ÖLÜM YILDIZI

22.BÖLÜM: ''YOLCULUK''

Yanımda oluşan hareketlilikle kafamı yavaşça kaldırıp gelen kişiye baktım.

Kafamı kaldırmamla gözlerimi devirip, tekrar uykuma devam etmek için başımı sıraya koymam eş zamanlıydı. Kafama basketbol topu atan çocuktu bu.

Gelen kişi kolumu dürtünce tekrar kafamı kaldırdım.

''Ne?''

''Okula yeni gelen ve öfke saçan bir kızdan bahsediyorlardı, demek senmişsin.'' dedi gülerek.

Dediğine karşılık boş gözlerle karşımdaki çocuğa baktım.

''İyi günümde değilim.''

''Fark ettim.'' dedi gülerek.

Ben konuşmayınca tekrar sarışın çocuk konuştu.

''Adım Giray.''

''Eftelya.''

''Güzel isim.'' dediğinde hafifçe kafamı salladım.

Dersin geri kalanında hiç konuşmamıştık ama yine de yanımda oturmuştu. Konuşkan biri değildim zaten. Bunu anlamış olmalıydı. Eğer o da fazla konuşmayan biriyse, aramızda ki tek sohbet az önce ki sohbet olacak ve öyle kalacaktı. Teneffüs zili çaldığın da, eve gitmek için montumu giyip, çantamı aldım. Daha çıkış saati değildi ama sadece okula bakmak için gelmiştim. Giray kaşlarını kaldırmış, yüzüme bakıyordu.

''Çıkış zili değildi bu.'' dedi gülerek.

''Biliyorum. Sadece okula bakmak için gelmiştim. Şimdi de gidiyorum.''

Geçmem için sıra da yana kaymıştı.

''Görüşürüz.'' dedikten sonra sınıftan çıkıp, okulun çıkışına doğru yöneldim. Bahçeye göz attığım da herkes bir köşeye oturmuş etrafını seyrediyordu. Kaşlarımı çatıp, çantamın sapını sıkıca sardım. Okuldan çıkmak üzereyken arkamdan adımın seslenilmesi ile durmuştum. Arkama baktığım da Giray'ın koşarak bu tarafa geldiğini gördüm. Nefes nefese kalmıştı.

''Efendim?''

''Eve mi gidiyorsun?''

Tek kaşımı kaldırıp, ya da kaldırmaya çalışıp ''Evet?'' dedim.

Okul kapısının tam yanında duruyorduk. Tek ayağını okul kapısının dışına atarak ''Şu an itibariyle, okuldan kaçmış bulunmaktayım. Yalnız bırakma beni, sen de gel.'' dedi.

Ben de okulun dışına çıkıp, yine bir durak aramaya başladım. Giray da arkamdan geliyordu.

''Cevap vermedin?''

''Seni tanımıyorum.''

''Adım Giray, on sekiz yaşındayım. Mersin de doğdum. Liseye bu okulda başladım, hala da buradayım gördüğün üzere. Kesinlikle berbat bir okul olduğunu söylemek istiyorum. Annem ve babam Mersin de yaşıyor. Burada yurtta kalıyorum. Son olarak, çok uslu bir çocuk olduğumu not olarak geçmek istiyorum.'' dedi.

Sırıtarak kolunda ki çantayı arka tarafına atarak bana baktı.

''Artık beni tanıyorsun.''

Gülümseyip hafifçe kafamı salladım.

''Nereye gidiyoruz?''

''Bizim çocuklarla takıldığımız bir park var. Oraya gitsek, sorun olur mu? Kapalı mekanları pek sevmiyoruz, bir de paramız yetmiyor.'' dedi gülerek.