Ο Απολογισμός(βιβλίο 1) #TYS2021υπο επιμέλεια

Όποιος σώζει μία ζωή, σώζει ολόκληρο τον κόσμο/ part 5

Στη φωτό ο Ότο

Στάθηκε στη μέση του δρόμου με την ανάσα του κομμένη. Από μακριά είδε τον Βίνφριντ και τον Χανς να πλησιάζουν. Ο Εβραίος τελευταία τον έβλεπε με καλύτερο μάτι, μα και εκείνος είχε φτάσει στο σημείο να τον εμπιστεύεται περισσότερο από ότι τον Γερμανό φίλο του συγχωρεμένου του αδερφού του. Ο Βίνφριντ ολοφάνερα δεν τον χώνευε. Τον αποκαλούσε από πάντα ναζί, τον θυμόταν στο σχολείο, καθώς και τη γενική στάση που είχε υιοθετήσει όλα αυτά τα χρόνια. Ο Ότο επίσης τον κοιτούσε ηλεκτρισμένος, με τον Χανς να κοιτάζει αμήχανα και τους δύο. Κατόπιν, πλησίασε τον Ότο λιγάκι περισσότερο.

«Είναι όλα εντάξει;» τον ρώτησε βλέποντάς τον αναψοκοκκινισμένο. Ο Ότο δεν του απάντησε ευθέως, για την ακρίβεια απέφυγε εντελώς την απάντηση.

«Θέλω μία χάρη. Αυτά είναι τα κλειδιά του σπιτιού. Δεν έχω λόγο να μην σε εμπιστεύομαι, τουλάχιστον αυτό μου έχεις δείξει ως τώρα. Τα πράγματα όλα μαζεύτηκαν, τα αναμνηστικά που θέλησα να κρατήσω, τα έχω ήδη πάρει. Όλες οι υπόλοιπες σακούλες, είναι για τους άπορους. Αν γνωρίζεις οικογένειες,  μπορείς να τα δώσεις και έπειτα να μου επιστρέψεις το κλειδί. Ξέρεις πού μένω. Αν δεν με βρεις, ρίξε το από κάτω από την πόρτα» ο Χανς ένευσε. Η αλήθεια δεν τρελαινόταν με την ιδέα να επισκεφτεί την περιοχή του Ότο, αλλά ας ήταν.

Ο Βίνφριντ συνέχισε να τον κοιτάζει εχθρικά, μέχρι που ο Ότο επίτηδες τον προσπέρασε, δίνοντάς του ένα γερό σκούντημα στον ώμο.

«Στην θέση σου, θα άλλαζα την έκφραση της φάτσας μου» του πέταξε και εξαφανίστηκε με βήμα ταχύ.

Τα βήματά του τον οδήγησαν στον σιδηρόδρομο όπως πάντα. Ήταν η πρώτη φορά που βυθίστηκε σε τόσο έντονες σκέψεις, σε σημείο να μην ενδιαφερθεί καθόλου για τα βλέμματα τα πολυποίκιλα του κόσμου. Πάντοτε υπήρχε ο θαυμασμός και ο φόβος για το πρόσωπό του. Σιγά σιγά και όσο ο καιρός θα περνούσε, ολοένα και περισσότεροι θα ενημερώνονταν σχετικά με την ταυτότητα και τις ικανότητές του. Ήδη στους κύκλους του Χίτλερ είχε γίνει ξακουστός. Ωστόσο, ο Ότο ήταν αποφασισμένος να παίξει αυτό το ανατριχιαστικό παιχνίδι εξουσίας με τους σωστούς κανόνες. Σε αντίθεση με τον Ρεμ και πολλούς άλλους, είχε σκεφτεί να μην εμπλακεί στις υποθέσεις κανενός, μήτε να θελήσει αλλουνού τη θέση. Σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να στρέψει τα πυρά των λύκων εναντίον του. Εξάλλου, το γεγονός πως ήταν ένας άριστος σκοπευτής, του έδινε έναν λόγο ύπαρξης τη στιγμή που η κατάθλιψη καιροφυλαχτούσε να τον αρπάξει, καλά κουλουριασμένη σε κάποια γωνιά. Η μάθηση και η ενασχόληση με τα όπλα και τον επικείμενο πόλεμο που ήταν βέβαιος πως θα ερχόταν, τον κρατούσαν μακριά από τη θλίψη και τη συνεχή ανάμνηση του χαμού των δικών του προσώπων. Για την ακρίβεια, ο πόνος του ήταν τόσο ισχυρός που αν τον άφηνε ελεύθερο, θα τον συνέτριβε με αποτέλεσμα να έφτανε στο σημείο της πλήρους ανημποριάς ακόμη και για τα βασικά. Έτσι, είχε αποφασίσει να μην μιλήσει ποτέ του για εκείνους. Θα τους κρατούσε φυλαγμένους και κλειδωμένους στην ασφάλεια της καρδιάς του.