Ο Απολογισμός(βιβλίο 1) #TYS2021υπο επιμέλεια

Πρόσφυγας στο εσωτερικό/ part 1

Οι δήθεν καταπραϋντικές εντυπώσεις και η παντελής έλλειψη της παραμικρής αντίδρασης από όλον τον κόσμο, είχε δώσει την ευκαιρία στην κλίκα του Χίτλερ να ετοιμάζει έναν επικείμενο πόλεμο δίχως καμία τιμωρία. Η Γαλλία ήταν βυθισμένη στα δικά της προβλήματα, η Αγγλία είχε κυριολεκτικά παγώσει από τον φόβο του μπολσεβικισμού, σε σημείο να θεωρεί τον Χίτλερ ως φυσικό σύμμαχο ενάντια στους Κόκκινους. Όσο για την Αμερική, ανάρρωνε ακόμη από την κρίση που είχε περάσει και η ΕΣΣΔ ασχολούταν με τις δικές της εκκαθαρίσεις. Ο Χίτλερ έπειτα και από παροτρύνσεις του Γκαίμπελς, ετοιμαζόταν να εφαρμόσει το δικό του αντισημιτικό πρόγραμμα, πατώντας επάνω στον γενικό αντισημιτισμό που επικρατούσε την εποχή εκείνη. Η Νυρεμβέργη ήταν μπροστά του εξάλλου και ο Γκαίμπελς αγωνιούσε να εκφωνήσει τον λόγο που από καιρό προετοίμαζε. Τώρα ειδικά που ο Γκέρινγκ ήταν ελαφρώς παραγκωνισμένος, η ευκαιρία ήταν δική του για να την αρπάξει και να λάμψει επιτέλους όπως τόσο επιθυμούσε. Η εποχή όμως των Ες-Α και των κραυγαλέων τους μεθόδων ενάντια στους Εβραίους, είχε πεθάνει. Πολλοί Βερολινέζοι είχαν τρομοκρατηθεί επίσης από την νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών και της εκκαθάρισης των ανθρώπων του Ρεμ. Ακόμη θυμούνταν το δραστήριο στρατόπεδο των Ες-Α  στο Οράνιεμπουργκ  στη θέση μίας παλιάς μπυραρίας και τις κραυγές που ακούγονταν στο δρόμο. Η θηριωδία ήταν πολύ εμφανής.

Εκτός αυτού όμως, οι Βερολινέζοι είχαν και άλλους λόγους για να δυσανασχετήσουν, όταν ο Άλμπερτ Σπέερ που ήταν μία από τις κοντινότερες επαφές του Χίτλερ και αρχιτέκτονάς του στη θέση του Υπουργού Εξοπλισμών, ξεκίνησε να τους αφαιρεί το πράσινο που λάτρευαν, χτίζοντας όλο και περισσότερα μαρμάρινα εμβλήματα και δείχνοντας την εμμονή του καθεστώτος με τα σύμβολά του. Άνθρωποι, πέτρες, σπίτια και πλατείες, όλα έφεραν τη σφραγίδα του Εθνικοσοσιαλισμού. Μόλις άνοιγε κανείς το ραδιόφωνο, έπεφτε επάνω στις πολιτικοποιημένες εκπομπές του Γκαίμπελς. Μόνο η γερμανική μουσική είχε απομείνει με την προϋπόθεση να είναι και αυτή άρια. Αν εξαιρούσες τις μπιραρίες και τα καταστήματα, το Βερολίνο άλλαζε δραματικά για να γίνει ακόμη χειρότερο στο μέλλον. Η παραδοσιακή Γερμανία έτεινε σαφέστατα προς την εξαφάνιση.

Ο Ότο έχοντας φτάσει από την προηγούμενη στο διαμέρισμά του, είχε προσπαθήσει να απολαύσει για λίγο τον ύπνο δίχως να σκέφτεται διαρκώς τα χειρότερα. Όσο ο καιρός προχωρούσε, αντιλαμβανόταν πως έτεινε να μετατραπεί, σε αυτό που ήθελε να αποφύγει από μικρή ηλικία. Σε ευαίσθητο και αδύναμο. Έχοντας ως παράδειγμα προς αποφυγή την μητέρα του, θεωρούσε πως όσο πιο ψυχρός και απόμακρος ήταν κάποιος, τόσο καλύτερο θα ήταν για τον ίδιο και τόσο περισσότερο θα γλίτωνε τα χειρότερα. Από την άλλη όμως, η φιλία, η παρέα και η αγάπη σε γέμιζε με μία απροσδόκητη δύναμη και αισιοδοξία. Το σπίτι του μέσα ήταν ζεστό και εκείνος στεκόταν ημίγυμνος στο παράθυρο βλέποντας τις νιφάδες να χορεύουν. Ήταν Χριστούγεννα. Μία γιορτή οικογενειακή, μονάχα που ο ίδιος την περνούσε μόνος ζορίζοντας τον εαυτό του να μην πλησιάσει στην παλαιά του γειτονιά και να μην δει εκείνη που μερόνυχτα σκεφτόταν και που αναπολούσε στιγμές τους ξανά και ξανά. Ήθελε να ουρλιάξει. Είχε πιέσει τόσο πολύ το πρόσωπό του στο παράθυρο που μονάχα όταν άρχισε να πονά το αντιλήφθηκε. Έπειτα η σκέψη του πήγε στον Στάινερ.