Ο Απολογισμός(βιβλίο 1) #TYS2021υπο επιμέλεια

Μαθήματα Υποκρισίας/ part 5

Η γειτονιά του Νοικέλν έμπαινε αργά στο φθινόπωρο. Παρά τις δυσκολίες η Χέλγκα είχε κατορθώσει να μπει στο Πανεπιστήμιο ώστε να ακολουθήσει τον δρόμο του πατέρα της. Φυσικά όπως αποδείχτηκε, τίποτε δεν θα ήταν εύκολο, μα η ίδια δεν θα το έβαζε κάτω. Συχνά σκεφτόταν την καθημερινότητα που ζούσε ο Άντον. Πολλές φορές είχαν βάψει με αντιεβραϊκά συνθήματα το ιατρείο και οι πελάτες είχαν ελαχιστοποιηθεί με τους περισσότερους να είναι πλέον Εβραίοι. Κανέναν δεν κατηγορούσε όμως. Δεν μπορούσε να οικτίρει τις συμπεριφορές των Γερμανών. Ακόμη και αν δεν ήταν όλοι ναζί στα πιστεύω, φοβούνταν για την ζωή τους και για την βιαιότητα του καθεστώτος. Μαζί της εκείνο το πρωινό θα ερχόταν και ο Γκαντ. Ακόμη ήταν χαμένη στις σκέψεις της, όμως σε αντίθεση με τον φίλο της βάδιζε πάντοτε με θάρρος και καμάρι. Η είσοδος σε ένα Πανεπιστήμιο, αποτελούσε για τους Εβραίους πονοκέφαλο αφού είχε μειωθεί κατά πολύ το ποσοστό των εισαγόμενων. Εξαιτίας όμως των πολύ καλών επιδόσεών της, όπως και του Γκαντ είχαν κατορθώσει να μπουν για να σπουδάσουν ιατρική.

Οι καθηγητές ωστόσο αρκετές φορές τους αντιμετώπιζαν με ρατσισμό και τους έβαζαν να κάθονται σε δήθεν εβραϊκά έδρανα. Ο Γκαντ και ακόμη μία κοπέλα ένιωθαν τρομερή υποτίμηση ενώ η Χέλγκα, παρά το γεγονός πως είχε όλα τα μάτια καρφωμένα πάνω της, υπάκουε μεν στον καθηγητή μα το μόνο που την ένοιαζε ήταν να μάθει. Παρέες δύσκολα θα έκανε. Ακόμη και την Κρίστα, τη παιδική της φίλη την συναντούσε σπάνια. Αυτό όμως που πάνω από όλα την απασχολούσε ήταν η ψυχική κατάρρευση του πατέρα της. Είχε πάρει κάποιες αποφάσεις και σκόπευε να κάνει μία συζήτηση μαζί του. Επιστρέφοντας προς το σπίτι, συνειδητοποιούσε πως ζούσε σε ένα σκηνικό σουρεαλιστικό. Παντού τα χιτλερικά σύμβολα και μία κοινωνία παγωμένη και παραζαλισμένη, να μην ξέρει πού μπορούσε να πατήσει και πού να βαδίσει. Ακόμη και αν δεν της άρεσε να κρίνει τους ανθρώπους, το φταίξιμο δεν το έριχνε αποκλειστικά στον Χίτλερ. Τόσοι και τόσοι τον τριγυρνούσαν, τόσοι ήθελαν να πραγματοποιήσουν τα όνειρά του δίχως καμία πίεση, αντιθέτως με μεγάλη προθυμία. Από μέλη της Χιτλερικής Νεολαίας, μέλη των Ες-Ες, τον κλειστό του κύκλο και οι ένοχοι πλήθαιναν. Αν μπορούσε να ειπωθεί πως ο Χίτλερ και οι κοντινοί του ήταν ψυχοπαθείς, η ίδια ταμπέλα δεν μπορούσε να δοθεί και σε όλους τους υπόλοιπους. Άρα ήταν καθαρά υπεύθυνοι των πράξεών τους. Ήταν βίαιοι και τους άρεσε.

Το απογευματινό αεράκι την έκανε να ανατριχιάσει. Έσφιξε επάνω της τη ζακέτα και κοίταξε μελαγχολικά τον μεγάλο τους δρόμο που κάποτε φιλοξένησε τα παιχνίδια τους. Ένιωσε θλίψη, φόβο και μοναξιά. Ο Λούκα της είχε φύγει πια και η παρέα είχε διαλύσει. Ο Βίνφριντ είχε μετακομίσει στο Μόναχο και την Κρίστα την έβλεπε ελάχιστα. Ο Χανς δούλευε μαζί με τον πατέρα του. Από τότε που έγιναν τα βίαια επεισόδια, δεν τον άφηνε μόνο του λεπτό. Έπειτα ήταν και εκείνος. Ο Ότο έμοιαζε με έναν μαύρο Άγγελο. Μία ύπαρξη ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι, απροσδιόριστη. Τον είχε δει να θυμώνει, να καταρρέει και να γίνεται τρυφερός. Ήταν όλα αυτά μαζί και αποκλειστικά τίποτε. Θυμόταν την αίσθηση του φιλιού του. Ήταν το πρώτο φιλί και για τους δύο. Ένιωθε τον δισταγμό του και την ελαφριά απειρία. Ένιωθε την προσπάθεια και των δύο να βαδίσουν στα χνάρια που ο άλλος χάραζε. Πάνω από όλα όμως, όσο παράξενο και αν ακουγόταν, ένιωθε κάποια ασφάλεια. Ήξερε πως δεν θα της έκανε ποτέ κακό. Παρά τις αντιδράσεις και τα νεύρα του, επάνω της δεν θα ξεσπούσε, μήτε στον Χανς. Οι δυο τους είχαν ένα ιδιόμορφο δέσιμο από εκείνα που δεν μπορείς να τα περιγράψεις. Όμως ο Ότο άφησε στον νεαρό Εβραίο τότε, τα κλειδιά του προσωπικού του χώρου. Αυτό ήταν μία κίνηση που δήλωνε εμπιστοσύνη σιωπηλή.