Club(Harry Styles)

۴۶-گیلاس شامپاین و گیلاس لب های اون

//وجود هرکس سرشار از رازهاییست که فقط برای خودش کشف شده اند.//

-

چشمای بستمو تا نیمه باز کردم و به روبروم، به هری که جلوی تخت وایستاده بود، نگاه کردم.

دستم به ملافه و قلبم به قفسه ی سینم چنگ زد وقتی که تونستم شهوت داخل چهرشو تشخیص بدم.

آب دهنمو به سختی قورت دادم زمانی که حرکات کنترل نشده و از روی هوسش رو دیدم.

یکی از زانوهاشو لبه ی تخت، دقیقا کنار پاهای من که از تخت آویزون بودن، گذاشت و خودشو به سمت جلو خم کرد.

دستاشو دو طرف بدنم قرار داد و کاملا روم خیمه زد.

بین لبهام فاصله انداختم و اکسیژن رو داخل دهنم کشیدم.

دم ، بازدم ، دم ، بازدم ، دم ،بازدم!

اما چرا هنوز فکر میکنم که دارم نفس کم میارم؟!

با پایین رفتن طرف دیگه ی تخت، فهمیدم که زانوی بعدیشم بالا آورد و کنار پاهام، روی تخت قرار داد.

خودشو بالاتر کشید تا صورتش مقابل صورت من قرار بگیره و دستاشو دو طرف سرم قرار داد تا وزنشو روی اونها ثابت نگه داره.

نگاه تاریکش با نگاهم گره خورد زمانی که سرمو بالا گرفتم و به صورتش چشم دوختم.

موهاش توی صورتش افتاده بودن و بقیه ی اونها شونه هاشو در بر گرفته بودن.

سایه ای تاریک صورتشو اسیر کرده بود و هیچ نوری وجود نداشت تا از بند این اسارت رها شه.

اما با اینحال، با اینکه هیچ نوری برای بررسی کردنش وجود نداشت، تک تک اجزای صورت و کوچکترین جزئیات چهرش توی ذهنم نقش بسته بود.

انگار که چهره ی اون بخشی از دیدم شده بود؛ همیشه، همه جا و همه زمانی قابل دیدن بود!

موهای فر و حالت دارش، چشم های سبز و جنگل مانندش، لب های گوشتی و سرخش، حتی موهای کم و جوش های ریز روی پوستش ،همه ی این چیزای کوچیک و بزرگ!

"نباید میومدی اینجا"

صداش، آروم اما قوی بود. طوری که به تنهایی میتونست فاتح جسمم باشه!

" میدونم!"

با صدای ضعیفم زمزمه کردم و زبونمو به روی لبهام کشیدم تا از حالت خشکیده در بیان.

"اما الان اینجایی!"

هری ادامه داد و لحنش طوری بود که انگار هنوز حرفش تموم نشده.

"میدونم!"

برای بار دوم حرفشو تایید کردم و حلقه ی دستامو از دور ملافه شل تر کردم.

"پس بدون که همه ی اینا تقصیر توئه!..."

صداش لحظه به لحظه ضعیف تر میشد اما باز هم میتونست وجودمو به آتیش بکشونه و با شعله های آتیش قلبمو نشونه گذاری کنه.