EVCİLİK OYUNU

Ama ben yüzme bilmiyorum ki.. (27. bölüm)

 

Sabah uyandığımda üzerimde bir ağırlık hissediyorum. Gözlerimi açtığımda keremin kolunun belime sarıldığını görüyorum. Sonra arkamdaki nefesini hissediyorum. Gerçek mi yoksa rüya mı hiç emin değilim! Arada saçma sapan rüyalar gördüğümden karıştırmam çok normal tabii.

Yavaşça kıpırdanıyorum yerimde ve keremde sanki bana uyum sağlamak istermiş gibi kıpırdanmaya başlıyor. Yok yok biraz daha böyle kalırsak dayanamıcam ve boynuna sarılıp içimdeki bütün aşkı kusucam!

 

“Kereeem” diye dürtmeye çalışıyorum. Öyle sıkı sarmış ki beni belimden kıpırdamam zor oluyor!

 

“Hııı” diye huysuzca kıpırdanıyor.

 

“Şu kolunu çekersen üzerimden kalkıcam!” diye azarlamaya çalışıyorum onu hiç içimden gelmese de. Öperek uyandırmak vardı şimdi…

 

“Yaaa beş dakika daha” diye mırıldanıyor şimdi de şapşalım benim.

 

“Eğer beş dakika daha uyursan balayı uçağımızı kaçırıcaz” diyorum bu sefer ve oda gözlerini açarak tekrar;

 

“Hı?” diye bakıyor yüzüme.

 

“Kolun diyorum kaldırsan artık?” derken işaret ediyorum kolunu. O da bir koluna bir bana bakıp şaşırmış bir ifadeyle geri çekiliyor ve;

 

“Uyku sersemi şey olmuş” diye geveliyor.

 

“Senin ne işin var bu yatakta?” diyorum bende dün akşam sormam gereken soruyu sorarak.

 

“Zeynep başlama yine ya” diye söylenerek tartışmayı başlatmadan sonlandırmış odadan çıkmıştı bile. Çok mu üzerine gidiyordum? Ya da böyle yaparak daha çok mu uzaklaştırıyordum kendimden? Ne fark eder ki?!

Saate bakıyorum ve hemen çıkıyorum yataktan. Eh malum yetişmemiz gereken bir uçak ve yaşamamız gereken sahte bir balayımız var!

 

 

***

 

 

Keremin ağzından..

 

 

Sinirle çıkıyorum odadan ve banyoya girip elimi yüzümü yıkıyorum. Yani bir güzel anı da bozma be Zeynep! Bir kere de bırak rahat rahat sarılayım sana, öperek ben uyandırayım.. Bir sabah da şu mızmızlığını yapma! Neymiş efendim ne işim varmış yatakta! Hah sanki yatak sadece onun.