CBS#2: Capturing Declan (COMPLETE)

Chapter 37

CAPTURING DECLAN
C H A P T E R - 37
Come with me.

"Just tell me where she is. I need to talk to her, we need to talk."

Declan is desperate. Ilang araw niya nang hinahagilap si Shivon pero 'ni anino nito, hindi niya makita. He knows that she's avoiding him. Isn't she? Pabalik balik na rin siya sa unit nito, pero wala namang sumasagot sa bawat katok niya. Even in Sandy's, wala daw ito dito. Pero alam niyang pinagtatakpan lang ni Sandy ang kaibigan, what are friends are for? Hindi ba?

"Sinabi ko na, Declan. Hindi ko alam kung nasan siya." Giit ni Sandy.

"Look, Sand. May dapat kaming pagusapan, and I know she's in there!"

Napaatras si Sandy sa lakas ng kanyang boses. Well, nafufrustrate na siya. Ilang araw nang wala siya sa sarili, hindi siya mapakali kapag nasa opisina man. Wala siyang matinong magawa. Lumilipad ang kalimutaw ng kanyang isipan. Hindi na siya magugulat kung baka isang araw man ay sabihin na lang bigla ng sekretarya niya na palubog na ang kumpanya niya. But to the hell he cares! Gusto niya lang na makita si Shivon.

"Declan, hindi ko nga alam." Naiinis na wika ni Sandy, nakukulitan na ito dahil sa pababalik balik niyang pagpunta, pagtatanong. "Kapag nakita ko siya, o nakausap sasabihin kong—"

"Sandy?"

Agad na nilingon ni Declan ang pinaggalingan ng boses. At hindi siya nagkamali. There she is.

"Baby?" Napansin niya ang pagtaas ng kilay ni Sandy, pero si Shivon, wala itong naging reaksyon. Walang kaemo-emosyon sa mukha nito.

She looks tired. Her eyes are puffy, shoulders are slouched and her hair is untidy. But then, still, she manage to look beautiful.

Parang automatic na nagflex ang katawan ni Declan. Hindi niya alam. Pero ang gusto niya lang gawin ng makita niya si Shivon ay ang yapusin ito nang napakahigpit na yakap sa loob ng kanyang mga bisig. Ang muling malanghap ang nakakaadik nitong amoy, ang maramdaman ang malambot nitong katawan at ang init na hatid nito na madikit sa kanya.

He missed her so badly. And it's making him fvcking insane.

Kaagad niyang inilang hakbang ang kanilang pagitan at walang ano anong niyakap niya si Shivon. Shivon's chest arched because of the tightness of his hug. Halos tumingkayad na rin ito. Isiniksik niya ng mabuti ang mukha sa leegan nito para lalong maamoy ang hinahanap hanap niyang bango ni Shivon. God! Nararamdaman niyang kumakalma na ang nawawal niyang utak. Pero ang dibdib niya, ito at nagkukumawala sa pagkabog.

Oh, he's really inlove.

"D—Declan anong ginagawa mo dito?" Tanong ni Shivon pero hindi niya pa rin ito binibitawan.

"Ahem." Tumikhim si Sandy. "Ilang araw na 'yang bumabalik rito." Lumaki ang mga mata ni Sandy na parang sinasabing 'Sinabi ko na sayo!' "Eh, hinahanap ka. May paguusapan raw kayo."

Tumango-tango si Shivon pagkatapos ay pumasok na rin si Sandy para bigyan ng lugar ang dalawa. Mukhang kailangan nga nitong magusap.

"Baby, I missed you. I fvcking miss you." Bulong ni Declan sa leegan no Shivon.

Kinurot ni Shivon si Declan sa tagiliran at saka bahagya itong tinulak. "Ikaw, nagmumura ka na—"

Hindi na naituloy ni Declan ang sasabihin nang ipaloob ni Declan ang kanyang mukha sa mga kamay nito at ilapat ang labi sa labi niya. Para bang uhaw na uhaw si Declan at sabik na sabik. Parang may humaplos sa puso niya, namiss niya rin ito.

Itinulak niya muli si Declan at nginitian ito. Malambot ang mga mata ni Declan at nakikita niyang namiss talaga siya ng binata. "Tara, pumasok muna tayo." Aya niya kay Declan.

"No, let's go home." Giit ni Declan.

Nangunot ang noo niya. "Home?"

Tumango si Declan. Yumuko ito na para bang nahihiya. "Y—Yeah. I—Uhm, I just wanna be with you now that—"

"Declan?"

Bumuntong hininga si Declan. "Okay. Yeah, i missed you so much. And I've been out of my mind for days 'cause... Cause..."

"Cause?"

"Dammit!" Bigla ay uminit ang ulo ni Declan. "Just come home with me. I want to be with you. End of discussion. Lets go."

Natawa si Shivon. Inaamin niyang gumaan ang loob niya ng makita si Declan. At inaamin niya ding kumabog ang kanyang dibdib lalo na ng halikan siya nito. At ngayong hawak hawak nito ang kamay niya, she feels safe.

Safe from pain?

"Okay, Mister CEO." She smiled.

***

ImperfectPiece