Ο Απολογισμός(βιβλίο 1) #TYS2021υπο επιμέλεια

Η πρώτη του ήττα από τον Θεό του σταδίου/part 2

Τελικά η λέξη ΄΄επίλεκτη΄΄ χρησιμοποιούταν πολύ εκείνη την εποχή. Ο Μπάλντερ σκεφτόταν πως λανθασμένα θεωρούσαν οι Ευρωπαίοι ως προβληματικούς ρατσιστές μονάχα τους Γερμανούς. Αυτό δυστυχώς ήταν αλήθεια, καθώς τόσο η ευγονική όσο και ο ρατσισμός, δεν ήταν κάτι που σκαρφίστηκε μονάχα ο Χίτλερ. Με κάποιες ίσως εξαιρέσεις, όπως το Παρίσι ή η Νέα Υόρκη, η υπόλοιπη Ευρώπη καθώς και αρκετές περιοχές της Αμερικής, έβαζαν ο καθένας τη δική του υπογραφή και σφραγίδα στη θηριωδία. Ίσως δεν έφτανε την γερμανική τρέλα, μα σε καμία περίπτωση δεν ήταν αόρατη και αμελητέα. Μία επίσης υποτιμημένη φυλή από όλους, ήταν η μαύρη. Μία ανθρώπινη φυλή που στην ουσία δεν ήταν τίποτε άλλο, από αναλώσιμο προϊόν.

Για την Γερμανία δεν αποτέλεσε ακριβώς κεντρικό στόχο, όπως οι Ρομά, οι Αριστεροί, οι ομοφυλόφιλοι και οι Εβραίοι, ωστόσο η ζωή των νέγρων υποβαθμίστηκε σε δραματικό βαθμό, σε σημείο που καθόλου δεν διέφερε από την τύχη των σκλάβων της Αμερικής. Ο Μπάλντερ κάποτε, όταν έμενε μόνος και σκεφτόταν, κατέληγε πως κάτι δεν πήγαινε απολύτως καλά με εκείνον. Όσο και αν αγαπούσε να στηρίζει τους ναζί απέναντι ειδικά στους Εβραίους, άλλο τόσο θεωρούσε πως οι νέγροι είχαν υπέροχη φωνή και ένα έμφυτο ταλέντο στον αθλητισμό, κυρίως στην ταχύτητα. Αυτό του το πιστεύω, ένα χρόνο μετά, θα έδινε στον Χίτλερ το μεγαλύτερο χαστούκι. Όταν όμως είσαι ναζί, πρέπει να πιστεύεις ακράδαντα πως μονάχα η άρια φυλή αξίζει. Εκείνος γιατί θεωρούσε πως και άλλοι άξιζαν; Μήπως τελικά οι θεωρίες αυτές είχαν υιοθετηθεί εκ μέρους του εξαιτίας του συμβάντος εκείνου; Δεν είχε σημασία. Θα σιγούσε τις αντιφρονούσες φωνές μία και καλή. Η μέρα που τον περίμενε μπροστά του θα ήταν μεγάλη.

Βγαίνοντας έξω, ο πρωινός ήλιος έκανε τα στιλπνά μαλλιά του να υιοθετήσουν το χρώμα της σκούρας σοκολάτας, καθώς στο σκοτάδι φαίνονταν σχεδόν μαύρα. Τεντώθηκε επιδεικτικά και πλησίασε τους τέσσερις ταραξίες. Θα τους έβαζε να κάνουν πορείες δύσβατες με όλο το βαρύ στρατιωτικό εξοπλισμό, κατόπιν να βαδίσουν σε μία πισίνα με ύψος ένα και ογδόντα, δίχως να κουράζονται ή παραιτούνται ακόμη και αν το νερό έφτανε μέχρι τον λαιμό τους. Έπειτα θα έπαιζαν σε ομάδες αθλήματα, μήπως και κατόρθωνε να τους καλλιεργήσει το πνεύμα της συντροφικότητας, πράγμα αδύνατο.

Πίσω στη Σχολή του θυμόταν τις ανέσεις που είχαν, με την τεράστια πισίνα, το θέατρο των τετρακοσίων θέσεων και το γήπεδο για τα αθλήματα. Η άλλη Σχολή που ιδρύθηκε για τους αξιωματικούς ήταν στο Μπράουσνβικ. Ωστόσο πάντα υποστήριζε τη δική του. Όλοι οι καθηγητές ήταν επιλεγμένοι από τα ειδικά γραφεία Εκπαίδευσης ώστε να προσφέρουν τη σωστή κατήχηση στους μαθητές. Οι υπηρέτες όμως της δικής του Σχολής προέρχονταν από το κοντινό Νταχάου και έμεναν σε κελιά υπογείως, κάτω από άθλιες συνθήκες. Θυμούμενος περισσότερο τη στρατιωτική εκπαίδευση που προσομοίαζε με εκείνη της στρατιωτικής Σχολής του Μονάχου, ο Μπάλντερ ήταν από τους καλύτερους μελλοντικούς αξιωματικούς. Τώρα κοιτούσε σκληρά τους τέσσερις, βάζοντάς τους να κάνουν αμέτρητες κάμψεις και να συνεργάζονται στις ασκήσεις με απόλυτη πειθαρχία. Αυτό που παρατηρούσε ήταν ο ηλεκτρισμός ανάμεσα στον Ότο και τον Βίγκμπερτ που μηχανικά ακολουθούσαν, δίχως να κοιτάζονται στα μάτια. Πολύ φοβόταν πως αυτό το ασίγαστο μίσος, διόλου θα διευκόλυνε σε τυχόν σύρραξη. Ο Βίγκμπερτ όμως θα ακολουθούσε διαφορετικό δρόμο. Θα γινόταν φύλακας Στρατοπέδου Συγκέντρωσης και όσοι άτυχοι θα έπεφταν στα χέρια του, θα παρακαλούσαν μάλλον να είχαν πεθάνει αρχύτερα. Το μυαλό του ήταν σχεδόν σαδιστικό. Δεν είχε κανένα πρόβλημα να σκοτώσει εν ψυχρώ τον οποιονδήποτε, ακόμη και το θέαμα του διαμελισμένου Έγουαλντ δεν του έκανε καμία εντύπωση. Ο Γουίλεμ δεν βρισκόταν στο ίδιο επίπεδο, μα ακολουθούσε εξίσου τα χνάρια που αργότερα θα αποκαλούσαν τις πράξεις του, εγκλήματα πολέμου. Δεν ένιωθε οίκτο ιδιαίτερο μπροστά στον ανθρώπινο πόνο και αγαπούσε να τραμπουκίζει τους γύρω του και να τους κάνει να νιώθουν φόβο απέναντί του. Κοινώς αγαπούσε την αίσθηση της εξουσίας δίχως να οδηγείται σε απόλυτα διαστροφικό μονοπάτι.