❝stockholm syndrome❞ ーmendes

43. The hotel room

« Είσαι εντάξει; » την ρωτάω και πετάγεται καθώς σκουπίζει τα δάκρυά της.

« Ναι, πάμε! » κάνει σαν να μην έγινε τίποτα πριν από μερικά δευτερόλεπτα, σηκώνεται από τον καναπέ όπου καθόταν, περπατάει προς την πόρτα έχοντας την βαλίτσα πίσω της και ακολουθώ λίγο μπερδεμένος βέβαια. Ξαφνικά πέφτει κάτω οπότε πάω και την πιάνω. « Είσαι καλά; » την ρωτάω και νεύει. Σηκώνεται πάλι πάνω καθώς πιάνει το στομάχι της. Αρχικά νομίζει πως δεν την είδα, μα είναι τόσο λάθος αυτή τη φορά.

« Άλισον πες μου ότι δεν χτύπησες καθώς πυροβολούσαμε εκείνους τους άντρες; » την ρωτάω μα προσποιείται πως δεν με ακούει. Συνεχίζει το περπάτημα μέχρι που πέφτει πάλι κάτω, βάζω το χέρι μου στο πιγούνι της κάνοντάς την να με κοιτάξει στα μάτια. « Άσε με να δω την πληγή » σχεδόν παρακαλάω μα κουνάει αρνητικά το κεφάλι της. « Άλισον, σε παρακαλώ » επιμένω και σηκώνει ελάχιστα την μπλούζα της, δεν καταφέρνω να δω την πληγή εφόσον την καλύψει με γάζα, μα μόνο από το αίμα που υπάρχει πάνω υποθέτω πως θα είναι σοβαρή. Βγάζω το κινητό, καλώ το Ντρέικ για να τον ενημερώσω πως εγώ και η Άλισον θα έρθουμε με την επόμενη πτήση. Χτυπάει τρεις φορές και τότε το σηκώνει.

« Ντρέικ η Άλισον είναι τραυματισμένη θα έρθουμε με το επόμενο » λέω, βλέπω την Άλισον που με κοιτάει θυμωμένη θα έλεγα μα δεν δίνω σημασία, περιμένω την απάντησή του. Μα πριν προλάβει καν να μιλήσει, μου αρπάζει το κινητό από το χέρι, μιλάει όσο πιο γρήγορα μπορεί « Είμαι μια χαρά, υπερβάλει! Ερχόμαστε » και το κλείνει. Κανονικά τώρα θα έβαζα τις φωνές για αυτό που μόλις έκανες μα νομίζω πως δεν πρέπει τώρα. Την σηκώνω πάνω και μπαίνουμε στον ανελκυστήρα, πατάω το κουμπί που θα μας πάει στον πρώτο όροφο καθ'ως την ρίχνω μία γρήγορη ματιά από πάνω μέχρι κάτω. Θέλω να πιστεύω πως δεν πονάει τόσο πολύ και πως έχει περιποιηθεί κατάλληλα τον εαυτό της όταν έκανε μπάνιο. Είμαι σίγουρος πως δεν θέλει να χάσει την συγκεκριμένη πτήση διότι θέλει να βεβαιωθεί με τα δικά της μάτια πως η Κλερ θα είναι ασφαλής μαζί με τους άλλους. Για λίγο σκέφτομαι πως η Κλερ ίσως να μην αξίζει ότι κάνει. Κάνει τα πάντα για την σώσει, μα ποιός θα σώσει εκείνη;

Ο ανελκυστήρας σταματάει, την βλέπω που ακουμπάει την πληγή της και προχωράμε προς τα έξω. Χωρίς καν να ανταλλάξουμε ούτε μία λέξη μπαίνουμε στο αμάξι. Μέσα σε λίγα λεπτά βρισκόμαστε μέσα στο αεροπλάνο, στο οποίο κάθομαι με την Άλισον και το Ντρέικ, περιττό να πω πως κάθομαι στη μέση ώστε εκείνη να μην έχει κάποια επαφή με τον αδερφό της. Βασικά δεν μου ζήτησε κάτι τέτοιο μα έπρεπε να δείτε το βλέμμα της μόλις κατάλαβε πως θα κάτσει δίπλα του, οπότε ναι, του ζήτησα να κάτσω εγώ δίπλα της. Και ναι μαντέψατε σωστά άρχιζε να με πειράζει για αυτό κάθε φορά που ήταν σίγουρος πως η Άλισον δεν μπορούσε να μας ακούσει.

Εκείνη έχει πάρει την θέση για το παράθυρο, την θέση για την ωραιότερη θέα, μα τώρα που το σκέφτομαι ίσως εγώ έχω αυτή τη θέση -μιάς και μπορώ να βλέπω άνετα την ίδια να χαζεύει το παράθυρο.

[...] Κοιτάω τον μικρό διάδρομο -θα έλεγα- ψάχνοντας για την βαλίτσα μου ή την δική της. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα βρίσκω την δική μου και μετά την δική της, απλώνω το χέρι μου για να την πάρω μα ταυτόχρονα κάνει το ίδιο. Το χέρι μου ακουμπάει το δικό της για ελάχιστα δευτερόλεπτα μα νιώθω πως είναι πολύ ζεστό. « Άλισον είσαι ζεστή » της λέω, μα για κάποιο -χωρίς καν να το σκεφτώ- βάζω την παλάμη μου στο μέτωπό της. « Παιδάκι μου τι κάνεις; » με ρωτάει καθώς νιώθω την θερμοκρασία της, είναι πού ζεστή, παραπάνω από το κανονικό, υποθέτω αλλά καλύτερα ας ρωτήσω την Κάρλι για αυτό.

[...] « Είμαι εντάξει » μουρμουρίζει με το ζόρι έχοντας τα μάτια της κλειστά καθώς είναι ξαπλωμένη στο κρεβάτι. Έχουμε μαζευτεί όλοι -στην κυριολεξία όλοι- στο δωμάτιο μιας και η θερμοκρασία της Άλισον ανεβοκατεβαίνει συνέχεια, από 35 (υποθερμία) πηγαίνει 39 και αντίστροφο, κάτι που είναι ανησυχητικό! Κάθε λίγο και λιγάκι βλέπω το Ντρέικ να κοιτάει το ρολόι του, αυτό το κάνει όταν περιμένει κάποιον, μα αυτή τη φορά είμαστε όλοι εδώ. Φαίνεται λίγο αγχωμένος μα δεν είμαι σίγουρος για πιο λόγο. Παίρνω την μικρή πετσέτα από το μέτωπό της, ρίχνω λίγο νερό, την στύβω και την αφήνω πάλι στο μέτωπό της. Κανονικά τώρα θα με πείραζε ο Ντρέικ, που κάθομαι ακριβώς δίπλα της στο κρεβάτι και που την προσέχω τόσο πολύ, μα φαίνεται να είναι απασχολημένος κοιτώντας πολύ συχνά - όπως είπα νωρίτερα- την ώρα. Ακούω την πόρτα να χτυπάει τρεις φορές, υποθέτω πως επιτέλους ήρθε η εξυπηρέτηση δωματίου, σηκώνομαι για να ανοίξω μα ο Ντρέικ μου λέει να καθίσω με ένα πολύ αγχωμένο ύφος. Κάνω πίσω ώστε να ανοίξει εκείνος, μα δεν φεύγω από εκεί.

« Συγνώμη κάνετε λάθος » μιλάει γρήγορα με αυτή την βρετανική προφορά του ενώ προσπαθεί να κλείσει όσο πιο σύντομα γίνεται την πόρτα. Δυστυχώς όμως τότε είναι που ακούω την φωνή του ατόμου από την άλλη πλευρά « Μα μου είπε πως αυτό είναι το δωμάτιό της ». Αρχικά μένω δύσπιστος, διότι αυτή τη προφορά θα την άκουγα μόνο πίσω στη Στοκχόλμη. Κάνω στην άκρη το Ντρέικ για να δω αν όντως είναι αυτός εδώ. Μόλις όμως βρεθώ μπροστά από την πόρτα θέλω να τον χτυπήσω μόλις δω τα πράσινά του μάτια.

______________________________________

Εντάξει αν δεν καταλαβατε ποιός είναι θα βάλω τα κλάματα! Το θέμα είναι ποιός θα βάλει τα κλάματα από το ξύλο! Και γιατί ήρθε εκεί; Μήπως φταίει ο Ντρέικ που κοιταγε συνέχεια την ώρα; ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΑ 10Κ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟΟ UNREAL!

Contact with me on:

Twitter: HiddenInHogwart
Instagram: _half.blood.princess_

×× ℳ ⚯͛

Vote / Follow / Comment