Kerem bana şaşkınlıkla bakarken bense gülümsüyordum..
“N-Nasıl bahane?” diyebildi sonunda.
“Anneme zaten sabah benim anahtarımı vermiştim ben dışarıya çıkmamız gerekir diye” dedim sırıtarak.
“O zaman neden..?” diyecekken lafını kestim
“Yani nasıl desem sıkıldım bizimkilerden biraz yalnız kalmak istedim” derken pür dikkat onun vereceği tepkiyi bekliyordum. Belki de benimle yalnız kalmak istemiyordur?
“Bizimkilerden sıkıldın ha?” diyor bu sefer kaşlarını kaldırarak şaşkın bir şekilde.
Eh aslında merveden desem daha doğru olur ama onu karıştırmanın hiçbir anlamı yok şuan..
“Evet olamaz mı?” diyorum üstüne giderek. Uzatmasın işte ne yapmaya çalışıyor?
“Bilmem sanki başka bir şey varmış gibi” diyor.
Bense kendimi bir an çok bunalmış hissediyorum. Birden çok mu sıcak oldu ne? Kerem bir şeyler diyor ama anlayamıyorum. Hemen arabanın camına gidiyor elim sonuna kadar açıp derin bir nefes alıyorum. Biraz geçer gibi oluyor ama birkaç saniye içinde aynı bunalma tekrar geliyor yine aynı sıcaklık!
“Ben iyi değilim” diyorum kereme.
“Hiçbir şeyin yoktu az önce yoksa cevap mı vermek istemiyorsun ha?” diyor gülerek. Hiç sırası değil kerem…
“Gerçekten bak..” diye lafa girecek oluyorum ki
“Yaa yapma Zeynep lütfen” diyor alayla. Asıl sen yapma kerem!
“Kerem..” diyorum ısrarla ve o da elini alnıma götürerek;
“Ateşin falanda yok Zeynep!” diye hala ısrarlı bir biçimde inanamamaya devam ediyor! Bense dayanamıyorum artık!
“Yeter kerem neden yalan söyleyim ya!” diye bağırıyorum neredeyse! O ise ani bir frenle arabayı durduruyor ve benim daha çok midemin bulanmasına neden oluyor!
“Neden acaba bir düşün bakalım Zeynep hanım!” diyor
ŞİMDİ OKUDUĞUN
EVCİLİK OYUNU
FanfictionAslında ilk görüşte aşk, Bir türlü itiraf edilemeyen. Biri babası için, biri annesi için. Zorla, Ama aslında bir rüya. Gerçek olamayacak kadar güzel, Gerçek olacak kadar mükemmel. Sonra rüyadan uyanış. Her şey yolunda iken "Sadece o olsun" demek, "Ç...
