Ο Απολογισμός(βιβλίο 1) #TYS2021υπο επιμέλεια

Και τώρα οι δυο μας/ part 7

Η ανάσα του αντιλαλούσε βαθιά μέσα στα αφτιά του, ανακατεμένη με τους χτύπους της καρδιάς του. Η καταιγίδα ξέπλενε το αίμα που άδικα είχε χυθεί, για ακόμη μία φορά στους δρόμους του Βερολίνου. Εκεί, γονατιστός και απαρηγόρητος, αρνούνταν να εγκαταλείψει το άψυχο σώμα του αδερφού του. Τα σπαρακτικά του ουρλιαχτά είχαν προσελκύσει πλήθος περαστικών και ένστολων που ευθύς τον αναγνώρισαν και έσπευσαν να τον βοηθήσουν μιας και ήταν μέλος της Χιτλερικής Νεολαίας και ο αγαπημένος του κόμματος. Ο Ότο εκείνη τη στιγμή όμως, τίποτε δεν έβλεπε. Τα πάντα γύρω του είχαν μετατραπεί σε σκιές που τρεμόπαιζαν. Ο Λούκα ήταν νεκρός. Είχε δολοφονηθεί και ήταν ολοφάνερο από την φρικαλέα ουλή της μαχαιριάς, στα δεξιά, στη βάση σχεδόν του λαιμού του. Τραυματισμός που αργά ή γρήγορα θα τον οδηγούσε στον θάνατο. Ποιανού το χέρι όμως θα έβλαπτε εκείνον; Με ποιους είχε διαφορές; Το μυαλό του δεν πήγε στον Βίγκμπερτ που έντρομος συνειδητοποίησε το λάθος του. Πίστευε πως ο Λούκα έλειπε. Ούτε για μία στιγμή δεν σκέφτηκε πως η ομοιότητα των δύο αδερφών και η τυχαία επιστροφή του ενός, θα τον μπέρδευε σε σημείο να σκοτώσει τον λάθος άνθρωπο. Ένας νεαρός, ο Γράβενχολντ, μέλος και εκείνος της Χιτλερικής Νεολαίας πάλεψε να τον σηκώσει, μα ο Ότο έμοιαζε με αγρίμι, έτοιμο να κατασπαράξει όποιον πλησίαζε.

Δυστυχώς, μερικές ώρες αργότερα, είχαν έρθει να μαζέψουν τον νεκρό. Με τα χίλια ζόρια τον απομάκρυναν και ο Όττο απέμεινε να κοιτάζει ξέπνοα. Το νέο δεν είχε ταξιδέψει στην γειτονιά. Καλά καλά δεν γνώριζαν για την επιστροφή του Λούκα. Θα το μάθαιναν όμως λίαν συντόμως, με πρώτο τον Γκούσταφ. Ο Ότο αρνήθηκε να παρευρεθεί στην κηδεία. Από τη στιγμή που πήραν το σώμα του Λούκα, ο ίδιος βρισκόταν κλειδωμένος στο σπίτι του, δίχως να έχει κατεβάσει ούτε μία γουλιά νερό. Δεν απάντησε ποτέ στα χτυπήματα του πατέρα του που δήθεν συντετριμμένος τον καλούσε να του ανοίξει. Όχι. Ο Ότο βρισκόταν πεσμένος δίπλα από το κρεβάτι του, με μόνη συντροφιά ένα μισάνοιχτο παντζούρι από όπου παρατηρούσε τις αλλαγές της ημέρας. Η κηδεία πραγματοποιήθηκε με αρκετά μέλη του Κόμματος παρόντα, έτοιμα να συμπαρασταθούν στον δόλιο πατέρα. Η Χέλγκα παραπατώντας έφτασε ως εκεί, γερμένη στην αγκαλιά του πατέρα της, έτοιμη να λιποθυμήσει. Τον Λούκα τον λάτρευε. Δεν είχε σημασία αν μεταξύ τους απουσίαζε από μεριάς της το ερωτικό στοιχείο. Για εκείνη ήταν μία από τις πιο ευτυχισμένες της αναμνήσεις. Μία σπίθα ελπίδας και κουράγιου. Δίπλα της ακριβώς, ο Χανς, ο Βίνφριντ και η Κρίστα πενθούσαν κλαίγοντας βουβά. Σε όλους έκανε εντύπωση που ο Ότο δεν εμφανίστηκε ποτέ. Στην κηδεία ήταν καλεσμένος και ο Τρίμπιχ με τον γιο του Στάινερ. Ο νεαρός γύρευε τον Ότο, μα όταν δεν τον είδε πουθενά, κατάλαβε πως η κατάστασή του ήταν σοβαρή. Τόσο σοβαρή που μόλις πληροφορήθηκε τη διεύθυνση, έτρεξε για να δει ένα διαμέρισμα κλειδαμπαρωμένο ενώ από μέσα η απόλυτη σιωπή είχε κάνει κατάληψη.