He's The Alpha (dutch!)

Hoofdstuk 12

"Laat je zien. Nu." zegt hij met onvaste stem.

Ik grinnik hard genoeg zodat hij het hoord.

"Zo zo, dacht je mij bevelen te geven?"

"Wie ben je? Laat je zien!" zegt hij trillend.

Ik schud mijn hoofd, ondanks hij dat toch niet ziet.

"Ik voel je hier helemaal trillen van angst. Je hebt geen idee tegenover wie je staat he?" antwoord ik spottend.

Hij zegt niets.

"IK geef de bevelen, jij staat ver onder mij. Maar toch probeer je iets af te pakken dat van mij is... niet zo slim." ga ik verder.

Hij haalt zijn schouders op en klinkt paniekerig. "Ik ken je niet eens, hoe zou ik iets kunnen afpakken wat van jou is?!"

Weer schud ik mijn hoofd. "Iets... meer iemand. En je gaat nu boeten."

Met die woorden schoot ik naar het raam en sprong naar binnen, met mijn klauwen al om zijn nek.

We vallen op de grond en hij begint als een gek te spartelen.

"Laat me los! Ik ken je niet, ik pak niemand van je af! Ik pak niemand van wie dan ook af!"

Hij begint boos te klinken en dat laat mijn bloed nog meer koken.

"NIET LIEGEN TEGEN MIJ! Je probeert haar van me af te pakken, en dat gaat je niet lukken want je bent straks dood!"

"Nee nee nee alsjeblieft vermoord me niet! Haar? Ik pak helemaal geen meisjes af, het enige wat ik probeer is mijn meisje terug te krijgen van de jongen die haar afpakte!" roept hij.

Mijn vreugdeloze lach vult zijn kamer. "Haar afpakken van de jongen die haar afpakte maakt jou de afpakker."

Het is even stil terwijl hij nadenkt over mijn zin.

"Wat maakt het jou uit?! Paige is altijd al van mij geweest, en je kent haar niet eens! Rot op dude, wie je ook bent." snauwt hij opeens.

Zo. Praat. Niemand. Tegen. Mij. NIEMAND.

"PAIGE IS GODVERDOMME VAN MIJ EN JE KOMT NOOIT MEER BIJ HAAR IN DE BUURT."

Ik wil net zijn nek omdraaien als ik geluid hoor voor de kamerdeur.

"Iwan? Ben je nu nog aan het gamen? Schatjepatatje je moet echt gaan slapen." zegt een slaperige vrouwenstem.

"Mam! Ik-"

Schatjepatatje wilt zijn mammie roepen maar ik ben hem voor en stomp hem op zijn keel, waardoor zijn woorden worden afgekapt.

"Iwan liefje ik kom binnen, anders versta ik niets van wat je zegt." gaat zijn moeder verder.

Ik gebaar hem stil te zijn en fluister dan heel snel in zijn oor.

"Jij zegt niets hierover. Niets. Als je dat wel doet wordt je dood nog veel pijnlijker. Tot snel."

Na die woorden spring ik het raam uit en ren door de tuin naar de straat. En dat alles zonder enig geluid te maken.

Bij mijn auto spits ik nog even mijn oren.

"Nee mam, er is echt niets, ik slaapwandelde gewoon een beetje..."

"Maar schatjepatatje je bent best hard op de grond gevallen!"

"Hoe vaak moet ik nog zeggen dat ik niet wil dat je me daarmee aanspreekt?!"

"Niet op zo'n toon tegen me spreken jongeman."