තනුව

තනුව... තුන්වන වෙළුම

"මොකද්ද? අයියා මටත් නොකියපු දේවල් තියනවද?"

"ඔව්,ඒත් ඔයාගෙම හොඳට කරපු දෙයක් ඇරෙන්න එයා කවදාවත් ඔයාට නරකක් කරන්නෙ නෑ කියලා ඔයා දන්නවනෙ."

"මන් ඒක දන්නවා.කියන්න මොකද්ද කියන්න තියෙන්නෙ?"

"මේක අහලා කලබල වෙන්න එපා පුතේ.ඔයාගෙ අයියා ඔයාට ගොඩක් ආදරේ කලා.තමන්ගෙම සහෝදරයෙක් නෙවෙයි කියල දැන දැනම එයා ඔයාට ආදරේ කලා."

ඒ කියපු දේ මට විශ්වාස කරන්න බැරිවුනා.අයියා මගෙ සහෝදරයා නෙවෙයිද එතකොට එයා කාගෙ කවුද මගෙ හිතට එක දිගට ප්‍රශ්න ගලාගෙන එන්න ගත්තා.

"එතකොට අයියා කාගෙ කවුද අම්මෙ.අපි දෙන්නම එක ලඟට ආවෙ කොහොමද?" මං ඇහුවා.

"ඒක දැන් කියන්න වෙලාව නෙවෙයි.හරි වෙලාව ආවම හැමදේම මන් කියන්නම්." අම්මා කිව්වා.

මන් ඔලුව වනලා ඒකට එකඟ වුනා.අම්මා කියන්න අකමැති දෙයක් මන් කියන්න කියලා කවදාවත් බල කරන්නෙ නෑ.ඒත් එදා එහෙම නොවුන මුරණ්ඩු ළමයෙක් වුනානම් කියලා මට හිතුනා.

"අයියා මැරුණු වෙලාවෙ ඔයා හිටියෙ නෑ.ඊට කලින් එයාට හොඳටම අමාරු වුනා.එයා ඔයාට ගොඩක් කතා කලා.ඒත් ඔයාට එන්න කියන්න පුලුවන්කමක් මට තිබුනෙ නෑ.ඒ වෙලාවෙ අයිය මට හැමදේම කිව්වා.අයියට තිබිලා තියෙන්නෙ පොඩි ලෙඩක් නෙවෙයි.ස්වසන පිළිකාවක්."

"ස්වසන පිලිකාවක්? ඒත් කොහොමද ?"මන් ඇහුවෙ පුදුමයෙන්.

"ගල්වලේ වැඩ කරපු නිසා තමයි.ගල්කුඩු නිසා තමයි වෙලා තියෙන්නෙ.ඒක දැනගෙන තියෙන්නෙත් අයියා යාළුවෙලා හිටපු ගෑනු ළමයා බලෙන්ම වගේ එක්ක ගිහින් පරික්ෂා කරපු වෙලාවක කියලයි අයියා කිව්වෙ.ඒක දැනගත්තට පස්සෙ ඒ ළමයා අයියව අතෑරියා කියලා කිව්වා."

ඒක මොනවගේ ආදරයක්ද අම්මෙ.හොඳින් ඉන්නකන් විතරද මනුස්සයෙක්ට ආදරේ කරන්නෙ?"

"අපි එහෙම හිතුවට අයියා කිව්වෙ වෙන දෙයක්.අයියා කිව්ව ඒක හොඳයි කිය්ලා.ඒ ගෑනු ළමයා අයියා නැතිවුනාට පස්සෙ දුක් විඳිනවට වඩා වෙන කෙනෙක් එක්ක සතුටින් ඉන්න එක හොඳයි කියලයි කිව්වෙ."

"ඒත් අයියා ඇයි අපිට මේ ගැන කිව්වෙ නැත්තෙ.මන් කිව්වෙ එයාගෙ ලෙඩේ ගැන."මන් ඇහුවා.

"අයියා කැමති වෙලා නෑ අපි එයා ගැන හිතලා දුක් වෙනවට.අනික ඔයා O/L කරන වයසෙ.එතකොට අයියා ගැන හිතලා ඔයා අවුල් වෙයි කියලයි කියල නැත්තේ"

එතකොට මට දැනුනෙ ලොකු දුකක්.මන් වෙනුවෙන් අයියා නොකල දෙයක් නෑ කියල මට තේරුනා.එච්චර දෙයක් වෙලත් අයියා මන් ගැනම අම්මා ගැනම හිතපු එක ගැන මට ලොකු අනුකම්පාවක් ඇතිවුනා.මට මං ගැන දැනුනෙ මහ කලකිරීමක්.මම නොහිටියානම් අයියා එයා ගැන හිතලා බෙහෙත් ගනීවි කියල මට හිතුනා.

"ඔයාගෙ 20 උපන්දිනේට මේක දෙන්න කියලා අයියා මට මේක දුන්නා.ඕකෙ මොනවද තියෙන්නෙ කියලා මන්වත් දන්නෙ නෑ."
අම්මා එහෙම කියලා මට පොඩි පෙට්ටියක් දුන්නා.ඒක ඇරලා බලන්න තරම් ධෛර්යයක් ඒ වෙලාවෙ මට තිබුනෙ නෑ.
එහෙම ඇරලා බැලුවනම් මම මොනවගේ තත්වෙකට පත්වෙයිද කියල මට හිතුනා.

ඇයි ඕක බලන්නෙ නැත්තෙ?" අම්ම ඇහුවා.

"මන් මේක ගෙදර ගිහින් බලන්නම් අම්මෙ."

"ඔයාගෙ කැමැත්තක්.එහෙනම් ගෙදර යමු."

"හ්ම්ම්" මම කිව්වෙ පෙට්ටිය දිහාම බලාගෙන.අඬන්න සැරසුණු ඇස් වලට මම තරවටු කලේ අයිය අකමැති දේ ආයෙත් නොකරන බවට පොරොන්දු වෙමින්.

ගෙදර ගිහින් ඇඟ සෝදගෙන ඇඳට බර වුනේ හිතේ තිබුණු බරත් එක්කමයි.අම්මත් මාත් එක්කම ඇඳට ආවා.මම අම්මා දුන්න පෙට්ටිය අරගෙන ඒ දිහා බැලුවා.

"ඕක බලන්නද යන්නෙ?" අම්මා ඇහුවා.

"ඔව්, මොන දේ තිබුනත් ඒක තිබ්බෙ අයියා මම වෙනුවෙන්.එයා මට නරකක් වෙනවට කැමති නෑ.ඒ නිසා මම මේක බලනවා"මම අම්මට කිව්වා.

"හ්ම්ම්. බය නැතුව බලන්න.සමහර විට තෑග්ගක්ද දන්නෙ නැ.20 උපන්දිනේට දෙන්න කියලනෙ කිව්වෙ"

කොහොම උනත් ඒක දැනගන්න නම් මේක ඇරලම බලන්න වෙනවා.මම පෙට්ටියෙ පියන බැඳල තිබුන පටිය ලිහලා දැම්මා.

                                       මතුසම්බන්ධයි