«Βίντενμπρινκ!» αναφώνησε ο Ότο που αναγνώρισε τον ιερέα που είχε σχεδόν αφήσει αναίσθητο από το ξύλο. Ήταν προετοιμασμένος για ένα κύμα βωμολοχιών και όχι άδικα όταν ο άνδρας, βασανισμένος στην όψη στάθηκε μπροστά του.
«Θα μπορούσα να σε αποκαλέσω Λούκα, παρά το γεγονός πως γνωρίζω ποιος είσαι. Εξέλαβέ το ως ύψιστο κομπλιμέντο αυτό» ξεκίνησε.
«Πρέπει κάτι να σου πω...» ξεκίνησε ο Ότο μαζεμένος.
«Μου το είπαν τα μάτια σου. Δεν ήσουν ποτέ καλός με τα λόγια, το θυμάμαι, όμως οφείλω να σε συγχαρώ. Τα μάτια λένε είναι ο καθρέπτης των συναισθημάτων και της ψυχής μας. Πλέον βλέπω μέσα τους τον Ότο και όχι ένα φερέφωνο μίας αναγκαστικής συγκατάβασης εξαιτίας του Γκούσταφ. Σε είχε ποτίσει με δηλητήριο και ειλικρινά που σου μιλώ, σχεδόν σε θεωρώ θαύμα που ξέφυγες από αυτές τις δαγκάνες του μίσους. Θα ήθελα πολύ να ακούσω την ιστορία σου, μιας που παραδόξως, είσαι πιο κοντά από ποτέ στον Χίτλερ. Πώς το κατάφερες αυτό; Μήπως η Γερμανία πρέπει να σκεφτεί εσένα τελικά για Καγκελάριο;» τον πείραξε στο τέλος.
Ο Ότο ξεφύσησε. Του ήταν αδύνατο να σκεφτεί πως αυτός ο άνθρωπος που έφτασε κοντά στον θάνατο εξαιτίας του, τον είχε συγχωρέσει. Τελικά πράγματι ήταν λειτούργημα για εκείνον η θρησκεία.
«Η ψυχή μου και τα θέλω μου εγκλωβίστηκαν σε μία φυλακή από νωρίς. Μπορεί να μην είχα ποτέ μου τον αέρα του Λούκα, τον αυθορμητισμό και την επαναστατικότητα, μα όσο περνά ο καιρός ανακαλύπτω ακόμη ξεχασμένες πτυχές του εαυτού μου. Μοιάζω με μωρό που τώρα εξερευνά τον κόσμο, απολαμβάνοντας τη συντροφιά συνομήλικων ακόμη και από άλλες χώρες. Κοινωνικοποιούμαι κυρίως με άτομα που δεν είναι Γερμανοί μιας που δυστυχώς δεν ξέρω ποιον να εμπιστευτώ από εδώ. Κάποτε, μπήκα στη Χιτλερική Νεολαία καθώς ήταν ένας τρόπος να ξεσπώ το μίσος που ένιωθα για την βάρβαρη ζωή που είχα ζήσει. Αγαπούσα αυτή τη βία γιατί έβγαζα τα απωθημένα μου, πολύ περισσότερο από όσο λάτρευα τον Χίτλερ. Το καλό ή το κακό ήταν πως ήμουν έξυπνος και ήξερα ποιοι πραγματικά ήταν όλοι αυτοί που κυβερνούσαν. Δεν μπορούσα να μην το δω όσο και να το πάλεψα για να εξακολουθώ να ξεσπώ τα προβλήματά μου. Με την αποχή μου σιγά σιγά από τον Γκούσταφ, τα τραύματα της ψυχής άρχισαν να καταλαγιάζουν, ώσπου...τον έβγαλα από τη μέση»
Ο Ιερέας τον κοίταξε με τρόμο.
«Πώς έγινε αυτό;» τον ρώτησε.
«Χειρίστηκα τον Χίτλερ σαν φονική μηχανή υπέρ μου, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη του και σκοτώνοντας ένα τέρας. Ξέρω, ήταν φρικτό, μα δεν το μετανιώνω. Ανάσανα από τότε. Γεννήθηκα ξανά, έκατσα και σκέφτηκα, τα έβαλα όλα στη σειρά, ήρθα κοντά με τους Εβραίους γείτονές μου με δειλά και μικρά βήματα, βρήκα τον Ότο κάπου σε μία γωνιά να κλαίει απαρηγόρητα. Όχι εμένα, μα το παιδί που φυλακίστηκε από τα τέσσερά του. Τον πήρα από το χέρι και τον έβγαλα στο φως. Στην αρχή τυφλώθηκε, αλλά άρχισε να το συνηθίζει. Συγγνώμη για τότε και πίστεψέ με, είναι η πρώτη φορά που το ξεστομίζω»
VOUS LISEZ
Ο Απολογισμός(βιβλίο 1) #TYS2021υπο επιμέλεια
Roman HistoriqueΟ θαυμασμός για την ιστορία και η θέληση να δώσει απαντήσεις στα «γιατί», οδηγούν μία Γερμανίδα φοιτήτρια ιστορίας, σε μία συνταρακτική συνέντευξη με ένα μυστηριώδες πρόσωπο. Η αφήγηση, θα την μεταφέρει στην ταραγμένη εποχή της ασθενικής Δημοκρατίας...
Επιχείρηση Χίμλερ/ part 4
Depuis le début
