❝stockholm syndrome❞ ーmendes

37. Let's runaway

« Τι ξέρεις για τους κωδικούς; » με ρωτάει ξανά πιο δυνατά από πριν. Κοιτάω την Κλερ πίσω γεμάτη αίματα, μα και να πω την αλήθεια αυτό που θα της κάνουν είναι χειρότερο. Αν μιλήσω θα μας σκοτώσουν και τις δύο, να μην μιλήσω για το χαμό που θα γίνει.

« Είναι ένα πρόγραμμα » ψεύδομαι, ο Κράουφ κάνει νόημα στον Άλεξ να σταματήσει και το κάνει.

« Τι είδους πρόγραμμα; » με ρωτάει, ψάχνω γρήγορα για μία απάντηση ώστε να μην υποψιαστεί πως λέω ψέματα.

« Είναι πρόγραμμα της CIA »

« Μπορεί να παραβιαστεί; »

« Μόνο αν ξέρεις τον τρόπο » συνεχίζω να ψεύδομαι.

« Εσύ ξέρεις πως; » κοιτάω γρήγορα την Κλερ για να δω μήπως πρέπει να πω κάτι άλλο μα δεν υπάρχει καμία εκδήλωση συναισθημάτων στο πρόσωπό της. « Όχι μόνο ελάχιστοι ξέρουν » απαντάω και κάθεται πίσω.

Περνούν μερικά λεπτά και σηκώνεται πάνω, λύνει την Κλερ και μετά εμένα. Ενώ βγαίνουν όλοι έξω καθώς κλειδώνουν την πόρτα. Πρέπει να βγάλω την Κλερ έξω από εδώ, θα είναι καλύτερα αν είμαι πάλι μόνη μου. Σηκώνομαι από την καρέκλα και την πλησιάζω, γονατίζω μπροστά της προσπαθώντας να βεβαιωθώ πως είναι ζωντανή.

« Κλερ πρέπει να φύγεις από εδώ » λέω και περιμένω για μία απάντηση, -μία λέξη, ένα νεύμα, κάτι- μα δεν αντιδράει.

« Γιατί δεν είπες την αλήθεια; » με ρωτάει. Σηκώνει σιγά σιγά το κεφάλι της, σκουπίζει με το πίσω μέρος του χεριού της το αίμα στα χείλη της και με κοιτάει στα μάτια.

« Θα μας σκοτώσουν μόλις πάρουν αυτό που θέλουν άμα τους πω την αλήθεια » της εξηγώ.

Περιμένω κάποια απάντηση μα από ότι βλέπω αγνοείται. Δεν ξέρω τι σκέφτεται και αυτό με φοβίζει ακόμα περισσότερο. Ενδέχεται να σκέφτεται πως ψεύδομαι κάτι που θα την οδηγήσει στην προδοσία. Σηκώνομαι από κάτω και περπατάω μέχρι το σπασμένο γυαλί του παραθύρου. Τι θα κάνω εδώ μαζί της; Κινδυνεύω ακόμα περισσότερο όσο είναι εδώ, θα πει σίγουρα κάτι που απαγορεύεται να αποκαλύψει. Και τότε θα βρούμε άσχημα μπλεξίματα. Χαζεύω τον ουρανό καθώς παρατηρώ πως ο όροφος αυτός δεν απέχει πολύ από το πάτωμα. Θα ήταν καλύτερο αν ξεφεύγαμε, η Κλερ συγκεκριμένα δεν ξέρω αν έχει την ικανότητα να κατέβει από εδώ αλλά ας προσπαθήσουμε.

« Κλερ » λέω και σηκώνεται από την καρέκλα για να με πλησιάσει.

« Τι; » ρωτάει μόλις φτάσει δίπλα μου.

« Τι λες να αποδράσουμε; » προτείνω.

[...] Είναι περασμένες δώδεκα και ετοιμαζόμαστε να φύγουμε. Μπορεί η Κλερ να έχει χτυπήσει μα από ότι είδα δεν είναι τόσο σοβαρό. Μπορεί να χρησιμοποιήσει τα πόδια της για να περπατήσει. Πλησιάζω το παράθυρο και κατεβαίνω πρώτη, ακουμπάω τα πόδια μου πάνω στο καπάκι του κάδου που υπάρχει και περιμένω την Κλερ να κάνει το ίδιο. Την βλέπω που με κοιτάει από ψηλά με φόβο στα μάτια της. « Τελείωνε » φωνάζω-ψιθυρίζω κατεβαίνει σιγά σιγά όσο πιο προσεκτικά μπορεί για να μην κάνει θόρυβο και να μην χτυπήσει. Έχει σχεδόν κατέβει οπότε την πιάνω για την βοηθήσω. Ακουμπάμε τα πόδια μας στο δάπεδο, περπατάμε μέσα σε αυτή την έρημη περιοχή μέχρι να βρούμε με κάτι να φύγουμε. Δεν βλέπουμε πολύ καλά, το μόνο φως που υπάρχει είναι από τις ελάχιστες κολώνες που το φως τους τρεμοπαίζει. Κάνει λίγο κρύο το οποίο γίνεται αντιληπτό όταν από τα χείλη μας ξεφεύγει αυτός ο περίεργος καπνός. Ίσα που ανασαίνουμε καθώς περπατάμε, μένουμε όσο πιο ήσυχες γίνεται. Συνεχίζουμε το περπάτημα μα τότε βλέπουμε δύο άντρες να μιλάνε, κρυβόμαστε γρήγορα σε ένα στενό ανάμεσα από δύο κτήρια.

Τους βλέπουμε να μιλάνε χωρίς να μπορούμε να ακούσουμε τι λένε ή να δούμε να πρόσωπά τους. Ανταλλάζουν τις βαλίτσες που κρατούσαν, μιλάνε για λίγο ακόμα και δίνουν τα χέρια. Αμέσως κοκαλώνω μόλις δω το ταττού που ψάχνω τόσο καιρό. Βγάζω το μικρό όπλο που πήρα από το διαμέρισμα του Σον τις προάλλες, είμαι τυχερή που δεν με έψαξαν. « Τι κάνεις; » με ρωτάει τρομαγμένη η Κλερ.

« Κάτι που έπρεπε να κάνω καιρό ».

Στοχεύω με προσοχή πάνω του οπλίζω και... ξαφνικά ακούω τη φωνή κάποιου να φωνάζει « Το έσκασαν! » βλέπω τον Άλεξ να βγαίνει έξω μαζί με κάποιους άλλους, τους λέει να μας ψάξουν. Γυρνάω να την κοιτάξω, την πιάνω από το χέρι και αρχίζουμε να τρέχουμε μακρυά από αυτό το σημείο. Μπαίνουμε μέσα σε ένα κατάστημα όπου δεν είναι κανείς εκεί, παίρνω μερικά ρούχα για την Κλερ, αλλάζει και καθαρίζει μερικές από τις πληγές που έχει. Βγαίνουμε έξω πάλι, περπατάμε πιο χαλαρά αυτή τη φορά δήθεν πως δεν είμαστε αυτές που ψάχνουν. Κατά πρώτη φορά δεν ξέρω σε ποιά περιοχή της Στοκχόλμης είμαι, με φοβίζει λίγο αυτό γιατί δεν ξέρω τι αντιμετωπίζω. Περνάει ακριβώς δίπλα μας ένας από τους άντρες που ήταν με τον Άλεξ αλλά δεν μας δίνει σημασία. Μπαίνει μέσα σε ένα μπαρ και ρωτάει για 'μας. Η αναπνοή της Κλερ γίνεται κοφτή μπορώ να καταλάβω πόσο φοβάται. Μα έτσι είναι η ζωή, όταν ρισκάρεις τα πάντα πραγματικά, φοβάσαι και αν μην έχεις τίποτα να χάσεις. Το μόνο που θα είχα να χάσω τώρα θα ήταν ο Σον, μα υποθέτω τον έχω χάσει καιρό τώρα.

______________________________________

Τι πιστεύετε ότι θα γίνει στο επόμενο;
Θα καταφέρει η Κλερ με την Αλισον να ξεφύγουν (εντελώς);

Σας ευχαριστώ πολύ για τα 8Κ views και 2Κ σχόλια/ψήφοι

Vote/Follow/Comment