႕ ကြ်န္ေတ္ာမ်ိဳး အရမ္း၀မ္းသာမိပါတယ္ အရွင္။ မင္းႀကီးကို အျပစ္မတင္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတ္ာမ်ိဳးကို အရမ္းအေလးအနက္ထားလို႕ဆိုတာ သိပါတယ္။"

ေတးဟာခန္သည္ ကမာ့ကိုယ္ေလးကို ဖက္ကာေျပာလို္က္သည္။

"ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကမာေလး၇ယ္။"

"မင္းႀကီးကိုေလ ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳးက အႀကင္နာတရားႀကိီးမားတဲ့ ဘုရင္တစ္ပါးျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ စိတ္ခ်ပါ။ မင္းႀကီးအနားမွာ မင္းႀကီးေမာင္းမထုတ္သေရြ႕ ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳး အလုပ္အေကြ်းျပဳမွာပါ။"

"တကယ္လား။ ကိုယ္ေတာ့ေဘးမွာ ကမာ တကယ္ေနမွာလား။"

"ေနမွာပါ မင္းႀကီး။ မင္းႀကီးေဘးမွာ ပါရမီျဖည့္ဖက္နဲ႕ ေနမွာပါ။ မင္းႀကိီးလည္း တုိင္းသူျပည္သား ေတြအတြက္ အႀကင္နာတရားႀကီးတဲ့ ဘုရင္ျဖစ္ေအာင္ေနေပးပါေနာ္။"

"စိတ္ခ်ပါကြယ္။ကိုယ္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ လူထပ္မသတ္ေတာ့ပါဘူး။ မင္းစိတ္တိုင္းက် ေနပါ့မယ္။"

"မင္းႀကီး နားလိုက္ပါဦး။ မင္းႀကီးကို ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳးကဗ်ာရြတ္ျပမယ္။"

ေတးဟာခန္သည္ ကမာရြတ္ျပသည့္ကဗ်ာကို နားေထာင္ျပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။ ခရီးပန္း ေသာ္လည္း မင္းႀကီးသည္ကမာနွင့္အတူေနခြင့္ရေသာေႀကာင့္ စိတ္ေအးခ်မ္းျပီး တျဖည္းျဖည္းနွင့္ အအိပ္၊ အစားမွန္လာသည္။

တင္တက္ရင္သည္ တခါတရံ မင္းႀကီး၏ ရထားလံုးနားကပ္လာခ်ိန္တြင္ ကမာ၏ ကဗ်ာရြတ္သံကို ႀကားရေသာအခါ ရင္၀ယ္လြမ္းဆြတ္ျခင္းက လိႈက္တက္လာသည္။ ညီေလးနွင့္တစ္ခရီးတည္း သြားေနေသာ္လည္း မ်က္နွာေလးပင္ေတြ႕ခြင့္မရေသာ ဘ၀။ ေတြ႕ေသာ္လည္း စကားေျပာခြင့္မရ သည့္ဘ၀တြင္ တင္တက္ရင္ အသက္ရႈမ၀သလိုခံစားေနရသည္။

မင္းႀကီးနွင့္အတူတြဲကာ အေညာင္းေျပလမ္းေလွ်ာက္ေနသည္ကို အေ၀းမွႀကည့္ျပီး တင္တက္ရင္ ရင္ထဲနာလာသည္။ မင္းႀကီးက ကမာ့လက္ေလးကို ဖ်စ္ညစ္ေနျပီး ျပံဳးရယ္စကားေျပာေနသည္ကို ေတြ႕ေသာ စိတ္တို႕ေပါက္ကြဲခ်င္လာသည္။

တင္တက္ရင္သည္ တတ္နို္င္သေလာက္ကမာကို ေရွာင္သည္။ သူတို႕မ်က္စိေရွ႕မသြားမိေအာင္ ေနသည္။ ကမာကို မေတြ႕ရလည္းမေနနိုင္ေပ။ အကြယ္မွ ခုိုးခိုးႀကည့္ကာ မင္းႀကီးက ကမာကို နမ္း ေနသည္ကို ေတြ႕ေတာ့ ကိုယ့္မ်က္လံုးကိုယ္ထိုးေဖာက္ခ်င္စိတ္ေပါက္သြားမိသည္။

ကမာသည္ မိမိတို႕ခရီးကို အကိုႀကီးကိုယ္တိုင္ႀကီးႀကပ္ရမည္ဆိုေတာ့ ႀကိတ္ျပီး၀မ္းသာေနမိသည္။ မင္းႀကီးကို ခရီးထြက္ေအာင္ ေခ်ာ့ေျပာျပီးေနာက္ပိုင္း မိမိေဘးမင္းႀကီးကို တစ္ဖ၀ါးမွမခြာေအာင္ ထိန္းထားရန္ အကိုေလးနွင့္ အမတ္ခ်ဳပ္ႀကီးကမွာထားေသာေႀကာင့္ ကမာ မင္းႀကိီးကို ေစာင့္ႀကပ္ေန ရသည္။
ခရီးထြက္လာေတာ့ မင္းႀကီးအိပ္ေပ်ာ္ခ်ိန္ အကိုႀကီးနွင့္သြားေတြ႕ရန္ ေစာင့္ေနေသာ္လည္း အကိုႀကီးက မိမိအနားကို လံုး၀မလာခဲ့ေပ။ အခုလည္း မင္းႀကီးက မိမိပါးကို နမ္းလိုက္ခ်ိန္တြင္ အလိုလိုသိစိတ္ျဖင့္ ျခံဳကြယ္တစ္ခုကို လွမ္းႀကည့္မိစဥ္ အကိုႀကီးကိုေတြ႕ေသာ္ အံံ့ႀသသြားသည္။ အထူးသျဖင့္ အကိုႀကီး၏ ေ၀ဒနာတခုကို ေအာင့္ခံေနသည့္မ်က္၀န္းမ်ားက ကမာကို တုန္လႈပ္သြား ေစသည္။
အကိုႀကိီး ဘာေႀကာင့္ မိိမိကို ဒီလိုမ်က္၀န္ျဖင့္ႀကည့္သည္ကို နားမလည္ေတာ့ေပ။ မင္းႀကီး၏ အဖက္ အနမ္းမ်ားကို ေယာက်ာ္းတန္မယ့္ျဖင့္ခံေနလို႕စိတ္ဆိုးတာလားဟု ထင္ကာ ၀မ္းနည္းသြားသည္။

အကိုႀကီးက ကမာကို ေဒါသမ်က္၀န္းျဖင့္ ႀကည့္ကာ လွည့္ထြက္သြားေတာ့ကမာ ရင္ထဲ ဟာ ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။
"အကိုႀကီး ကြ်န္ေတ္ာကို မမုန္းလိုက္ပါနဲ႕ဗ်ာ။"

ကမာ စိတ္ထဲမွ တိတ္တိတ္လွမ္းေျပာလိုက္မိသည္။ လက္ေတြ႕တြင္ မင္းႀကီးအနမ္းကို မရုန္း၀ံ့ပါ။ မင္းႀကီးကို စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ထားရမည္ မဟုတ္လား။

~ ဆက္ရန္