Ανοίγω τα μάτια μου και κοιτάω αμέσως την ώρα.
05:02
Πιο ακριβής, δεν γίνεται! Σηκώνομαι αργά με σκοπό να μην τον ξυπνήσω. Από ότι άκουσα η Κάρλι ξυπνάει πολύ νωρίς και πάει για τρέξιμο, σίγουρα τώρα θα έχει φύγει.
Βρίσκω τα ρούχα που φορούσα χθες και με λίγο δυσκολία από τον πόνο του καρπού μου, αλλάζω. Νιώθω πως κάποιος με παρακολουθεί! Αμέσως γυρίζω προς το Σον, φαίνεται να κοιμάται. Γυρνάω από την άλλη για να πιάσω τα μαλλιά μου κοτσίδα, μα έχω πάλι το ίδιο συναίσθημα. Κοιτάω πάλι το Σον, τα μάτια του είναι κλειστά!
Η φαντασία μου θα είναι, λέω από μέσα μου.
Αφού βεβαιωθώ πως είμαι έτοιμη, βγαίνω από το δωμάτιο αργά. Πηγαίνω στο δωμάτιο της Κάρλι, η οποία έχει και όλας φύγει. Γυρνάω από την άλλη και πηγαίνω προς την πόρτα. Απλώνω τα δάχτυλά μου στο χερούλι της πόρτας, μα μένω εκεί! Τι θα κάνω μετά; Αν πάρω το αμάξι του, θα με ακούσει και θα ξυπνήσει. Άρα θα περπατήσω ολόκληρη τη Στοκχόλμη μέχρι το σπίτι και μετά, παιχνιδάκι...
Γυρίζω το πόμολο και ανοίγω την πόρτα. Μα την κλείνει από πίσω μου. Κοιτάω κάτω απογοητευμένη με την απροσεξία μου. Νιώθω την ανάσα του στο λαιμό μου, σίγουρα έχει νευριάσει. Πάντα το κάνει!
Γυρίζω και κοιτάω τα μάτια του. Γιατί έπρεπε να βγω σωστή τώρα; Γιατί πάντα θυμώνει;
« Τι έγινε, είπες να βγεις βόλτα την αυγή; » με ειρωνεύεται.
« Ξέρεις πολύ καλά Μένντες και αυτή τη φορά δεν θα με σταματήσεις » του απαντάω νευριασμένη. Παρατηρώ πως δεν είναι με τη φόρμα.
Μα καλά πότε πρόλαβε να αλλάξει χωρίς να κάνει θόρυβο;
« Το ξέρεις πως δεν πρόκειται να ξεφύγεις; Έτσι; »
« Αλήθεια; » ειρωνεύομαι.
« Κοίτα με! ».
Του ρίχνω μία γροθιά στο πρόσωπο, ανοίγω την πόρτα, πάω να βγω μα με τραβάει πίσω. Σχεδόν παραπατάω και πέφτω κάτω. Λυγίζω τα χέρια μου πιο πίσω από το κεφάλι μου και αφού σηκώσω τα πόδια μου βρίσκομαι πάλι πάνω.
« Φύγε από την μέση! » λέω ψύχραιμα.
Ρίχνει όλο το βάρος του στην κλειστή πόρτα, σταυρώνει τα χέρια του και χαμογελάει.
« Πολύ καλά! ».
Τον πλησιάζω, σηκώνω το πόδι μου ακριβώς στο σημείο που είναι το πρόσωπό του για να τον χτυπήσω, σκύβει και μου ρίχνει μία στην κοιλιά. Πέφτω μπρούμυτα στο πάτωμα, πονάει πολύ περισσότερο μιας και έχω χτυπήσει εκεί νωρίτερα. Κοιτάω μπροστά και ξεφυσάω γεμάτη πείσμα!
Δεν θα τα παρατήσω εύκολα.
Σηκώνομαι, αυτή τη φορά απλώνω το αριστερό και μη τραυματισμένο χέρι μου για του ρίξω μπουνιά. Μα γαμώτο το πιάνει, το γυρίζει πίσω από την πλάτη μου -τόσο πολύ που με την παραμικρή κίνηση μπορεί να το σπάσει- και με κολλάει στην πόρτα!
« Παραιτήσου Άλις » μου ψιθυρίζει στο αυτί.
Μόλις καταλάβω πως έχω καθαρό στόχο με το πόδι μου για την περιοχή του απαντάω « Ποτέ! » και τον κλοτσάω. Αμέσως με αφήνει, από τον πόνο πέφτει κάτω μα ταυτόχρονα προσπαθεί να επανέλθει σύντομα.
« Μείνε κάτω! » του λέω και πλησιάζω την πόρτα. Ξαφνικά, νιώθω να με τραβάει πάλι.
Γαμώτο πότε σηκώθηκε;
Μου ρίχνει μία πάλι στο στομάχι με αποτέλεσμα ελάχιστο αίμα να κυλίσει από τα χείλη μου. Μόλις δω την κόκκινη κηλίδα στο πάτωμα νευριάζω γιατί τον άφησα να με χτυπήσει έτσι. Είναι ελάχιστο αίμα βέβαια, μα παραμένει να είναι αίμα. Σηκώνω το πόδι και αυτή τη φορά τον πετυχαίνω. Κάνει μερικά βήματα πίσω παραπατώντας, ακουμπάει με το χέρι του τα χείλη του και μόλις δει αυτό το κόκκινο υγρό με κοιτάει εντυπωσιασμένος.
Κάνω μερικά βήματα και πηδάω, τα πόδια μου ακουμπούν στους ώμους του και πέφτω προς τα κάτω. Αμέσως βρίσκομαι από πάνω του.
« Μην μπλέκεις μαζί μου! Πάντα σου βγαίνει σε κακό »
« Γιατί τι θα κάνεις; Θα με σκοτώσεις; » μου λέει μα δεν απαντάω.
Αν χρειαστεί θα το κάνω!
« Δεν θα είναι το πρώτο μέλος της οικογένειάς μου που εξαφανίζεις » συνεχίζει γεμάτος μίσος. Αν απλά ήξερε... την αλήθεια.
« Οφθαλμός αντί οφθαλμού » του απαντάω, αν και δεν ισχύει απόλυτα. Εφόσον εγώ είμαι αθώα.
« Εγώ όμως δεν σκότωσα τον αδερφό σου » φωνάζει.
« Για 'μένα όμως είναι νεκρός πλέον » σηκώνομαι πάνω μαζί με το Σον. Πριν προλάβει όμως να σταθεροποιηθεί καλά του ρίχνω γονατιά στην περιοχή του.
« Μείνε κάτω! » λέω ξανά. Προχωράω χαλαρή και ανοίγω την πόρτα. Μα με πιάνει από τον αστράγαλο και με τραβάει κάτω. Χάνω την ισορροπία μου με αποτέλεσμα να πέσω στο πάτωμα μπρούμυτα. Έρχεται από πάνω μου και περνάει τι χειροπέδες.
« Να ξέρεις πως δεν με χτύπησες καν, αυτή τη φορά! » μου λέει καθώς τις κλείνει.
Νιώθω πως σκύβει, τελικά βγαίνω σωστή όταν φτάνει στο αυτί μου.
« Έχεις τόσα πολλά να μάθεις » μου ψιθυρίζει.
Σηκωνόμαστε και οι δύο πάνω, μα ακόμα βιάζεται να βγάλει συμπεράσματα. Δεν έχω χάσει ακόμα και ούτε πρόκειται να παραιτηθώ τόσο εύκολα!
____________________________________
Δεν ξέρω γιατί μα όταν το έγραφα, πωρώθηκα! Τσακώθηκαν "τόσο άσχημα" ενώ θέλουν ο ένας τον άλλον τόσο badly!
Vote & Comment
If you want me
To continue
ツ
YOU ARE READING
❝stockholm syndrome❞ ーmendes
AdventureΣημείωμα συγγραφέας: θα προτιμούσα να διαβάσεις κάποιο άλλο βιβλίο μου, αντικειμενικά μιλώντας κριντζαρω με αυτό. « Άλισον δεν μπορούμε να είμαστε μαζί. Εννοώ, είμαι ο κακός της υπόθεσης, αυτός που σε πόνεσε και τα λοιπά » συνεχίζει. « Όλοι θα με π...
