EVCİLİK OYUNU

Huzurun kollarında.. (32. bölüm)

Canlarımmm öncelikle beklettiğim için çok çok üzgünüm. size tabii ki hemen açıklamasını yapıyorumm.. biliyorsunuz ki okullar açıldı. üniversite hazırlıktayım ve tüm öğretmenlerim değiştiğinden beklemediğim bir hızla döneme başladık ve ben kendimi her akşam ödev yapıp ders çalışırken buluyorum. gerçekten kendime ayırcak doğru düzgün vakit bile bulamadığımdan yeni bölümü de anca tamamlayabildim. işler böyle olunca benimde aklıma bir fikir geldi ve sizinle paylaşmak istiyorum. şimdi artık her gün yeni bölüm yayınlayamıcağım ortada.. Ben iki üç güne bir yayınlarım diye planlıyordum ama evdeki hesap da çarşıya uymadı diyelim.. Bu yüzden size iki seçenek sunuyorum ve lütfen yorumlarınızda bir tanesini seçin ve bende en çok oy hangisinde olursa ona göre devam edeyim.. Birinci seçenek hafta da ancak bir bölüm yayınlayıp böyle yaza kadar devam ederiz.. ikincisi ise biraz ara verip mayıs sonu gibi tam gaz devam edip her gün yeni bölüm okuruz.. tercih sizin tabii ki dediğim gibi en fazla istek hangisinden yana olursa onu uygulamaya koyucam sizleri cok cok seviyorum ve anlayış gösterdiğiniz için tekrar teşekkür ediyorumm :) eh artıkk böyle uzuuuun bir açıklamadan sonra yeni bölüme geçebiliriz.. keyifli okumalar.. :))

*****

Keremle yapışık ikizler gibi hala ayakta dikilirken olanlara inanamıyorum. Kerem bana az önce beni sevdiğini mi söylemişti?! Biraz geri çekilip gerçekten o mu diye yüzüne bakıyorum. Vallaha gerçek! Beni elimden tutup koltuğa doğru sürüklüyor ve yan yana oturuyoruz. Bir kolunu bana dolayıp kendine çekince bende kolumu ona sarıyorum. Başımın altındaki kalp atışının ritmi beni rahatlatıyor..

 

“Zeynep..” diye söze başlıyor uzun sessizliğimizin ardından. Sanki yıllardır görüşmüyoruz da hasret gideriyormuşuz gibi sarılıp duruyoruz.

 

“Efendim” diyorum sesim bir fısıltı gibi çıkarken.

 

“Beni sevdiğini ne zaman anladın?” diye soruyor merakla. Hmm güzel soruydu. Keşke daha önce benim aklıma gelseydi de ben sorsaydım diye düşünmeden edemiyorum. Neyse Zeynep cevabı düşün ne zaman..?

 

“Hmm güzel soruymuş” diye zaman kazanıyorum düşünürken. Aslında ilk gördüğüm anda etkilendiğim doğru ama aşk değildi o. O zamanki aklımla biran önce bu işten kurtulmak istiyordum.

 

“Eee cevabını söylemeyecek misin?” diye soruyor tekrar.

 

“Sanırım alışverişte ilk kez bir şeyler hissettiğimi fark ettim” diyorum. Tam olarak aşık olmamıştım ama kalbime dokunmayı başarmıştı o yeşil kıyafeti seçerek..

 

“Hımm güzelmiş” derken kafasını sallıyor yüzündeki tebessümle.

 

“Ama galiba şarkı söylediğimiz akşamı hatırlıyor musun? Galiba o gün aşık oldum sana” diyorum pat diye ben bile kendime şaşırarak. Hemen ardından da ekliyorum. “Peki sen? Sen ne zaman anladın?” derken merakla yerimde doğruluyorum.

 

“Doğruyu söylemek gerekirse ilk gördüğüm anda etkilendim senden. O akşam çok güzeldin.. Özellikle annenin babamın isteğine onay verdiğinde yüzünün aldığı ifadeyi görmeliydin. Baya tatlı görünüyordun” diye anlatırken ona dalıp gidiyorum. “Kocaman olmuş gözlerinle annene bakışlarını hiç unutmuyorum. O zaman bu evliliği senin de istemediğini anladım” diye ekliyor.