He's The Alpha (dutch!)

Hoofdstuk 34

En ik 'slaap' dus mijn mening telt niet. Die zou ook niet tellen als ik me mengde in de discussie denk ik, maar daar gaat het nu niet om.

Het slaapmiddel begint nu wel serieus zijn werking te doen en ik voel me steeds slaperiger worden. Als iedereen nu weg gaat val ik echt in slaap.

"WAT DOET HIJ OP MIJN PACKTEREIN?!" brult Caiden opeens door de stilte.

Ik schrik me helemaal rot in mijn bijna-slaaptoestant en mijn ogen schieten open.

Niemand let op mij want Caidens ouders én een stuk of 5 dokters zijn nodig om hem te weerhouden van Anthony aan stukken scheuren.

O jezus wat doet hij hier?! Dat is veel te gevaarlijk, straks doet Caiden hem echt wat!

"Caiden..." mompel ik slaperig.

Hij stopt met proberen Anthony aan te vliegen en loopt snel naar me toe.

"Hé... ik ben er nog. Sorry dat er zo veel drukte gemaakt wordt, ik zal zorgen dat ze allemaal oprotten." prevelt hij.

Zachtjes aait hij over mijn haar en stopt een losse pluk terug in mijn staart.

Ik wilde hem eigenlijk zeggen dat hij niemand pijn moet doen maar de woorden drijven steeds verder weg.

Praten gaat niet meer, mijn ogen open houden gaat niet meer; alles is zwaar en vertraagd.

Zo voelt het dus als je je tegen een slaapmiddel verzet. Best grappig eigenlijk, al die slowmotion dingen.

Caiden kust me op mijn voorhoofd en staat dan weer op. Traag volgen mijn ogen hem en ik zie hoe hij de rest beveelt weg te gaan. Even later loopt hij achter hen aan.

Nu is er stilte en heb ik niets meer om mee te vechten tegen het slaapmiddel, dus sluit ik mijn ogen en zweef weg.

Pov Anthony:

"IK GEEF OOK OM HAAR IK WILDE ALLEEN WETEN OF ZE UBERHAUBT NOG LEEFT!" schreeuw ik terug naar Caiden.

We staan nu al ruim een uur in de gang van het ziekenhuis naar elkaar te schreeuwen en iedere keer dat we net elkaar te lijf willen gaan komt mevrouw Night tussen beide.

Meneer Night maakt het allemaal niet zo heel veel uit. Hij kijkt in een zakspiegeltje en doet iets met zijn haar.

Er zijn al diverse dokters aan komen rennen die zeiden dat we hier niet zo luid mogen praten en niet mogen vechten maar met een kort bevel en een flinke bedreiging kreeg Caiden ze stil.

"JIJ. HOORT. HIER. NIET. TE. ZIJN. ROT OP! PAIGE KING IS FUCKING MINE EN JIJ GAAT HAAR NOOIT KRIJGEN!" brult Caiden op Alfa toon.

Ik krimp niet in een zoals anderen zouden doen bij het horen van zijn Alfa toon. Ik heb toch niets te verliezen.

Paige King is nu nog van hem ja, maar lang zal het niet meer duren. Ze zal snel de mijne zijn.

"Ik rot niet op, pas als jou ouders naar hen huis willen. Ik ben de nieuwe chauffeur, weet je." zeg ik met uitdagende grijns.

Caiden duwt nu zijn moeder ruw aan de kant wat een woedende grom van zijn vader oplevert en verandert in zijn wolf.

Ik verander net optijd om zijn aanval half af te kunnen weren en bijt hem ik zijn zijde.

Daar zijn meneer en mevrouw Night niet heel blij mee. Het is tenslotte wel hun 'lieve' zoontje.

"Anthony! Dat kan je écht niet doen! Blijf van onze zoon af. We gaan hier nu weg." zegt mevrouw Night met een hoog stemmetje door haar afkeur en woede.