OFDWID [bxb] || De 'Het Gayft Niet'-Serie

27 - Sem

[uh, kleine mededeling op het eind van het hoofdstuk ^-^]

*Heathens - Twenty Øne Piløts*

Sems p.o.v.

Ik word wakker rond zeven uur. Ik kijk in het rond en besef weer dat ik bij Kasper ben blijven slapen. Nog een keer vallen mijn ogen dicht en val ik in een lichte slaap. Niet veel later wekt Kasper me op. Ik kruip omhoog en pak mijn iPhone. Ik kijk eerst mijn snapchat en zie dat Kasper weer een filmpje van mij die aan het slapen is op zijn verhaal heeft gezet. Hij heeft er 'lambal' bij geschreven, net zoals gisteren.

   Dan krijg ik een appje van Karin. Ik open hem. Het is een foto, verder niets.

Ik schrik van wat ik zie: Vito met twee blauwe ogen, een dikke lip en nog meer blauwe plekken. Wat bloed druppelt uit zijn neus. Hij ziet er enorm toegetakeld uit. Kasper komt weer de kamer in.

   "Wat heb je gedaan?" Vraag ik hem. Hij kijkt me niet-begrijpend aan.
"Hoe bedoel je?" Vraagt hij.
   "Doe niet alsof je niet weet waar ik het over heb. Wat heb je met Vito gedaan?!" Zeg ik dan. Je kunt toch niet zomaar iemand in elkaar slaan?
"Oh, dat," zegt hij droog.
   "Ja, dat! Waarom heb je het gedaan?" Vraag ik. Ik ben een beetje boos.

"Wat denk je zelf, Sem?" Vraagt hij en gaat ondertussen op het bed zitten. "Het is toch niet eerlijk dat hij jou in elkaar kan rammen en daar zo mee weg kan komen? Hij heeft je serieus waar in elkaar geslagen voor hoe je bent. Twee keer. Ik vond dat hij er niet mee weg mocht komen,"
   "Denk nou eens na Kasper! Nu heb jij precies hetzelfde als Vito gedaan! Weet je wel hoeveel problemen je hiermee kan krijgen?"
"Dat snap ik allemaal best maar ik hoop dat Vito je hierna met rust laat," zegt Kasper kalm. Ik zwijg.
"Nou, ga je aankleden, ik ga alvast naar beneden," zegt hij en loopt weg.

Nog een keer kijk ik naar de foto van Vito en stap dan maar uit bed. Binnen vijf minuten ben ik ook beneden en eten Kasper en ik stil ons brood op.

   "Is er iets, jongens? Jullie zijn zo stil," zegt Danielle. Ik schud mijn hoofd maar blijf zwijgen.
"Ik ben nog moe," zegt Kasper. Ik zie hoe Danielle Kasper en mij één voor één aankijkt. Waarschijnlijk heeft ze ons daarnet horen ruziën. Een paar keer tik ik met mijn vingers op mijn bord en eet dan door. Na het eten gaan we ons klaarmaken en daarna gaan we naar school. Heel de fietsrit ben ik stil. Ik heb niet echt zin om iets tegen Kasper te zeggen omdat ik denk dat hij een domme actie heeft gedaan. Kasper vindt waarschijnlijk van niet, dus ga ik er maar niet op tegenin. Ik zet mijn fiets in de fietsenstalling en ga de school in.

   "Ik ga na school gewoon naar huis, oké?" Zeg ik.
"Ja, is goed," zegt Kasper. Hij is overduidelijk niet echt vrolijk.
   "Doei," zeg ik en loop de kantine in naar Karin. Daar schuif ik bij haar aan en zucht een keer zacht. Karin kijkt op. Ze glimlacht naar me. Ook Axel kijkt nu naar me op.
"Zo, ik denk dat Vito nu zijn lesje wel geleerd heeft," zegt Karin die er blij over lijkt.
   "Ja.." Zeg ik zacht. Karins blik verandert naar een bezorgde blik.
"Wat is er?" Vraagt ze dan.
"Ben je niet opgelucht dat het nou Vito ook is overkomen?" Vraagt Axel.

"Ik vraag me eigenlijk af wie het heeft gedaan en waarom," zegt hij dan tegen Karin.
   "Ja, dat was Kasper," floep ik er boos uit. Een grijs komt op Axels gezicht.
"Aha," zegt hij.
"Waarom ben je daar zo boos over?" Vraagt Karin.
   "Het is dom dat hij het heeft gedaan," antwoord ik.
"Maar hij heeft het verdiend," zegt Axel dan. We vallen allemaal stil als Vito aan de tafel komt zitten. Hij kijkt me een keer boos aan maar gaat dan stil zitten tegenover zijn vrienden. In het echt zien zijn verwondingen er nog erger uit. Stil kijk ik er nog even naar en wend me dan naar Karin.

   "Hoe kom jij eigenlijk aan die foto?" Vraag ik niet al te hard.
"Van Axel," zegt ze. Dan kijk ik Axel vragend aan.
"Groepsapp van een paar jongens uit de klas," zegt hij. Ik ben even stil. "Hij zit er zelf niet in dus niemand wist wat er gebeurd was. Yannick had de foto van hem gekregen maar hij had niet verteld hoe, wie, waar en waarom," vervolgt hij zijn zin. Ik knik. Voorzichtig kijk ik nog een keer in de richting van Vito. Zijn blauwe plekken versieren zijn lichaam. Ik zie aan zijn gezicht dat hij baalt. Ik kijk weer terug naar Karin en Axel.