Έχουν περάσει πέντε χρόνια από τότε και ομολογώ πως στην αρχή τα πράγματα ήταν δύσκολα. Ήμουν ακόμα αγχωμένη πως κάποιος με παρακολουθεί όταν είμαι έξω, μα έχει περάσει αρκετός καιρός για κάτι τέτοιο. Συν ότι πλέον δεν μένω στη Στοκχόλμη μα στην Καλιφόρνια.
Είναι δεδομένο πως πλέον δεν δουλεύω για τη CIA, όπως ο Ράσελ και η Κλερ. Νιώθω καλύτερα που είμαι κοντά με τον αδερφό μου και πλέον δεν υπάρχει αυτό συναίσθημα μίσους που κάποτε είχα. Ο Σον πλέον -έπειτα από πέντε χρόνια- είναι αυτονόητο πως έχει ξεπεράσει ότι έγινε εκείνη τη νύχτα, μα όχι τελείως, πάντα με προειδοποιεί να μην κάνω τίποτα το επικίνδυνο στις αποστολές. Πλέον δεν κάνω τόσο ριψοκίνδυνα πράγματα! Ο Μπραντ-Ίθαν πήρε αυτό που του αξίζει πριν μερικές εβδομάδες, έπειτα από μερικά χρόνια στη φυλακή απεβίωσε. Όσο για το "πολυαγαπημένο" μου αφεντικό -που ήταν και αυτός στο κόλπο- αφού άφησε τη μισή του κληρονομιά στην μοναδική του κόρη, Κλερ πλήρωσε ένα αρκετά μεγάλο πρόστιμο. Τώρα βρίσκεται και αυτός στην φυλακή μα δυστυχώς ακόμα αναπνέει.
Ευτυχώς η Κλερ κατάλαβε τι είδος ανθρώπου είναι ο πατέρας της οπότε δεν πληγώθηκε καθόλου ή τουλάχιστον έτσι έδειξε. Ομολογώ πως πολλά έχουν αλλάξει μεταξύ μας και δεν εννοώ μόνο το πέρασμα των χρόνων. Ο Ντρέικ με την Κάρλι σκέφτονται σοβαρά να προχωρήσουν τη σχέση τους σε κάτι πιο επίσημο, μα από την άλλη είναι και οι κίνδυνοι που υπάρχουν στην "δουλειά" τους. Ο Ράσελ παραμένει το δεξί μου χέρι ο οποίος δεν πρόκειται ποτέ να παντρευτεί, όπως επαναλαμβάνει όταν η Κάρλι τον πειράζει.
Ο Άλεξ με την Κλερ αντίθετα έχουν ήδη αρραβωνιαστεί, βλέπετε και οι δύο είναι άτομα που βιάζονται, τουλάχιστον αυτό ξέρω από την ίδια τόσα χρόνια φιλίας!
« Άλισον έρχεσαι λίγο; » ακούω ξαφνικά τη φωνή του Ντρέικ η οποία με διακόπτει από κάθε είδους σκέψη μου. Σηκώνομαι από τον καναπέ, αφήνοντας στο τραπεζάκι απέναντί μου τα χαρτιά με τις πληροφορίες που μου έδωσε νωρίτερα, για να τον ακολουθήσω. Μπαίνουμε στο δωμάτιο στο οποίο μαζευόμαστε μόνο εμείς οι εφτά από ολόκληρη την ομάδα ενώ μας ενημερώνει για την ημέρα που είναι οι πτήσεις μας για την Στοκχόλμη.
[...] Το κακό που υπάρχει με τα βράδια είναι οι εφιάλτες που στοιχειώνουν εμένα και το Σον. Μερικές φορές είναι δύσκολο να κοιμηθούμε μετά από αυτό μα ευτυχώς έχουμε ο ένας τον άλλον. Δυστυχώς δεν κοιμηθήκαμε αρκετά για την αυριανή πτήση.
« Πιες » μου λέει δίνοντάς ένα χάρτινο ποτήρι μα το κάνω πίσω μόλις καταλάβω πως είναι ο καφές του.
« Πότε θα το καταλάβεις πως είμαι Αγγλίδα, που σημαίνει πως πίνω τσάι και όχι καφέ » χλευάζω και γελάει.
« Δεν είναι τόσο χάλια » εξηγεί, ροφώντας μία γουλιά από το ποτήρι του όσο περιμένουμε να μας φωνάξουν για την πτήση μας.
« Καναδέζοι » λέω σαρκαστικά και μουρμουράει ένα γρήγορο « Άγγλοι ».
Μέσα σε δέκα λεπτά ετοιμαζόμαστε όλοι να μπούμε στο αεροπλάνο, ενώ κλασσικά εγώ κάθομαι με ο Σον, ο Ράσελ δίπλα σε κάποια όμορφη για να φλερτάρει, ο Άλεξ με την Κλερ και ο Ντρέικ με την Κάρλι. Αφού καθίσω δίπλα στο παράθυρο παρατηρώντας το αεροπλάνο όσο απογειώνεται νιώθω το βλέμμα του Σον πάνω μου.
« Τι; » ρωτάω περίεργη μόλις παρατηρήσω πως έχει αυτό το ύπουλο χαμόγελο.
« Απλά σκεφτόμουν πως πάμε πίσω στο μέρος που ξανάρχισαν όλα » εξηγεί και για μερικά λεπτά σκέφτομαι πως βρέθηκα εδώ δίπλα του.
Η νύχτα την οποία παραλίγο να πεθάνω, εκείνη η φορά που τον τρόμαξα όταν είπα στον Κράουφορντ πως ο Σον είναι προδότης μόνο και μόνο για να καταφέρω να μας σώσω. Η μέρα στο εμπορικό που προσπαθούσαμε να ξεφύγουμε. Καθόμουν και σκεφτόμουν όλα όσα έγιναν με κάθε λεπτομέρεια ψάχνοντας την μέρα που συναντηθήκαμε έπειτα από χρόνια.
Καταβάθος υπάρχει ένας λόγος που θα έπρεπε να ευχαριστώ τον Εντ, αν δεν μου ζήταγε να τον βοηθήσω δεν θα πήγαινα πότε σε εκείνο το πάρτι μεταμφιεσμένη ως την κόρη του.
Είναι σαν αυτό που μου έλεγε ο πατέρας μου όταν ήμουν μικρή "τίποτα δεν γίνεται κατά τύχη, μπορεί να μην το βλέπεις τώρα μα θα το καταλάβεις στον πέρασμα του χρόνου".
__________
Νιώθω περίεργα που την τελείωσα, δεν ήθελα να την τελειώσω βέβαια μα έτσι είναι αυτά. Θέλω να σας ευχαριστήσω που με στηρίξατε από την αρχή μέχρι το τέλος, για την πρώτη θέση, τα σχόλια, τους ψήφους, γενικώς για όλα. Σας είχα υποσχεθεί πως θα γράψω ένα κεφάλαιο με τα μηνύματα που προσπαθούν να περάσουν οι χαρακτήρες μα αντίθετα θα σας πω το εξής:
Να αγαπάτε όπως το Ράσελ.Να είστε φίλοι όπως ο Άλεξ, η Κάρλι ή η Κλερ. Να μετανιώνετε όπως ο Ντρέικ. Να είστε πιστοί όπως ο Σον και να προστατεύετε αυτούς που αγαπάτε όπως η Άλισον.
Σας ευχαριστώ πολύ ΌΛΟΥΣ.
Comment / Vote / Follow 💭
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
❝stockholm syndrome❞ ーmendes
AdventureΣημείωμα συγγραφέας: θα προτιμούσα να διαβάσεις κάποιο άλλο βιβλίο μου, αντικειμενικά μιλώντας κριντζαρω με αυτό. « Άλισον δεν μπορούμε να είμαστε μαζί. Εννοώ, είμαι ο κακός της υπόθεσης, αυτός που σε πόνεσε και τα λοιπά » συνεχίζει. « Όλοι θα με π...
