Ο Απολογισμός(βιβλίο 1) #TYS2021υπο επιμέλεια

Όποιος σώζει μία ζωή, σώζει ολόκληρο τον κόσμο/ part 4

Πόσο τραγική, πόσο σκληρή και αδυσώπητη μπορούσε να γίνει η ανθρώπινη φύση; Πόση δυστυχία ήταν ικανή να προκαλέσει βιάζοντας τα συναισθήματα των άλλων και μετατρέποντάς τους σε τέρατα; Πόσες αντιθέσεις συγκεντρωμένες σε αυτήν την πόλη, όταν από την μία παρακολουθούσες τον εξευτελισμό χιλιάδων αθώων ανθρώπων ή την εν ψυχρώ δολοφονία τους και από την άλλη μία ετερόκλητη παρέα νέων παιδιών, ενός ναζί στην εμφάνιση και τριών Εβραίων γυναικών, να γελούν και να διαβάζουν ποίηση. Η δική τους η καρδιά αρνιόταν να υποκύψει στον διαβολικό σπόρο. Ήταν τέσσερα απολύτως φυσιολογικά παιδιά, που απλώς ζούσαν την ομορφότερη ηλικία τους, τα νιάτα τους. Αυτά που θα χάνονταν σύντομα και θα θάβονταν κάτω από τόνους ερειπίων και στάχτης και καημών. Αυτή η εικόνα άλλους θα τους συγκινούσε και άλλους θα τους εξόργιζε.

Ο Στάινερ ήταν παραδομένος σε αυτό που αγαπούσε περισσότερο. Να απαγγέλει τα δημιουργήματά του και να έχει κοινό. Κάποτε, όταν ήταν μικρό παιδί, τα ψιθύριζε σε ένα αδέσποτο γατάκι που είχε βρει καταφύγιο στην αυλή του σπιτιού τους. Έμοιαζε να τον ακούει και μάλιστα με απόλυτη προσοχή και ας ήταν βρόμικο και αδυνατισμένο. Τα μικροσκοπικά του μάτια ήταν καρφωμένα στο αγοράκι που πάλευε να απαγγείλει. Τα χέρια του καθώς βαστούσαν το χαρτί ξεκίνησαν να τρέμουν από συγκίνηση. Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα, μα δεν τα άφησε να κυλήσουν. Όταν τελείωσε, κατέβασε με τρόπο το χαρτί θέλοντας να δει τα συναισθήματα των ακροατών του, που εκτός από τις τρεις κοπέλες, ήταν και ακόμη τέσσερις περαστικοί που με ευγένεια στέκονταν αμίλητοι ακούγοντας. Άπαντες φάνηκαν εντυπωσιασμένοι και χειροκρότησαν.

«Σας ευχαριστώ...»ψιθύρισε ο Στάινερ κοκκινίζοντας «Δεν θέλω νερό τελικά. Μου κάνατε το καλύτερο δώρο. Με ακούσατε» η φωνή του έβγαινε βραχνή και ετοιμάστηκε να φύγει δίχως να τους ρίξει δεύτερη ματιά.

«Στάσου» άκουσε τη φωνή της Χέλγκα «Επειδή είμαστε άνθρωποι ακόμη, παρά το γεγονός πως προσπαθούν με όλη τους τη δύναμη να μας γυρίσουν πίσω στα ζωώδη ως εγκληματικά ένστικτα, ορίστε. Μοιάζεις να το έχεις πολύ ανάγκη» του είπε και ο Στάινερ πίνοντας μερικές γουλιές της χαμογέλασε.

«Η ανθρωπιά σπανίζει. Μπορεί κάποιοι από εμάς να φοράμε αυτά τα φρικτά ρούχα με τη σβάστικα, μα δεν σημαίνει πως είμαστε ναζί στην ψυχή. Έφυγα από το σπίτι μου, περπάτησα χιλιόμετρα. Ο πατέρας μου είναι ένας φρικτός άνθρωπος, μα το ίδιο και η μητέρα μου. Ντρέπονται για εμένα, γιατί εγώ αγαπώ το διάβασμα και τη συγγραφή, την ποίηση, οτιδήποτε μπορεί να δώσει μορφή στις λέξεις, εκφράζοντας τα συναισθήματα τα δικά μου και των άλλων. Είμαι φωνοφοβικός επίσης. Φοβάμαι πολύ τους πυροβολισμούς, τους δυνατούς θορύβους γενικά, τις φωνές και τα ουρλιαχτά όπως και τα όπλα. Είναι άνανδρο ίσως, μπορεί και γελοίο. Από μωρό μεγάλωσα ανάμεσα σε φωνές, σε σημείο που ως ενήλικας, απέκτησα αυτήν την διαταραχή. Όπως και να έχει χάρηκα που σε γνώρισα καλύτερα. Να έχεις μία καλή συνέχεια εσύ και οι φίλες σου. Να προσέχετε» τους είπε καθώς απομακρυνόταν.