Ο Απολογισμός(βιβλίο 1) #TYS2021υπο επιμέλεια

Lebensunwertes Leben/ part 5

Ο Ότο διέθετε μία κατακερματισμένη ψυχολογία. Η χρόνια κακοποίηση και η σκληρότητα, τον είχαν οδηγήσει να κλειστεί στον εαυτό του, μα κάποιες φορές η συμπεριφορά του αδερφού του και της μητέρας του είχαν διαδραματίσει έστω και υποσυνείδητα έναν θετικό ρόλο. Στην ουσία ήταν διχασμένος ανάμεσα σε αυτά που είχε μάθει και σε εκείνα που το κοφτερό μυαλό του, του υποδείκνυαν ως ορθά. Τα ξεσπάσματα θυμού στην περίπτωση προσωπικής του απειλής, μερικές φορές γίνονταν ανεξέλεγκτα, όπως στο περιστατικό του Βίκμπερτ, που αν δεν έφτανε στο σημείο να τον αναισθητοποιήσει, ο ξυλοδαρμός του δεν θα είχε διακοπεί. Η Ροζίνα κοιμόταν και σε καμία περίπτωση δεν ήθελε να την αναστατώσει. Φορώντας ένα χακί πουλόβερ και παλεύοντας να σταματήσει να τρέμει από τον θυμό και τη στεναχώρια, άνοιξε την πόρτα για να βρει τον Χανς να καρτερά έξω, στο ίδιο ακριβώς σημείο.

Κάπου εκεί, η ματιά του επάνω του έπεσε πιο μαλακή. Οι δυο τους δεν τα πήγαν ποτέ τους καλά, εκείνος σνόμπαρε τους Εβραίους και με τον Χανς είχαν ουκ ολίγες φορές μπλεχτεί σε λογομαχίες. Η ζωή τα είχε φέρει έτσι όμως, ώστε έφτασε στο σημείο, σε μία τόσο δύσκολη στιγμή, να τον περιμένει έξω από το σπίτι του για βοήθεια ένας Εβραίος. Ήταν ειρωνεία τραγική. Κανένας ναζί, κανένας εθνικοσοσιαλιστής που όλη μέρα φώναζε για την αξία της συντροφικότητας δεν στάθηκε δίπλα του τελικά. Ο Χανς στράφηκε προς το μέρος του σαν τον άκουσε και εκείνος αντίστοιχα προς την μεριά του μπερδεμένος. Έβλεπε τον ατσάλινο Ότο να προσπαθεί να ισορροπήσει παρά την εμφανή του αστάθεια. Τίποτε όμως δεν σχολίασε. Η στιγμή δεν ήταν κατάλληλη.

«Φύγαμε» πρόφερε ο Ότο και ο Χανς τον είδε να αναπτύσσει ιλιγγιώδη ταχύτητα, σχεδόν σαν να πετούσε.

«Στάσου!» του φώναξε καθώς λαχανιασμένος προσπαθούσε να τον φτάσει.

Ακόμη και μέσα στον σιδηρόδρομο δεν αντάλλαξαν κουβέντα. Κατεβαίνοντας, ο Χανς παρατήρησε πως ο Ότο ήταν ιδρωμένος. Παρά το κρύο, ο νεαρός φαινόταν πως βρισκόταν ένα βήμα μακριά από την κρίση πανικού. Και όμως, όφειλε να παίξει θέατρο αν ήθελε να φτάσει στην πολυπόθητη στιγμή που θα φύτευε τη σφαίρα στο μέτωπο του Γκούσταφ. Φτάνοντας έξω από το σπίτι, η γειτονιά είχε σηκωθεί στο πόδι. Ο Ότο ήθελε να τους ουρλιάξει να εξαφανιστούν, ωστόσο το κέντρο της προσοχής του στράφηκε στην δήθεν κατακερματισμένη φιγούρα του πατέρα του που πενθούσε με κροκοδείλια δάκρυα.

«Αγόρι μου...Τι συμφορά μας βρήκε» ψέλλισε με τρεμάμενη φωνή.

΄΄Αυτή η συμφορά μας ακολουθεί από την ημέρα που γεννηθήκαμε΄΄ σκέφτηκε εκείνος.