Ποτέ... Ίσως... Μπορεί

Κεφάλαιο 17ο

"Σε άκουσα άρα είναι σειρά σου να με φροντίσεις..." της είπε καθώς ξεκούμπωνε το πουκάμισο. Οι γραμμώσεις στο κορμί έκοβαν την ανάσα. Κανείς δεν μπορούσε να αμφισβητήσει πως νεαρός Βέργος είχε σαγηνευτικά χαρακτηριστικά και ένα χαμόγελο όταν χαμογελούσε αφοπλιστικό.

"Θα περιμένω ώρα;" τη ρώτησε καθώς βαριόταν τα νάζια και τα μούτρα του θηράματος.

Η Χλόη τον μισούσε, μισούσε κάθε άγγιγμα του το οποίο την αναστάτωνε, μισούσε όταν ακόμη και έτσι δεν έδειχνε κανένα οίκτο και τώρα πολύ περισσότερο που τη μεταχειρίζονταν σαν ένα κομμάτι κρέας...

Του χάιδεψε το πρόσωπο. Τα δάχτυλα της συνέχισαν στο λαιμό. Η γλώσσα της βρέθηκε στο αυτί του. Το έγλειφε ενώ η παλάμη της ακούμπησε το καλογυμνασμένο σώμα. "Ήταν καλύτερα από εμένα στο σεξ;" τον ρώτησε προκλητικά. Αναφέρονταν στη Ρίτα. "Και δε φοβάσαι πως μετά από τρεις μήνες σου γίνω τόσο απαραίτητη;" Έριξε και άλλο λάδι στη φωτιά αλλά δεν την ένοιαζε.

Ο Άρης της άστραψε ένα δυνατό χαστούκι. Η Χλόη όμως έβαλε τα γέλια. Όχι δεν άξιζε να αναφέρει το όνομα μιας αδικοχαμένης κοπέλας αλλά ήταν ο μόνος τρόπος για να τον απωθήσει.

"Σκάσε!"

"Κάθε φορά που θα αντικρίζεις το πρόσωπο μου, κάθε φορά που θα πηδάς ελπίζω να βλέπεις το πρόσωπο της και όχι το δικό μου. Στα όνειρα μου με επισκέπτονταν επίσης όλα αυτά τα χρόνια στη φυλακή. Με συγχώρεσε, έτσι μου ψιθύρισε μια φορά. Τώρα εύχομαι όμως κάθε φορά που θα μπαίνεις μέσα μου, να σκέφτεσαι μονάχα εκείνη διότι εγώ δεν υπάρχω πάρα μόνο στη φαντασία σου... και εσύ δεν υπάρχεις για μένα..."

Ο Άρης την επιτέθηκε, σήκωσε το χέρι ψηλά, σφίγγοντας της από το λαιμό αλλά το μετάνιωσε. Βγήκε έξω από το δωμάτιο, αφήνοντας την μόνη.

Οργισμένος απαίτησε να τον αφήσουν μόνοι οι σωματοφύλακες. Μοναδική παρέα ο Μάρκος ο οποίος δεν τον αγνόησε. Γέμιζαν το ποτήρι συνεχώς ενώ δεν προσπάθησε καν να το συνετίσει.

Μόνο έθεσε ένα βασικό ερώτημα.

"Αξίζει;"

"Αξίζει κάθε εξευτελισμό, κάθε λεπτό στο οποίο με μισεί..."

"Λυγίζει όμως; Εάν λύγιζε δε θα ήσουν έξω για να πνίξεις τον πόνο στο αλκοόλ..."

"Αρκετά..." παραπατώντας άφησε ένα χαρτονόμισμα στο τραπέζι...

Η βραδιά δεν είχε ολοκληρωθεί όμως ακόμη και το ξημέρωμα θα τους έβρισκε αντιμέτωπους με νέους δαίμονες.