Yoongi's Music [SUGA]

Music #54

Walang nagsasalita sa amin.

Walang gumagalaw.

Basta natagpuan ko nalang ang sarili ko na dahan-dahang lumalabas mula sa kotse ko and when I'm finally outside, I've gathered all my remaining strength to look at her face again.

And she didn't looked away. Nanatili lang na nakatitig sa akin ang mga malalamig na mga matang iyon na nakasanayan ko ng makuha mula sa kanya simula nang bumalik sya sa akin matapos ang limang taon.

I started taking steps towards her.

Hindi ko na alam kung saan pa ako kumuha ng lakas ng loob na humakbang pa papunta sa kanya. Dahil pakiramdam ko ay matapos ang malaking kasalanan na nagawa ko sa kanya ay nawalan narin ako ng karapatan pa na harapin sya. Nawalan narin ako ng karapatan na humakbang pa papunta sa kanya. Right now, I don't even have the right to breathe right in front of her.

Nahihiya ako.

Nasasaktan.

But still, I've gathered all my strength and continued to walk.

My steps are weak and I can already feel the heat that started to build into my eyes as I continue to stare at her face. While she just continued to stare back at me with those same cold eyes.

One step.

Two step.

Three step.

And in every step that I'm taking towards her ay naalala ko ang mga panahon na masaya pa kaming dalawa. Naalala ko ang Yuseonie ko na laging nakangiti at laging nakatingin sa akin ng buong pagmamahal. Naalala ko ang dating kami noong hindi pa kami sira. Noong hindi pa kami nasasaktan.

Pero ngayon ang mga ngiting iyon ay napalitan na ng mga malalamig na titig na katulad ng ibinibigay nya sa akin ngayon.

How can she change so much?

How can we change so much?

How can a single event can change so much about us?

And then I finally stood right in front of her. Samantalang walang salita naman syang humarap sa akin kaya ngayon ay magkaharap na kaming dalawa.

I stared at her and the only thing that makes me see her cold and emotionless face is the dim lights of the street.

She's a monster.

But I was the one who made her like that. I was the one to blame. I putted that mask of a monster into my sweet and gentle Yuseon's face and she's just here to make me taste my own crime.

Naramdaman ko nalang na dahan-dahan na pala akong lumuluhod sa harapan nya.

Lumuhod ako.

Nagpakumbaba.

I gently took both of her hands and before I knew it, I just found myself crying my heart out right in front of her.

Pero alam kong kulang parin ito.

Kulang na kulang parin ito.

Compared to all the pain and heartaches that she had gone through after I left her, I know that even killing myself is not enough.

At nang maalala ko ang mga nangyari sa kanya ay hindi ko na napigilan pang mapahagulgol ng iyak sa mga kamay nya.

"Y-yuseonie..." ang humahagulgol kong sambit saka ako umiiyak na nagtaas ng mukha at tumitig sa mukha nya. "M-mianhe...o-oppa is s-sorry...m-mianhe..."

I was begging for her to forgive me.

Shamelessy, I kept saying those words to her na para bang kayang tanggalin nun ang lahat ng sakit na naibigay ko sa kanya sa limang taon na nawala ako.