Ο Απολογισμός(βιβλίο 1) #TYS2021υπο επιμέλεια

Μπιργκερμπροϊκέλερ/ part 3

Τα βήματά του τον οδήγησαν στο σχολείο της Χέλγκα. Εκεί κρύφτηκε πίσω από έναν τοίχο, καρτερώντας την μικρή να βγει. Από το βάθος είδε την Κλάρα να πλησιάζει χαμογελαστή και ανέμελη για να πάρει την κόρη της και δύο λεπτά αργότερα, εμφανίστηκε εκείνη η μικρή με την καρδιά λέοντα και τα κοφτερά νύχια που του είχαν αφήσει τα σημάδια στο πρόσωπο. Το βήμα της σίγουρο, τα μακριά σχεδόν εβένινα μαλλιά της χοροπηδούσαν κοριτσίστικα σε κάθε της αστεία, χορευτική φιγούρα απέναντι στη μαμά της.

Ο μικρός αποφάσισε να τις ακολουθήσει. Το ένστικτό του εξάλλου δονούταν σε περίεργες συχνότητες. Οι δύο γυναίκες μπροστά του φαίνονταν να κάνουν απλώς τη βόλτα τους και όχι να κατευθύνονται στο σπίτι. Η Χέλγκα μιλούσε στην μητέρα της για τις καθημερινές μικρές ή μεγάλες επιτυχίες της. Μεταξύ τους είχαν μία χημεία που έβγαινε φυσική. Με τον ίδιο κάτι τέτοιο ήταν δύσκολο. Ο πατέρας του αποτελούσε τη σκιά του, τον εφιάλτη του και η μητέρα του παρά τις προσπάθειές της, δεν είχε κατορθώσει να τον πλησιάσει όσο και ο ίδιος ήλπιζε κατά βάθος. Ίσως και να είχε θυμώσει μαζί της που δεν στάθηκε εμπόδιο στην απάνθρωπη κτηνωδία του Γκούσταφ. Αντί αυτού είχε αφήσει το αγόρι της να αποτελεί στα σίγουρα ένα είδος κυματοθραύστη για την οικογένεια. Ο Γκούσταφ είχε επάνω του στραμμένη την προσοχή του και άφηνε τον αδερφό του στην ησυχία του. Στην ουσία, τα πιστεύω του ίδιου βρίσκονταν κάπου στη μέση. Θεωρούσε πως οι ναζί, για τους οποίους μιλούσε συχνά ο πατέρας του, κατείχαν δύναμη, πυγμή και διακρίνονταν από αφοβία. Ήταν περήφανοι, αρκετοί εξ αυτών μορφωμένοι, ΄΄άνδρες άριοι΄΄. Όλο αυτό κολάκευε το παιδικό του μυαλό και θα συνέχιζε να συμμερίζεται την ίδια άποψη και ως ενήλικας. Οι Εβραίοι αποτελούσαν στόχο, ήταν κατώτεροι, μιάσματα. Γιατί λοιπόν σε εκείνον έκανε τόση εντύπωση αυτό το κορίτσι; Ίσως γιατί είχε πιο αγορίστικα χαρακτηριστικά και δεν εξέπεμπε εκείνη την ντελικάτη λάμψη που φαντασιωνόταν το Κόμμα του πατέρα του.

Τώρα έστριβαν σε ένα στενό και ο Ότο ακολουθούσε δήθεν αδιάφορα και από μεγάλη απόσταση. Ήταν τότε που είδε δύο άνδρες να πλησιάζουν ύπουλα. Το στενό ήταν μοναχικό και ανθρώπου πόδι δεν πατούσε εύκολα, μα ήταν ο συντομότερος δρόμος για την κεντρική οδό που ανοιγόταν έπειτα. Οι άνδρες τον προσπέρασαν και έβγαλαν ύπουλα από ένα όπλο. Ένα μαχαίρι. Τα μάτια του Ότο γούρλωσαν από τρόμο. Ήξερε τι θα επακολουθούσε. Θα τις σκότωναν. Η μία μαχαιριά έφυγε και ένα ουρλιαχτό παιδικό ακολούθησε. Η Κλάρα είχε χτυπηθεί στον ώμο και το αίμα είχε μουσκέψει το παλτό της. Η ταραχή είχε βιδώσει τα πόδια τους για τα καλά στο πάτωμα και τότε ο Ότο φορώντας το πανωφόρι του στο κεφάλι, ώστε να μην διακρίνουν καλά τα χαρακτηριστικά του, έτρεξε με φόρα, προσπέρασε τον έναν άνδρα και όρμησε επάνω στην Χέλγκα τη στιγμή που οι συνεχείς μαχαιριές, είχαν ρίξει την Κλάρα νεκρή στο έδαφος. Το αγόρι έσκασε στον τοίχο, σηκώνοντας με το ζόρι την μικρή, η οποία ούρλιαζε το όνομα της μητέρας της. Ο Ότο δεν ήθελε να καταλάβει ποιος ήταν και εκείνη όταν τον είδε, φώναξε το όνομα του αδερφού του. Ο μικρός δεν την διέψευσε, εξάλλου το διακριτικό του σημάδι στον κρόταφο παρέμενε κρυμμένο. Ήταν καλύτερα έτσι. Δεν επιθυμούσε επιπλέον επαφές στο μέλλον, που πιθανότατα να του προκαλούσαν προβλήματα. Έσφιξε γερά το χέρι της και της φώναξε να τρέξει. Η δύναμή του, η ταχύτητα και αποφασιστικότητά του, ήταν υπερβολικές για την ηλικία του. Σε κλάσματα, είχαν χαθεί από τα μάτια των ανδρών, οι οποίοι για να μην γίνουν αντιληπτοί από τους περαστικούς, χώθηκαν σε ένα αυτοκίνητο και εξαφανίστηκαν. Το σώμα της Κλάρα, έμεινε να κείτεται παγωμένο, όταν ανακαλύφθηκε από τον κόσμο λίγο αργότερα. Η Χέλγκα σε κατάσταση σοκ, ζητούσε την μητέρα της που είχε μαχαιρωθεί με τον πιο βάναυσο τρόπο μπροστά στα παιδικά της μάτια.