Ο Απολογισμός(βιβλίο 1) #TYS2021υπο επιμέλεια

Η επίπλαστη αποθέωση της ειρήνης/ part 2

Φτάνοντας σπίτι του ξανά, έκλεισε την πόρτα πίσω του.  Ήταν και πάλι άδειο και σιωπηλό. Μάζεψε για λίγο το τραπέζι, τακτοποιώντας και πλένοντας και κατόπιν έπεσε στο κρεβάτι που είχε τη δική της μυρωδιά. Στο μυαλό του έφερνε την εικόνα τους να κάνουν έρωτα, μονάχα που στο βάθος αυτής της όμορφης εικόνας, ξεπρόβαλε το κολαστήριο του Νταχάου, το πρόσωπο το σατανικό του Χίμλερ, οι κραυγές των φυλακισμένων. Δεν είχε πάει ποτέ του, μα το είχε φανταστεί σαν μία απρόσωπη φυλακή, έναν τόπο εξορίας έξω από το Μόναχο ώστε κανένας να μην βλέπει και να μην ακούει, κανείς να μην ενημερώνεται. Θα έπρεπε όμως ο ίδιος να ενημερωθεί.

Έπρεπε να καταγράφει τα πάντα λεπτομερώς, μήπως με αυτόν τον τρόπο μελλοντικά, έβρισκε μία κάποια λύση. Δεν ήταν ηλίθιος να πιστεύει πως εκεί απλά φυλακίζονταν άνθρωποι, όχι μετά την εκκαθάριση της Ες-Α. Αυτοί δεν φυλάκιζαν, σκότωναν βασανιστικά. Τι θα μπορούσε να κάνει όμως μόνος του; Το μοναδικό, μικρό επίτευγμα, ήταν να βγάλει από την μέση εκτός του Γκούσταφ, μάλλον και τον Τρίμπιχ. Δύο βασανιστές, ο ένας βιαστής. Δεκάρα δεν έδινε για τις σφαίρες στο σώμα του Γκούσταφ, όταν οι τοίχοι του σπιτιού εξακολουθούσαν στις κρυφές γωνιές τους, να κρύβουν κηλίδες ξεραμένου αίματος και αν το αφτί σου τοποθετούσες σιμά, θα αφουγκραζόσουν τις απεγνωσμένες κραυγές για βοήθεια. Μία βοήθεια που ποτέ δεν ήρθε. Το χέρι του απλώθηκε χαϊδεύοντας τα σεντόνια και έπειτα οι μαύρες σκέψεις έκαναν ξανά κατάληψη στο μυαλό του.

΄΄Ίσως όλο αυτό να είναι εγωιστικό. Ίσως θα έπρεπε να την αφήσω να τραβήξει τον δρόμο της. Μαζί δεν έχουμε μέλλον, όσο και αν την θέλω μόνο δική μου, πρέπει να την αφήσω να φύγει. Πρώτα όμως θα την αποχαιρετήσω. Αύριο...να δω τα μάτια της μία τελευταία φορά. Ξέρω πόσοι ναζί κρυφά επιθυμούν τις Εβραίες γυναίκες και στο φως του ήλιου παριστάνουν πως δήθεν είναι μιάσματα. Εγώ δεν θα κρυβόμουν, αν δεν υπήρχε κίνδυνος. Η Χέλγκα είναι η πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου και κανένας δεν μπορεί να μου αλλάξει τη γνώμη΄΄

Ο ύπνος τον τύλιξε, για να έρθουν οι πρωινές ηλιαχτίδες και να τον σηκώσουν. Έχοντας ετοιμαστεί, άκουσε ένα χτύπημα στιβαρό στην πόρτα του, σημάδι πως αυτός που χτυπούσε δεν ήταν στα σίγουρα κανένας από τους γνωστούς του. Ανοίγοντας, είδε έναν ένστολο να στέκεται μπροστά του.

«Χάιλ Χίτλερ!» τον χαιρέτησε και ανταπέδωσε ΄΄Είχαν φτάσει στο σημείο το όνομα ΄΄Χίτλερ΄΄ να σημαίνει καλημέρα΄΄ σκέφτηκε. «Είσαι ο Ότο Σβάιγκερ;» τον ρώτησε.