Ο Απολογισμός(βιβλίο 1) #TYS2021υπο επιμέλεια

Μαθήματα Υποκρισίας/ part 4

Με την φόρμα για την αγγαρεία, ο Ότο αμίλητος απλώς έκανε την δουλειά του. Είχε μία μανία με την τελειότητα που δεν γινόταν επίτηδες. Όλες αυτές τις ώρες όμως δεν είχε πάψει να σκέφτεται. Αγαπούσε την αυτοκριτική. Ποτέ του δεν έλεγε ψέματα στον εαυτό του και πολλές φορές κατέληγε να αυτομαστιγωθεί. Ο χαρακτήρας του ήταν ιδιόμορφος και σαφώς όπως πίστευε ο ίδιος, συναισθηματικά προβληματικός. Το τραύμα των παιδικών και νεανικών του χρόνων, η πίεση η βάναυση από την πλευρά του Γκούσταφ για αλλαγή της ίδιας του της προσωπικότητας, του είχε δημιουργήσει έναν αλόγιστο πολλές φορές θυμό για τα όργανα της εξουσίας, τον οποίο προσπαθούσε να ελέγξει και να διοχετεύσει στην προσπάθειά του να είναι κομμάτι τους και σε καμία περίπτωση κατώτερος. Αυτό που χρειαζόταν το δίχως άλλο δουλειά, ήταν η οργή που πυροδοτούνταν σε περίπτωση πιθανού του χτυπήματος όπως είχε συμβεί με τον Βίγκμπερτ κάποτε στο σχολείο. Ευτυχώς όμως είχε κατορθώσει να συρθεί μακριά από το απόλυτο σκοτάδι, όπως ήταν ο σχεδόν θανάσιμος τραυματισμός του ιερέα εκείνο το βράδυ.

Στην τάξη που μεταφέρθηκαν, με τις σβάστικες να την κοσμούν και την εικόνα του Αδόλφου στη θέση κυριολεκτικά του Παντοκράτορα, πήραν στο χέρι τους τυφέκια τα οποία έπρεπε να μάθουν να λύνουν και να συναρμολογούν εκ νέου και φυσικά να τα καθαρίζουν. Με την εκπαίδευση αστραπή που είχε λάβει ο Ότο, φαινόταν να νιώθει μία σχετική άνεση και αυτό ήταν κάτι που ο καθηγητής πρόσεξε αμέσως χαμογελώντας σαρδόνια. Αφήνοντας λοιπόν το σχεδιάγραμμα κατά μέρος, όπου παρουσίαζε τα όπλα με αποκολλημένη άποψη για να εξηγήσει κάθε λειτουργία, ο εκπαιδευτικός πλησίασε τον νεαρό κοιτάζοντας τη δουλειά του.

«Άψογη και γρήγορη. Θα ήθελες να μας δείξεις βήμα-βήμα;» τον ρώτησε και ο Ότο σιωπηλά δέχτηκε καρφώνοντας τον Βίγκμπερτ εκείνη την ώρα που τα πήγαινε εξίσου καλά, με τον Στάινερ να πασχίζει σε μία άκρη να το κρατήσει, φοβούμενος πως θα εκραγεί στα χέρια του.

Ο Ότο παρουσίασε όσο πιο αναλυτικά μπορούσε τα στάδια, μιλώντας καθαρά και με αυτοπεποίθηση, κοιτάζοντας πάντα τους συμμαθητές του στα μάτια. Τότε στα ξαφνικά, στο πίσω μέρος του μυαλού του εμφανίστηκε η εικόνα του Χίτλερ και του χαρίσματος της δημαγωγίας. Φαινόταν να διαθέτουν ένα ακόμη παράξενα κοινό στοιχείο, καθώς ο Ότο είχε εντοπίσει μερικά ακόμη. Η τάξη τον κοιτούσε χαζεύοντας, απολαμβάνοντας ένα μάθημα που γινόταν με έναν τρόπο ενδιαφέροντα καθώς έθετε παραδείγματα με βάση την μικρή του πείρα. Ο εκπαιδευτικός είχε υιοθετήσει και ο ίδιος το ίδιο βλέμμα της σαστιμάρας που χαρακτήριζε τους υπόλοιπους, εκτός του Βίγκμπερτ και του Στάινερ που ήταν βέβαιος ο Ότο πως έβριζε από μέσα του την ίδια του την τύχη. Το μάθημα είχε στεφθεί με απόλυτη επιτυχία δίχως αμφιβολία, αλλά έπειτα θα περνούσαν στην πράξη και αυτό ήταν κάτι που ο Στάινερ δεν θα ήθελε να αντιμετωπίσει, ελπίζοντας έστω πως θα κατέληγε να κάνει κάποια δουλειά γραφείου, αφού δεν γινόταν να αποφύγει την θηριώδη φάτσα του καθεστώτος.