Küre

21

Algılayabildiğim hiçbir şey yoktu. Başım delicesine dönüyor, sadece abimden destek alıyordum. Beni tribünlerin en önündeki koltuğa oturtup önümde eğildi.

"Gözlerini aç abiciğim, buradayım ben." dediğinde kısık gözlerimi biraz daha açmaya çalıştım.

"Kolum..." dedim acıyla.

"Korkma güzelim, şimdi hastaneye götüreceğim seni."

Etrafta bize bakan kimseyi umursadan, yanıma oturup sıkıca sarıldı. Başım göğsüne yaslanırken çaresizce göz yaşımı akıttım.

Yapmam gereken şey ilaçlarımı içmek ve dinlenmekti. Ben ise sürekli hareket halindeydim.

Kürelerimi yapmayı gece geç saatlere bırakmıştım. Sabah okul, akşamları ders derken böyle olacağını tahmin edememiştim.

"Abla."

Başımı kaldırarak önümde duran bedene baktım. Korku dolu gözleri yutkunmama neden oldu. Kardeşim, benim için endişelenmişti.

"İyiyim." dedim fısıltı gibi. Diğer yanıma oturduğunda abime baktı.

"Biz şimdi hastaneye gideceğiz, haber vereceğim sana."

"Abi ben de gelmek istiyorum."

Anıl'ın cümlesiyle biraz duraksadı abim. Belki de ona uzun zamandır abi dememişti.

"Haber vereceğim, söz." derken beni yavaşça kaldırdı. Batu çantam ve montumla yanımıza gelirken montumu sırtıma bıraktı. Abim de çantamı almıştı.

"Taksi geldi." dedi. Gözleri üzerimdeydi. "Abime de haber verdim, o Kerem abiye söylemiştir."

"Sağ ol Batu." dedi abim. Artık her yeri dönüyor gibi görmeye başladığımda abimin tişörtüne tutundum.

"Cemre." dedi telaşla. Elini yanağıma koydu. Ardından atik bir hareketle kucağına aldığında yürümeye başlamıştı. Her ne kadar herkes derste olsa da, okulun içinde bunu yapması beni utandırmıştı. Yüzümü boynuna gömdüm.

Taksiye bindiğimizde adresi verip bedenimi göğsüne yaslamıştı. Gözlerimi açarak sol kolumu hareket ettirmeye çalıştım.

Bu kadar uzun süredir hissetmemem beni korkutuyordu.

"Yapma," derken göz yaşımı sildi. "Geçecek bebeğim. Geçmezse de geçmesin, biz ne güne duruyoruz?"

"Size yük olmak istemiyorum."

"Cemre." dedi aniden. Yanağımdaki eli kasılmıştı. "Bir daha böyle bir şey duymayacağım."

Başımı daha da bastırdım göğsüne. Saklanmak istermiş gibi, yok olmak istermiş gibi.

Taksi hastanenin önünde durduğunda hafifçe doğruldum. Abim parayı verdikten sonra inip beni de çekti. Bize doğru gelen Kerem abimi ve Arda abiyi gördüm.

"Ne oldu?" dedi Kerem abim telaşla. Yüzümü avuçları arasına aldığında sağ elim koluna tutundu.

"Başı dönüyor, kolunu hala hissetmiyor. Atağı geçmedi."

Kerem abim hasar tespiti yapar gibi vücudumu süzdükten sonra alnımdan sıkıca öptü. Gözlerim bir iki saniye kapanmıştı bu hareketiyle.

"Ozan hocaya haber verdim, Cemre'yi bekliyor." dedi Arda abi. Kerem abim ellerini çekip hastaneye yöneltti. Büyük kapıdan adımımı atar atmaz korkmuştum.

Olumsuz bir şey duymak istemiyordum.

Asansöre binişimiz, doktorun yanına gelişimiz kısa sürede gerçekleşti. Orta yaşlardaki doktor, yatağa oturmuş olan bana bakarken çarşafı deli gibi sıkıyordum. Kaan abim elimin üzerine elini koyup bunu yapmama engel oldu.