He's The Alpha (dutch!)

Hoofdstuk 34

Nu lopen de tranen over mijn wangen. Ik wil niet dood, ik wil bij deze belachelijk knappe en soms lieve man blijven.

6 jaar leeftijdsverschil maakt me niets uit, dat hij een gemene engerd is staat opeens niet meer tussen ons in. Ik wil mijn toekomst met hem, een serial killer, een kans geven.

"En ik wil dat allemaal een kans geven." zeg ik half huilend en half lachend.

Caiden lijkt wel een blije puppy nadat ik dat zei. Hij wilt me zoenen maar ik duw hem weg.

Ik zit onder het bloed, dat is echt walgelijk. Hij is een weerwolf, geen vampier.

Hij geeft me een smekende blik maar ik rol lachend met mijn ogen. Of probeer dat. Een enorme hoestbui onderbreekt dat.

"Sorry. Andere keer. Als er niet zo veel bloed is." hoest ik.

Caiden slaat me harder op mijn rug dan nodig. Ik hoef geen long kwijt, wel dat bloed.

Er komen 4 dokters binnen. 2 vrouwen, 2 mannen.

Caiden accepteerd de mannelijke dokters na een waarschuwende blik die ze verteld dat ze dood gaan als ze iets zien of raken wat niet mag van hem.

"Luna, u moet dit opdrinken. Het is uw medicijn." zegt een van de vrouwelijke dokters.

Ik knik en neem de kom van haar aan. De dokters ondersteunen me en houden me half overeind, waardoor de pijlpunten gevaarlijk in mijn buik prikken.

Helaas kan ik niet zeggen dat ze moeten uitkijken voor de gestolen pijlen met zilveren punt die ik onder mijn shirt verberg. Caiden laat me dan echt nooit meer alleen.

Moeizaam neem ik een slokje uit de kom en onderdruk de neiging het gelijk weer uit te spugen. Het smaakt vreselijk bitter.

"U moet het helemaal opdrinken Luna, alstublieft." zegt de zuster smekend.

Ik snap niet dat ze allemaal zo graag willen dat ik beter wordt. Ik hoef toch niet persé de Luna te zijn, ze kunnen ook iemand anders zoeken als ik dood ga.

Met een vies gezicht drink ik alles op en probeer heel hard niet alles uit te spugen.

Gek genoeg voel ik me slaperig worden en de dokters laten me in de kussens zakken.

"Alfa, we hebben ook wat slaapmiddel bij het medicijn gedaan om de pijn te verzwakken en haar rustig te laten slapen. Slaap is een goed medicijn nu." fluistert een dokter tegen Caiden.

Caiden zegt boos iets terug en roept dat geïrriteerd dat ze moeten oprotten.

Iedereen verlaat de kamer en ik zak bijna in een diepe slaap. Tot de deur hard open vliegt.

"O Caiden! We zagen je buiten lopen met Paige en dachten dat ze dood was, wat erg, gaat alles nu goed met haar?!"

Helena, Caidens moeder, is zojuist binnengestormt en realiseert zich pas na haar geratel dat ze niet binnen had moeten komen.

Caiden gaat door het lint en ik houd me slapende in de hoop dat hij dan zijn mond houd. Het werkt.

Gerard komt er ook bij en nu maken ze op fluister toon ruzie over Chris en wat er gebeurde.

Helena weet het allemaal niet zo goed, ze wilt hem gebruiken voor het opsporen van haar dochters moordenaar maar ze wilt ook dan hij gestraft wordt voor wat hij deed.

De mening van Gerard is weer vooral zelfbelang, hij wilt dat Chris gestraft wordt als hij klaar met hem is.

Caiden zegt dat hij opgesloten moet worden tot zijn dood.