Ο Απολογισμός(βιβλίο 1) #TYS2021υπο επιμέλεια

Lebensunwertes Leben/ part 4

Στη φωτό τα αδέλφια Ότο και Λούκα σε μικρή ηλικία

Το διάστημα εκείνο επικρατούσε μία γενική αναστάτωση στους στενούς κόλπους του Χίτλερ καθώς λάμβανε διαρκώς παράπονα για την συμπεριφορά των φαιοχιτώνων, οι οποίοι όπως και ο Γκούσταφ και ο Ρεμ, μπεκρόπιναν σε μπυραρίες και έφταναν πλέον στο σημείο να χειροδικήσουν ακόμη και σε τυχαίους περαστικούς επειδή ας πούμε τους στραβοκοίταξαν, ή να χλευάσουν αστυνομικούς που πάλευαν να συνεφέρουν τα θύματά τους. Καθημερινά έφταναν παράπονα στα αφτιά του και εκείνος προσπαθούσε να σκεφτεί τι στο καλό θα έκανε με όλους αυτούς τελικά. Ο Γκούσταφ είχε επιστρέψει σπίτι του, ωστόσο ο Λούκα τον απέφευγε όσο αυτό ήταν δυνατό. Για την ακρίβεια παρέμενε κλεισμένος στο δωμάτιό του ετοιμάζοντας τις βαλίτσες του για το οικοτροφείο.

«Παλιοαλήτη!» του γρύλισε έξω από την πόρτα, ωστόσο ο νεαρός δεν του έδωσε καμία σημασία.

Μόλις άκουσε πως ο πατέρας του κλείστηκε στο δωμάτιο, έτρεξε έξω στον κήπο και με κόπο σκαρφάλωσε στη μάντρα. Η Χέλγκα σκούπιζε μερικά πεσμένα και σάπια φύλλα, ενώ δίπλα της ο Χανς της αφηγούταν τα καθέκαστα στο μαγαζί. Ο Λούκα τους παρατηρούσε στενά. Μεταξύ τους είχαν έναν ιδιαίτερο κώδικα επικοινωνίας. Μοιράζονταν τα ίδια βάσανα, τους ίδιους φόβους.

«Λούκα» τον κάλεσε ο Χανς με πρόσωπο χλομό, ενώ το αντίστοιχο της Χέλγκα είχε σκοτεινιάσει. Αυτό το σπίτι θα ερήμωνε. Μπορεί να ζούσε και ο Γκούσταφ εκεί, όμως ανεξάρτητα, υπήρχαν και μέρες στο μακρινό, παιδικό τους παρελθόν, που οι φωνές και τα παιχνίδια τους πλημμύριζαν τη γειτονιά, που ο άτακτος και φωτεινός Λούκα τους ξεσήκωνε όλους με τις φωνές και τη διαχυτικότητά του.

«Έρχεστε λίγο;» τους φώναξε μα εκείνοι δίστασαν. «Είναι στο δωμάτιο, θα σας βάλω κρυφά» πρόφερε εκείνος και τα παιδιά πήδηξαν τη μάντρα πατώντας στην αυλή και τρέχοντας στα κλεφτά στο δωμάτιο του φίλου τους.

Εκεί αντίκρυσαν τη δερμάτινη βαλίτσα του Λούκα γεμάτη βιβλία, ρούχα και αναμνηστικά. Φωτογραφίες δικές τους στοιβαγμένες ανάκατα. Όλη τους η παιδική και νεανική ηλικία βρισκόταν εκεί. Οι τρεις τους δεν είπαν τίποτε. Έμειναν να κοιτούν τα πράγματα, μέχρι που η Χέλγκα τύλιξε τα χέρια της γύρω από τον λαιμό του, αφήνοντας τα δάκρυά της να μουσκέψουν τα ρούχα του.

«Σκορπιζόμαστε. Το νιώθω. Νιώθω πως για όλους μας θα έρθει ένα τέλος τρομακτικό. Είναι σαν να βαδίζουμε σε ένα μαύρο τούνελ δίχως να γνωρίζουμε όλο αυτό πού θα καταλήξει. Ήσουν το στήριγμά μας και το ξέρεις» του είπε εκείνη τραυλίζοντας βλέποντάς τον να βουρκώνει.