Tesadüf Serisi 2: GÜNAHKAR SEYLER

9. Bölüm: Gercek Rüyalar

    Bu gece basindan sonuna herseyiyle yanlisti. Evden hic cikmamaliydim, o mekana gitmemeliydim, Beren'i görmemeliydim ve en önemlisi herkesin icinde bayilmamaliydim. Güya hasta oldugumu kimseye söylemeyecektim, böyle giderse zaten hepsi cok yakinda neler oldugunu ben söylemesem de anlayacakti. Kahretsin!

    "Artik gidebilir miyiz?" diye sordum bikkinlikla. Hastanelerden ve her yaninda dügmeleri olan bu yataklardan nefret ediyordum.

    "Bir bakalim." Tony oturdugu yerden kalkti ve yanima gelip serumu kontrol etti.

    "Su an gercekten doktor gibi görünüyorsun." Yüzümü, igrenmis gibi burusturdum. Hadi ama, Tony ve doktorluk yan yana hic de mantikli durmuyordu. Eger tip okudugunu söylemis olmasaydi ve su sekilde davanislarda bulunmasa onun doktor olabilecegine hayatta inanmazdiniz. O daha cok havali günes gözlüklerini takip, günesin altinda saclari parildayarak gezinen tiplerdendi.

    "Cünkü yakinda doktor olacagim. Evet, serumun bitmek üzere. Ben gidip hemsireyi cagirayim. Sonra da seni buradan cikaririz." dedi. Ona tebessüm ettigimde bana göz kirpti ve yanimdan gecip odadan cikti.

    Basimi yana cevirdigimde bakislarim Azra'ya takildi. Tony, giderken arkasindan santim santim vücudunu süzüyordu. Tony, odadan cikip gittiginde "Gercekten mi?" diye tepkimi gösterdim.

    Bacagini digerinin üzerine atti ve bana döndü. "Doktor oldugunda calisacagi hastanedeki kadinlarin halini düsünüyordum. Bunlardan bir kac tane daha olsa, insanlar bilerek arabalarin önüne atlardi. Calisacagim klinikte böyle biri olsa, ben bile ise baslayabilirdim."

    "Kim? Sen mi? Hayatta inanmam! Calismak kelimesi senin yanina gelince birden ne anlama geldigini unuttum." Azra, hayati boyunca bir gün bile calismamisti; tabii yaptigi stajlari saymazsak. Halam oldugu icin abartmiyorum ama kendisi süper zekadir. Öyleki Yale' de Psikiyatri okuyacak kadar hemde. Aslinda istese beyin cerrahi bile olabilirdi ama o asla bunu düsünmedi. Üstün basariyla diplomasini aldi ve üniversiteden mezun oldu ama tek bir gün bile calismadi. O bütün hayatini seyahatler ve eglenceyle gecirdi. Ailemize ait vakif fonuyla torunlarinin cocuklarini bile o sekilde yasatabilecekken kim calismayi düsünürdü ki? Ben düsündüm. Bütün o paranin nereden geldigini –ki aile büyüklerim o uyusturucu isine bulasmasa bile, bugün yine bu kadar cok paramiz olurdu ama onlar karanlik yolu tercih etmisti- bilmeden önce bile kendi hayatimi kendi kazandigim parayla yasamayi hep planlamistim. Ailemin bana sagladigi fonu bundan sonra cok mecbur kalmadikca kesinlikle kullanmayi düsünmüyorum. Acaba Azra asil paranin nereden geldigini ögrense hala ayni sekilde davranir miydi?

    "Neden bu kadar cok sasirdin, baby?"

    "Bilemiyorum, yani senin bu güne kadar calistigini hic görmedim."

    "Nereden biliyorsun hic calismadigimi? Para karsiligi hic yapmadim ama insanlara bircok kere yardim ettim."

    "Neden hic para karsiliginda calismadin?" diye sordu, Kutay.

    "Harcayamayacagim kadar cok param varken, neden insanlardan daha fazla para kazanayim ki?" Koltugundan kalkti ve yavas adimlarla yanima geldi. "Belki sana da biraz yardimim dokunur." diye fisildadi yanagima dogru hafifce egilerek.

    Bana mi? Ordan bakinca yardima ihtiyaci var gibi mi görünüyordum?

    "Nedenmis o?" diye sordum alcak sesle.

    "Yarin seninle bir yere gidecegiz. Eger benimle gelirsen; yardima ihtiyacin yok demektir. Ancak gelmeyi reddersen ki büyük ihtimalle öyle yapacaksin, o zaman yardima ihtiyacin var demektir kücük hanim."

    "Nereye gidecegiz?" diye sordum ama neyden bahsettigini cok iyi biliyordum. Büyük ihtimalle ya Candan yengem ya da Nihat amcam ona, Istanbul'a geldigimden beri Ayaz'in mezarina hic gitmedigimi söylemisti. Biliyorum, bu kulaga cok sacma geliyor ama onun bos mezarina gidemem. O yangindan sadece külleri cikmisti ve o mezar sadece görüntüde Ayaz'in mezariydi. Icinde naasinin olmadigi bos bir mezari ziyaret etmek bana cok sacma geliyordu. Ya da oraya gidip üzerinde abimin gülümseyen fotografinin oldugu mezar tasina bos bos bakmak agirima gidiyordu. Yine de bunu yapamam, oraya gidemem!