12. Late late at night

2K 235 35
                                    

Νόμιζα πως κάποια πράγματα είχαν αλλάξει μέσα μου, μα τώρα συνειδητοποιώ πόσο πολύ μου έλειψαν τα φιλιά της.

Ξαφνικά ακούω τρία χτυπήματα στο τζάμι, χωρίς καν δεύτερη σκέψη απομακρυνόμαστε ενώ γυρίζω να δω ποιός είναι. Ξέρω ήδη βασικά...

Η Κάρλι...

Αν κάτι την περιγράφει, είναι το εξής, εμφανίζεται πάντα όταν δεν το περιμένεις. Κάποιες φορές, βοηθάει πολύ, μα άλλες καθόλου.

Κατεβάζω το τζάμι και αμέσως λέει « Έτσι φέρεσαι σε όλα τα θύματα; » αναστενάζω για να μην απαντήσω με κακία.

« Νομίζω έχ-- » αρχίζω να λέω και μου βάζει το φάκελο μπροστά στα μούτρα. Όσο εγώ το παίρνω και το βάζω στο σάκο εκείνη μιλάει με την Άλισον.

« Γειά, με λένε Κάρλι »

« Αλισ-- »

« Δεν χρειάζεται να συστηθείς, ξέρω ποιά είσαι! »

« Τα μάτια φταί-- »

« Καμία σχέση, ίσως λίγο! Βασικά είμαι η κοπέλα που σε φρόντιζε καθώς κοιμόσουν » της εξηγεί, η Άλισον νεύει και κάθομαι κοιτώντας τες καθώς μιλάνε.

« Δηλαδή δουλεύεις για τον Μπρα-- »

« Όχι είμαι κολλητή του κατεστραμένου από εδώ και ως γιατρός είπα να τον βοηθήσω αλλά δυστυχώς δεν μπορούσα να σε εξετάσω εκεί πέρα μιας και μηχανήματα δεν είχα και μόνο ο Σον ήξερε πως ήμουν στο κτήριο »

Όχι δεν είναι φλύαρη!

Η Άλισον νεύει άλλη μία φορά καθώς πειράζει το χέρι της. Την πονάει γαμώτο!

« Κάρλς » λέω και απαντάει « Ναι! »

« Θα ρίξεις μια ματιά στο χέρι της; » ρωτάω και νεύει. Βγαίνουμε από το αμάξι έχοντας την Κάρλι να μας οδηγεί προς το σπίτι της που τυχαίνει να είναι και το ιατρείο της. Μπαίνουμε μέσα και κοιτάω την Άλισον.

Έχει πωρωθεί με τα εκατομμύρια βιβλία που υπάρχουν σχεδόν σε όλους τους τοίχους του σαλονιού. Προχωράμε και ανεβαίνουμε τις σιδερένιες σκάλες ενώ η Κάρλι λέει:

« Να 'μαστε, ξέρω είναι λίγο περίεργο εφόσον από κάτω βλέπεις το σαλόνι-κουζίνα. Είναι μικρό! ».

Κανείς μας δεν απαντάει, εκείνη κάθεται γρήγορα στην καρέκλα της, πατάει μερικά κουμπιά και σηκώνεται.

« Πήγαινε εκεί » λέει στην Άλισον, όσο για 'μένα ακουμπάω τη μέση μου στα κάγκελα που υπάρχουν κοντά στις σκάλες, έχοντας σταυρωμένα τα χέρια. Είναι λίγο τρομακτικό, πάντα νόμιζα πως θα έπεφτα κάτω επειδή τα κάγκελα θα έσπαγαν. Για αυτό αποφεύγω να κοιτάξω κάτω, πάντα!

❝stockholm syndrome❞ ーmendesΌπου ζουν οι ιστορίες. Ανακάλυψε τώρα