Ο Απολογισμός(βιβλίο 1) #TYS2021υπο επιμέλεια

Η πρώτη του ήττα από τον Θεό του σταδίου/part 1

΄΄Η Σπάρτη πρέπει να θεωρηθεί ως το πρώτο λαϊκό κράτος. Η έκθεση των άρρωστων, αδύναμων, παραμορφωμένων παιδιών, με λίγα λόγια ο αφανισμός τους, ήταν πιο αξιοπρεπής και στην πραγματικότητα είναι χίλιες φορές πιο ανθρώπινη από την άθλια παραφροσύνη των ημερών μας, στην οποία διατηρείται και το πιο παθολογικό υποκείμενο και μάλιστα με οποιοδήποτε κόστος, ωστόσο αφαιρεί τη ζωή εκατό χιλιάδων υγιών παιδιών ως συνέπεια του ελέγχου των γεννήσεων ή μέσω αμβλώσεων προκειμένου στη συνέχεια να αναπαράγουν μία φυλή εκφυλισμένων, επιβεβλημένων με ασθένειες΄΄

                   Απόσπασμα από αδημοσίευτο έργο του Χίτλερ

Παρά την διόλου εντυπωσιακή εμφάνισή του, ο Χίμλερ ήταν προικισμένος με θαυμάσιες οργανωτικές ικανότητες και ήσυχα, αλλά αποφασιστικά έχτιζε την δική του επίλεκτη ομάδα των Ες-Ες. Η ιδέα του ήταν καινούργια και είχε βασιστεί εκτός φυσικά από την φυλετική καταγωγή ενός ενδεχόμενου υποψήφιου, στο σεβασμό, στην εγκρατή συμπεριφορά, τη σωματική ρώμη και προ πάντων την πίστη. Η πειθαρχία ήταν αυστηρή και οι αμφίβολοι χαρακτήρες απομακρύνονταν. Ο Χίμλερ εισήγαγε φυσικά και κανόνες γάμου που του έδιναν το δικαίωμα της αρνησικυρίας, αναφορικά με τη μέλλουσα νύφη ενός άνδρα των Ες-Ες. Στον εαυτό του βέβαια δεν εφάρμοσε ποτέ αυτόν τον κανόνα. Το συγκεκριμένο κομμάτι, το οποίο ήταν γνωστό στον Ότο, αποτέλεσε και έναν από τους λόγους που τον ωθούσε για την ώρα να μείνει ανύπαντρος. Αν δεν ήταν η Χέλγκα η μελλοντική του κοπέλα, τότε καλύτερα στα μάτια όλων των υπόλοιπων να έμενε μονάχος ή τουλάχιστον να έδειχνε αραιά και πού κάποιο δήθεν ενδιαφέρον. Μετά την τελευταία του συνάντηση με τον αρχηγό και τον υπαρχηγό του δράματος, αισθανόταν πως βρισκόταν ένα βήμα μακριά για να βρεθεί στην ομάδα της σχεδόν τέλειας Leibstandarte, με τις μαύρες στολές και το ένα και ογδόντα τουλάχιστον ύψος, με τα αψεγάδιαστα χαρακτηριστικά και την άρια καταγωγή. Ειδικά η συγκεκριμένη ομάδα των ένοπλων Ες-Ες, έπρεπε να αγγίζει την τελειότητα.

Το βράδυ εκείνο λοιπόν της Πρωτοχρονιάς, με το 35 να έχει πλέον μπει κάνοντας ποδαρικό στο χάος, ο Μπάλντερ καθόταν και πάλι μονάχος του. Ήδη από την Παραμονή έως και σήμερα, υπήρχε μία εορταστική παύση μιας που αύριο θα ξεκινούσε με την εκπαίδευση αρχικά των μικρότερων ηλικιών. Τον καλύτερο φίλο του τον είχε αφήσει πίσω στο κάστρο του Μπαντ Τελτς. Αν υπήρχε κάτι που δεν εκτιμούσε καθόλου, ήταν η απουσία ενός ορίου ως προς την μόρφωση. Ο Χίμλερ έχοντας δώσει όλη του τη βάση στο φυλετικό κομμάτι, σε αντίθεση με τον παραδοσιακό στρατό, δεν έδινε ιδιαίτερη σημασία στο μορφωτικό επίπεδο προκειμένου να καλλιεργηθεί ένα αίσθημα ισότητας ανάμεσα στους υποψηφίους. Αποτέλεσμα κάποια αμόρφωτα αγροτόπαιδα να του δημιουργούν προβλήματα με τη φασαριόζικη συμπεριφορά τους. Ο Μπάλντερ όσο μεγάλωνε, γινόταν και περισσότερο ακατάδεκτος. Δεν επιθυμούσε τίποτε να του χαλά την ησυχία, όπως τώρα για παράδειγμα. Μονάχα με μία λάμπα και έχοντας κατά κάποιον τρόπο το ίδιο μικρόβιο με τον Στάινερ, εκείνο της γραπτής έκφρασης, ολοένα και έγραφε σκέψεις σκόρπιες, άλλοτε απελπισίας, άλλοτε θυμού. Στο τέλος φυσικά τα έσκιζε ενώ κάποια, πιο πολύτιμα τα κρατούσε.