Ο Απολογισμός(βιβλίο 1) #TYS2021υπο επιμέλεια

Κωδικός Κολιμπρί/ part 3

Η επόμενη ημέρα μετά το σχολείο, τον βρήκε να κατευθύνεται σε έναν χώρο, όπου θα του παρείχαν κάποια βασική εκπαίδευση, παλαιότερα μέλη των Ες-Ες. Την κανονική θα την αποκτούσε στο μέλλον. Καθώς βάδιζε από το μυαλό του περνούσαν όλες οι προσωπικότητες που αφορούσαν τον στενό κύκλο του Χίτλερ. Το δυστύχημα μαζί του, ήταν η οξύνοιά του που του απαγόρευε να γίνει υποχείριο του οποιοδήποτε και τον έφερνε στο σημείο να παλέψει να χρησιμοποιήσει τους πάντες προς όφελος δικό του, όσο αυτό ήταν δυνατό. Μέσα του ο Ότο τους μετρούσε. Είχε καταλάβει πως ο ναζισμός δεν ήταν απλώς μία ρατσιστική ιδεολογία κατά του του διαφορετικού, ούτε καν ένας τραμπουκισμός βασισμένος στη δαρβίνια θεωρία. Το πρόσωπο του Χίμλερ του προκαλούσε αποστροφή, όμως έπρεπε από αυτόν να μάθει περισσότερα. Στα μάτια του ήταν ένας σιωπηλός σχιζοφρενής, στου οποίου το μυαλό πλάθονταν διεστραμμένα σενάρια εξόντωσης. Η λέξη Νταχάου ήρθε απευθείας στο μυαλό του.

Το στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου, βρισκόταν δεκαπέντε χιλιόμετρα από το Μόναχο, χτισμένο στο μέρος όπου προϋπήρχε ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο πυρομαχικών του Α Παγκόσμιου πολέμου. Ο Χίμλερ είχε ανακοινώσει τη δημιουργία του ήδη από τον Μάρτιο του 33 σε ένα δελτίο ειδήσεων, όπου εκεί μέσα βρέθηκαν αρχικά οι Κομμουνιστές και οι Σοσιαλιστές αντίπαλοι του καθεστώτος. Το καλοκαίρι που είχε περάσει, τη διοίκηση είχε αναλάβει το άτομο που θα συναντούσε μόλις τώρα, ο υποδιοικητής των Ες Ες, Τέοντορ Άικε πρώην ασθενής ενός διάσημου ναζί ψυχιάτρου του Βέρνερ Χάιντε. Για κάποιον λόγο όμως του είχε καρφωθεί στο μυαλό πως αυτό το στρατόπεδο δεν θα ήταν το μοναδικό και φυσικά πολύ αμφέβαλε αν θα αποτελούσε αποκλειστικά ένα είδος φυλακής. Με τη συμμορία των εγκληματιών στο τιμόνι, η κατάσταση σε ένα τέτοιο μέρος του έμοιαζε αμφίβολη. Ο κόσμος ωστόσο γύρω του, εστίαζε στο λυσσασμένο προσωπάκι του Χίτλερ, πολύ περισσότερο από τις σκοτούρες των στρατοπέδων. Αφού το κακό δεν είχε χτυπήσει την πόρτα τους και υπό τον φόβο του χτύπου, άπαντες έκαναν τα στραβά μάτια. Δεν είχαν άγνοια. Του ίδιου όμως τα μάτια, όσο και αν η οργή για τη δολοφονία του αδερφού του κόχλαζε μέσα του, έτσουζαν. Προσπαθούσε να αποδιώξει αυτές τις ανησυχητικές σκέψεις, δίχως αποτέλεσμα. Αν τον ρωτούσε κάποιος, τον Χίμλερ δεν τον φοβόταν. Ίσα ίσα στην ουσία τον σνόμπαρε. Τον θεωρούσε ελλιπή σε εμφάνιση και μόρφωση μεν, μα δεν τον υποτιμούσε. Μπορεί να έμοιαζε με ένα ήσυχο ανθρωπάριο, μα τα σχιζοφρενή του γρανάζια ήταν επικίνδυνα πολύ. Θα του έδινε όμως την εικόνα που επιθυμούσε. Θα έβλεπε ένα τέλειο γερμανικό πρότυπο. Θα δούλευε σκληρά, θα γινόταν ο καλύτερος σκοπευτής, ο πιο γρήγορος και ισχυρός πολεμιστής.