Περιμένω για οποιαδήποτε αντίδρασή του, μα αντίθετα δεν έχω την τύχη που θα ήθελα.
« Άλεξ έρχεσαι να σου δείξω κάτι; » λέει ο Ντρέικ ώστε να αφήσει εμένα με το Σον. Στην αρχή οι υπόλοιποι δεν καταλαβαίνουν τίποτα από του μήνυμά του, μέχρι τουλάχιστον ο Ράσελ να κάνει την... αρχή! Φεύγει, ακολουθώντας τους άλλους δύο. Στην συνέχεια η Κλερ σηκώνεται -με τη σειρά της- από τον καναπέ ενώ μερικά δευτερόλεπτα μετά η Κάρλι αποχωρεί και εκείνη από το χώρο. Μένω μόνο με το Σον, ο οποίος φαίνεται χαμένος στις σκέψεις του. Δεν τον κατηγορώ άλλωστε δεν είναι ότι έμαθε απλά ότι είμαι ζωντανή έπειτα από τρεις μήνες, είναι ο τρόπος που το έμαθε. Σίγουρα είναι πιο σοκαριστικό το γεγονός ότι "ξαφνικά" εμφανίστηκα από το πουθενά.
« Πες κάτι! » παρακαλάω καθώς σπάω την άβολη ησυχία που υπάρχει μεταξύ μας.
« Δεν ξέρω τι να πω » απαντάει ειλικρινά αποφεύγοντας οποιαδήποτε επαφή του βλέμματός μου.
Ανοίγω το στόμα μου για να μιλήσω μα με προλαβαίνει εκείνος. « Δεν ξέρω αν πρέπει να είναι χαρούμενος ή λυπημένος που είσαι ζωντανή » με κοιτάει στα μάτια. Απλώνει τις παλάμες τους πάνω στα γόνατά του πηγαίνοντάς τες πάνω κάτω αργά, καθαρά από νευρικότητα. « Γιατί να μου κάνεις κάτι τέτοιο Άλις; » σχεδόν φωνάζει.
« Ήθελα να βεβαιωθώ πως είσαι ασφαλής Σον » απαντάω ήρεμα και ξεφυσάει, σίγουρα διαφωνεί μαζί μου.
« Σου φαίνεται να νοιάζομαι για την ασφάλειά μου; » ρωτάει λίγο πιο δυνατά από πριν.
« Νοιάζομαι εγώ όμως » λέω αποφασιστικά υψώνοντας ελάχιστα την φωνή μου.
« Αν νοιαζόσουν δεσποινίς Μπράουν » χρησιμοποιεί αυτό το χαρακτηρισμό μόνο και μόνο για να δείξει πόσο σαρκαστικά-ειρωνικά σκοπεύει να μιλήσει.
« Δεν θα με άφηνες να πιστεύω πως πέθανες εκείνη τη νύχτα! Δεν θα έκρυβες το "πανέξυπνο" σχέδιό σου. Ούτε θα με άφηνες να ζήσω μέσα στην κατάθλιψη τρεις μήνες » φωνάζει.
« Καθόσουν εδώ μια χαρά έχοντας την ευχέρεια να ξέρεις πως είμαι στην γαμημένη άλλη άκρη του κόσμου ΖΩΝΤΑΝΌΣ κάτι που προφανώς εγώ δεν μπορούσα » συνεχίζει με την φωνή του ακόμα υψωμένη.
« Δεν είναι αλήθεια αυτ-- » πάω να υπερασπιστώ τον εαυτό μου μα είναι πολύ αργά, διότι δεν με αφήνει να μιλήσω. « Πως "δεν είναι αλήθεια αυτό'"; Επειδή το έκανες από αγάπη; Αγάπη το λες, το να κάνεις κάποιον να υποφέρει για κάτι...εκ των οποίων δεν είναι καν αλήθεια; Νομίζεις πως αυτοί οι τρεις μήνες ήταν εύκολη για ΄μένα; » κάνει τη μία ερώτηση μετά την άλλη.
« Δεν περίμενα να καταλάβεις την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν μα δεν περίμενα επίσης να αντιδράσεις κάπως...έτσι » λέω αναφερόμενη στο χαμό, τα νεύρα και τις φωνές στις οποίες ξέσπασε. Μη μπορώντας να κάνω κάτι άλλο από το να του δώσω χώρο και χρόνο, σηκώνομαι από τον καναπέ κατευθυνόμενη προς το δωμάτιό μου.
Περπατάω μέχρι τις σκάλες τις οποίες ανεβαίνω, δεν προλαβαίνω όμως να μπω μέσα στο υπνοδωμάτιό μου εφόσον ο Σον με τραβάει από τον αγκώνα. « Ήταν πολλά τα οποία έπρεπε να αντέξω! Ήταν ότι χειρότερο να ξέρω πως σε έχω χάσει... ειδικά με αυτόν τον τρόπο » μιλάει πλέον με ήρεμη φωνή, τόσο σιγά σαν ψίθυρος!
« Δεν το έκανα για να σε πληγώσω! Ήθελα να βεβαιωθώ πως θα είσαι ασφαλής » του απαντάω έχοντας το βλέμμα μου πάνω στα ανοιχτόχρωμα μάτια του.
« Αυτά κάνεις όταν αγαπάς κάποιον » προσθέτει και χαμογελάω αδύναμα λίγο πριν νιώσω τα χείλη του ενωμένα στα δικά μου.
__________
Άλλο ένα κεφάλαιο είναι τελικά! Η καινούργια μου ιστορία λέγεται Lips & Kills και είναι με το Nash Grier για όσους ρωτάνε, πήγαινε να την διαβάσετε αν θέλετε, μόλις ενημερώθηκε. Αυτά!
Follow / Vote / Comment
YOU ARE READING
❝stockholm syndrome❞ ーmendes
AdventureΣημείωμα συγγραφέας: θα προτιμούσα να διαβάσεις κάποιο άλλο βιβλίο μου, αντικειμενικά μιλώντας κριντζαρω με αυτό. « Άλισον δεν μπορούμε να είμαστε μαζί. Εννοώ, είμαι ο κακός της υπόθεσης, αυτός που σε πόνεσε και τα λοιπά » συνεχίζει. « Όλοι θα με π...
