Ο Απολογισμός(βιβλίο 1) #TYS2021υπο επιμέλεια

Eισαγωγή και σκέψεις

Εξώφυλλο i_seira_mou_tora_

Επιθυμώντας αρχικά να προβάλω κάποιες προσωπικές απόψεις, θα έλεγα πως η επιλογή μου να μιλήσω για τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, έστω και μέσα από μία ιστορία αγάπης, δεν ήταν τυχαία. Κατά καιρούς ο άνθρωπος με έχει εκπλήξει ανα τους αιώνες,τα χρόνια, τους μήνες, τις μέρες, με τις θηριωδίες του. Σε όλους τους πολέμους και τις μάχες, από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα, με τα πρόσφατα γεγονότα στην Συρία και γενικά την Μέση Ανατολή που αποτελεί ένα καζάνι που διαρκώς βράζει, καίγοντας ωστόσο αθώες ψυχές και θυσιάζοντάς τες στον βωμό των συμφερόντων των ισχυρών, ο άνθρωπος προβάλλει με καμάρι και περίσσιο θράσος την πρωτόγονη φύση του. Για κάποιον λόγο ωστόσο, ο συγκεκριμένος πόλεμος, ο οποίος καθώς λέγεται, ήταν ίσως και ο πιο καταστροφικός από όλους, μου έχει δημιουργήσει έναν προβληματισμό. Κάθε φορά που διαβάζω ιστορικά βιβλία, πιάνω τον εαυτό μου να μεταμορφώνεται σε ένα είδος δικαστή, αναζητώντας ανάμεσα στους θύτες και στα θύματα, το σωστό ή το λάθος. Ποιός όμως θα μπορούσε να εντοπίσει την αρχή του δικαίου, σε μία κυριολεκτικά χαώδη κατάσταση; Ποιός θα μπορούσε να παραμείνει στον ρόλο του ψυχρού κριτή, όταν πια στο τέλος του πολέμου, ολόκληρη η Ευρώπη και όχι μόνο, είχε μετατραπεί σε μία σορό από ερείπια; Όταν ο κόσμος ακόμη και από την ηττημένη Γερμανία, κυκλοφορούσε στους κατεστραμμένους δρόμους, παλεύοντας να εντοπίσει μέσα από τα χαλάσματα, τυχόν σημάδια ζωής των δικών του ανθρώπων, ή των κόπων μίας ζωής;

Δεν είναι λίγες οι φορές, που διαβάζοντας ένα βιβλίο ιστορίας, αναρωτιέμαι κατα πόσο όλα αυτά που γράφονται, αντιστοιχούν στην πραγματικότητα. Ποιός άραγε μπορεί να μου εγγυηθεί, πως εκτός από κάποια βασικά, ιστορικά γεγονότα, εκείνα του παρασκηνίου αγγίζουν την πραγματικότητα; Κανείς. Επομένως, έχοντας έρθει αντιμέτωπη με ένα βουνό πληροφοριών και μάλιστα από διαφορετικές πηγές, είναι καιρός να αφήσω την δική μου, προσωπική, κριτική σκέψη να φτερουγίσει πάνω από όλο αυτό το χάος εκείνων των σκληρών, φαρμακερών, ειδεχθέστατων χρόνων και να σχηματίσει μία δική της άποψη. Μία άποψη για το πώς ο ναζισμός έφτασε να ξεπεταχτεί και να εδραιωθεί μέσα από τα σαθρά θεμέλια της δημοκρατίας της Βαϊμάρης, πάτωντας ίσως επάνω σε κάποιες οικονομικές συγκυρίες και εκμεταλλευόμενος, την κάκιστη ψυχολογία των Γερμανών που ακροβατούσαν ανάμεσα στην ήττα, την ανεργία, την ανασφάλεια και την ανάγκη για επανάσταση και ανατροπή των παρουσών συνθηκών. Ακόμη και έτσι ωστόσο, ποτέ μου δεν θα καταφέρω να αποδεχτώ τις θηριωδίες, στις οποίες οδηγήθηκαν οι ναζί, έχοντας ίσως στα κρυφά τις πλάτες των μεγάλων δυνάμεων. Ποτέ δεν θα μπορέσω να συγχωρέσω στον άνθρωπο, τα εγκλήματα αυτά των στρατοπέδων μαζικής εξόντωσης, των φρικτών πειραμάτων, του πόνου και της οδύνης, τα οποία εγώ η ίδια επισκέφτηκα στην Πολωνία. Απλά δεν μπορώ και δεν θέλω. Μονάχα ελπίζω, ή τελοσπάντων, επιθυμώ να ελπίζω, πως ό,τι και να γίνει στο μέλλον, όσο έδαφος και αν κερδίσουν τα συμφέροντα, η ανθρωπότητα, δεν θα επιτρέψει στον εαυτό της, να κατρακυλήσει ξανά σε τέτοιο βαθμό. Στο τέλος της ημέρας, θα πρέπει να σκεφτόμαστε, πως όσα και αν μας χωρίζουν, ευθύς διαγράφονται μπροστά σε μία αλήθεια, κοινή για όλους. Πως είμαστε πάνω από όλα άνθρωποι και πως όλοι μας, διαθέτουμε έστω και ένα τετραγωνικό θέσης σε αυτόν τον κόσμο.