-Dziś zebraliśmy się wszyscy by wspólnie pożegnać małą Min...-odbył się pogrzeb córki Sugi. Chłopak stał oparty z zamkniętymi oczami. Nie mógł funkcjonować, bolało go to że nie mógł jej uratować.
-Amen- gdy ceremonia się skończyła wszyscy się rozeszli. Został tylko on i ona. Trzymała go za rękę by dodać mu otuchy.
-Suga, będzie dobrze-przytuliła go ocierając mu łzę z policzka.
-Wiem, musi- poprawił na pomniku róże i ruszył z dziewczyną w kierunku domu.
Minął miesiąc, Suga i Kira postanowili ze sobą zamieszkać. Ich miłość narastała
-Czemu się uśmiechasz- spytał podejrzanie.
-Ponieważ cię widzę- odpowiedziała zarumieniona.
-Myślałem, że nigdy nie będę mieć ciebie blisko przy sobie tak jak teraz.
Chłopak wstał łapiąc ją za rękę, kierując do pokoju gdzie znajdowało się pianino. Usiedli obok siebie, Suga nagle zaczął grać znaną im melodię,a ta zaczęła nucić.
-A do G do U potem STD...- Obojga pochłonęła muzyka. Nagle dziewczyna zamilkła, wstała od pianina podchodząc do okna, przymknęła oczy i wsłuchała się w dalszą kontynuowaną melodię przez chłopaka.
W pewnym momencie wróciła do wspomnień. Uroniła łzę. Otworzyła oczy wpatrując się w księżyc. Lśnił jak nigdy dotąd. Zauważyła spadającą gwiazdę. Nie wierzyła w coś takiego jak spełniające się marzenie, ale mimo wszystko wypowiedziała je.
"Pragnę aby Suga był szczęśliwy"
Odwróciła się by spojrzeć na chłopaka, grał z pełną pasją, podeszła do niego kładąc na jego policzku dłoń. Tkwił na nim rana, którą kiedyś sama mu wyrządziła wbijając w niego nóż.
-Przepraszam...- powiedziała cicho zaciskając usta by nie słyszał jak szlocha.
-Kira- nagle przestał grać, wstał splatając ich dłonie- Jakby ktoś się mnie zapytał czy cofnąłbym czas, wiesz co bym odpowiedział?
-...- obserwowała go i uważnie słuchała co do niej mówi.
-Że nie, że dzięki temu poznałem osobę, którą w końcu kocham- przytulił ją do siebie, ta wtuliła się w jego ciepłe ciało odpowiadając.
-Dziękuję.
