❝stockholm syndrome❞ ーmendes

16. We're going back

SHAWN'S POV

Περιμένω λίγο για την Άλισον... Βασικά ψέματα ούτε καν που κάνω κάτι τέτοιο! Αν θέλει να φύγει, ας φύγει. Θα βρω κάποια καλή δικαιολογία στον Μπραντ για την "εξαφάνισή" της. Αφού πληρώσω τον νεαρό, βάζω μπρος το αμάξι και οδηγώ προς την έξοδο, βλέπω ένα αμάξι να έρχεται οπότε περιμένω λίγο.

Φαίνεται πως θα φύγω χωρίς την Άλισον, σκέφτομαι και τότε είναι που ακούω κάτι:

« Σον! » φωνάζει, σηκώνω το χέρι μου και πιάνω τον καθρέφτη, τον γυρίζω ελαφρά και βλέπω την Άλισον. Μα ακόμα δεν τρέχει, τι κρίμα. Το αμάξι περνάει και αρχίζω να οδηγώ. Τότε είναι που την ακούω να φωνάζει ξανά: « Περίμενε! » και τότε είναι που τρέχει!

Τι ωραίο θέαμα, χλευάζω από μέσα μου. Αποφασίζω να το παίξω καλός και προχωράω ελάχιστα το αμάξι, μα όχι πολύ γιατί με πρόλαβε. Ανοίγει την πόρτα και μπαίνει μέσα.

« Τρελάθηκες; » με ρωτάει. Πραγματικά δεν ξέρω ποιός είναι ο τρελός τώρα. Γιατί πρώτη φορά βλέπω το θύμα να τρέχει για να προλάβει το θύτη.

« Εγώ αν τρελάθηκα; Νόμιζα πω ήθελες να το σκάσεις! » απαντάω και με κοιτάει στα μάτια θυμωμένη. Πείτε με περίεργο, μα το λατρεύω όταν θυμώνει, γίνεται άλλος άνθρωπος.

« Θα μου το πληρώσεις αυτό Μένντες » είμαι πλέον σίγουρος πως είναι έξαλλη μαζί μου μιας και με φώναξε με το επίθετό μου. Την αγνοώ για λίγο καθώς οδηγώ και απαντάω « Θες να σε πληρώσω με μετρητά ή επιταγή; ».

« Αχ αστείο » με χλευάζει με την σειρά της, μα απλά γελάω για την νευρίασω περισσότερο, κάτι που πετυχαίνω πάλι γιατί ξεφυσάει. « Σοβαρά αν δεν ερχόμουν τι θα έλεγες στο Μπραντ; » συνεχίζει.

« Δεν υπήρχε περίπτωση να μην ερχόσουν. Ακόμα αν δεν με προλάβαινες θα πήγαινες στην Κάρλι για να με βρεις! » της απαντάω.

« Μην είσαι τόσο σίγουρος! »

« Δεν θέλω να σε στεναχωρήσω Άλις » γυρνάω και την κοιτάω στα μάτια.

« Μα η σιγουριά μου ήταν αυτή που σε παράτησε στο κατάστημα και τώρα βρίσκεσαι στο αμάξι μου » συνεχίζω. Περιμένω να απαντήσει μα δεν το κάνει και κάπως έτσι κερδίζω τη μάχη με τη μικρή εγωίστρια.

« Τουλάχιστον μπορείς να μου πεις που πάμε αυτή τη φορά; » ρωτάει, σίγουρα για να αλλάξει θέμα. « Θα σου έλεγα κάπου μόνο και μόνο για να σου σπάσω τα νεύρα αλλά το έκανα ήδη πολλές φορές σήμερα... Οπότε θα σου πω! » της απαντάω. Δεν μιλάω περιμένω να αντιδράσει κάτι που θα κάνει σύντομα μόλις καταλάβει πως δεν πρόκειται να απαντήσω στα αλήθεια στην ερώτησή της. Δυστυχώς για 'μένα το καταλαβαίνει γρήγορα.

« Σε ικετεύω απάντησέ μου Σον! » με ικετεύει στην κυριολεξία, αν μπορούσε να γονατίσει, θα το έκανε! Ευχαριστημένος πλέον με τα αποτελέσματα από τα βασανιστήριά μου, αποφασίζω να υποχωρήσω. « Πάμε πίσω στο Μπραντ » της απαντάω χωρίς κανένα ίχνος από το παιχνιδιάρικο ύφος που είχα πριν. « Καλό θα ήταν να κοιμηθείς σε περιμένει δύσκολη μέρα αύριο » συνεχίζω και νεύει!

[...] Σχεδόν έχουμε φτάσει, η ώρα είναι γύρω στις έντεκα, υποθέτω και η Άλισον κοιμάται του καλού καιρού. Λογικό εφόσον και οι δύο είχαμε μία πολύ δύσκολη μέρα. Μα να προσπαθήσει δύο φορές να φύγει; Βλέπω να πλησιάζουμε στο κτήριο και ρίχνω μια τελευταία μια ματιά στην κοιμισμένη Άλισον. Παρκάρω το αμάξι στην άκρη μαζί με τα άλλα, κατεβαίνω, κλείνω την πόρτα, ρίχνω μια γρήγορη ματιά γύρω μου -για να βεβαιωθώ πω είμαστε ασφαλής- και πάω να την βγάλω έξω. Ανοίγω την πόρτα της και κάνω τα αδύνατα-δυνατά να μην την ξυπνήσω. Την ρίχνω στην κυριολεξία μου στον ώμο μου, κλείνω την πόρτα της, κλειδώνω και την πηγαίνω μέσα. Πραγματικά τώρα θα ήθελα να την κουβαλήσω αλλιώς μα σίγουρα θα υποψιαστεί ο Μπραντ κάτι για αυτό.

Προχωράω και μόλις βλέπω έναν από τους σωματοφύλακες του Μπραντ τρομάζω, μου λέει πως με περιμένει στο γραφείο και να του δώσω την Άλισον για να την βάλει αυτός πάνω. Δεν θα πω ψέματα, δεν του εμπιστεύομαι την Άλισον μα παρόλα αυτά δεν έχω άλλη επιλογή. Του τη δίνω και πηγαίνω στον γραφείο του Μπραντ.

« Πέρασε » λέει μόλις φτάσω την πόρτα.

« Κάθισε » λέει ξανά δείχνοντας την καρέκλα απέναντί του. Για να μιλάει μονολεκτικά κάτι δεν πάει καλά! Ελπίζω ο Άλεξ να μην τα σκάτωσε όσο έλειπα.

« Τελευταία ανησυχώ για το πόσο πιστός μου είσαι » συνεχίζει και τον κοιτάω περίεργος καθαρά μπερδεμένος.

« Γιατί το λες αυτό; » ρωτάω.

« Από τότε που ήρθε η Δεσποινίς Μπράουν, είσαι πολύ χαλαρός. Τουλάχιστον αυτό παρατήρησα. Δεν ξέρω, σίγουρα » μου εξηγεί και πλέον από περίεργος γίνομαι έξαλλος.

« Μην βιάζεσαι να βγάλεις συμπεράσματα Μπραντ! » του απαντάω γεμάτος νεύρα. « Εγώ; Δεν βιάζομαι. Εσύ θα πρέπει να βιαστείς όμως » μου λέει με το δήθεν "ευχάριστο" ύφος του στο τέλος.

« Προς τι τόση βιασύνη; » ρωτάω. « Ας πούμε τελειώνει ο χρόνος και εσένα και της Άλισον » σταματάει για λίγο και κοιτάει έξω από το παράθυρο.

« Αν δεν την κάνεις να μιλήσει μέσα σε μία εβδομάδα, θα δώσω αυτή την δουλειά σε κάποιον άλλον. Λιγότερο ευγενικό απέναντί της » με απειλεί, νεύω και μόλις μου πει πως να φύγω, φεύγω χωρίς δεύτερη κουβέντα...
_

___________________________________

Καλημέρααααα! Τι κάνετε;

Στο επόμενο παρτ, θα ξεχάσετε τα πάντα όσον αφορά τον "ευγενικό-γλυκό" Μένντες! 

Vote & Comment
If you want me
To continue.