EVCİLİK OYUNU

Öpsen de yeterdi... (37. bölüm)

Öncelikle bölümü geç yayınladığımı farkındayım sanırım ilk kez araya bir hafta girdi ve ben gerçekten çok üzgünüm. zaten bölümlerin haftada bir geleceğini belirtmiştim ama yazamamak beni çok üzüyor alışkın değilim inanın hergün yeni bölüm yazıp yayınlamak istiyorum ama malesef bütün gün okulda olmam buna izin vermiyor. üstelik vize haftasındayım ve gerçekten bu dönem daha yoğun geçiyor. ders çalışmaktan evdeki durumlardan çok az fırsat buluyorum. bu bölümü de hep aralıklarda yazmak zorunda kaldım umarım kopukluk olmamıştır beğenmeniz dileğiyle hepinizi çok seviyorumm:)) ve gerçekten yorumlarınız beni fazlasıyla mutlu ediyor..! <3

******

“Evet kim bu kadın der gibi bakışlarınızı görüyorum” diyor Aksel gülerek. “O şanslı kadın Zeynep!” demesiyle istem dışı da olsa sırıtmaya başlıyorum. Yok canım ben değilimdir o bir sürü Zeynep var dimi?!

 

Şaşkınca etrafıma bakarken keremde bana bakıp gülümsüyor. Akselin kaş göz hareketiyle bizim masaya bir pasta geliyor üzerinde mumlarla! Hah bu kesinlikle el yapımı bir pasta! Masanın tam ortasına yerleşen pastaya kerem hariç hepimiz şok olmuş kocaman gözlerimizle bakıyoruz. Benim resmim çizilmiş!

 

“Beğendin mi?” diye soruyor kerem. beğendim tabii ki ama anlam veremiyorum neden pasta?!

 

“Çok beğendim tabii ki de” diyorum hala şaşkın bakışlarım devam ederken. Pastayı daha çok incelediğimde üzerinde nice senelere güzelim yazdığını görüyorum. İyi de benim doğum günüm değil ki!

 

“Ama..” derken ona dönüyorum o kadar güzel bakıyor ki ne kadar bu anı bozmak istemesem de bu yanlış anlaşılmayı düzeltmem gerek! “Benim bugün doğum günün değil ki” diyorum üzgün bir ifadeyle.

 

“Anlamıştım zaten” derken yüzünü buruşturuyor. “Bu seferlik erken kutlayalım” diye devam ediyor tüm tatlılığıyla. Gülümseyerek ona sarılıyorum hemen o da kollarını doluyor sıkıca.

 

“Seni çok seviyorum” diyorum sadece onun duyabileceği bir şekilde. Herkes alkışlamaya başlıyor tabii doğum günüm sandıkları içinde – iyi ki doğdun Zeynep.. – diye cırlamalar.. Tabii ki de az önce konuştuklarımızı kimse duymuyor eh biz de çaktırmıyoruz. Madem böyle bir sürpriz gelmiş değerlendirelim dimi? Sağolsun benim canım arkadaşlarım melis ve yağmurda hiç çaktırmıyorlar.

 

“Eee hadi kessene” diyerek elime bıçağı tutuşturuyor melis.

 

“Kıyamam ki ben buna” diyorum yüzümü asarken o kadar güzel olmuş ki!

 

“Ben sana yine yaparım” diyor keremde bana dönerek. Yok artık!

 

“Sen mi yaptın bunu!” diye tepkimi gösteriyorum gözlerimi kocaman açarak.

 

“Evet” diyor sanki çok normal bir şeymiş gibi omzunu silkerken.