Ο Απολογισμός(βιβλίο 1) #TYS2021υπο επιμέλεια

Επιχείρηση Χίμλερ/ part 4

Το πρώτο βήμα είχε γίνει υπό την ανοχή όλων και τώρα ο Χίτλερ στην πλατεία Ηρώων με το παραλήρημα του Αυστριακού λαού και των ναζί, ήταν έτοιμος να ανακοινώσει και επίσημα την προσάρτηση της χώρας στην Μεγάλη Γερμανία που ονειρευόταν.

«Μερικές ξένες εφημερίδες έκαναν λόγο για επίπτωσή μας στην Αυστρία με βάρβαρες μεθόδους. Μπορώ μόνο να πω, ότι ακόμη και νεκροί θα ψεύδονται. Αγωνίστηκα για να κερδίσω την αγάπη του λαού μου, αλλά, όταν διέσχισα τα μέχρι προχτές σύνορα, συνάντησα ένα ρεύμα αγάπης που όμοιό του δεν είχα δοκιμάσει ποτέ. Δεν ήρθαμε ως τύραννοι, αλλά ως απελευθερωτές» ήταν ένα από τα πολλά που ειπώθηκαν μεταξύ άλλων. Θύματα άμεσα πάλι αυτής της κατάληξης ήταν οι αντιφρονούντες και φυσικά οι Εβραίοι που γενικότερα δεν ήταν ιδιαιτέρως συμπαθείς στους Αυστριακούς. Πλέον μπορούσαν να τους αρπάζουν τα σπίτια και τις περιουσίες με το έτσι θέλω. Μέσα σε έξι μήνες, οι πιο ένθερμοι αξιωματικοί των Ες-Ες υπό τον Άντολφ Άιχμαν*, είχαν διώξει περίπου το ένα τρίτο των Αυστροεβραίων. Το γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών απολάμβανε την προσάρτηση της Αυστρίας. Ήταν το αποκορύφωμα της δημοτικότητας του Χίτλερ ενισχύοντας επιπλέον την μεγαλομανία του.

Η επιστροφή στο Βερολίνο ήταν αμήχανη. Ο Ότο είχε φτάσει στο σημείο να παραδέχεται πως ότι τελικά πάθαιναν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι, θα ήταν καθαρά από τον στρουθοκαμηλισμό τους. Ταΐζοντας τον Χίτλερ με χατίρια, αφήνοντας ακάλυπτη την Αυστρία και παλεύοντας δήθεν να αποφύγουν αυτό που ολοκάθαρα ερχόταν, ήταν άξιοι της μοίρας τους. Τόσο άξιοι που θα πουλούσαν ακόμη και την Τσεχοσλοβακία. Τα πράγματά του τα άφησε στο διαμέρισμα. Ο κόσμος γύρω του ήταν νευρικός και διχασμένος, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που πραγματοποιούνταν αναίτιες επιθέσεις ενάντια σε Εβραίους περαστικούς, οι οποίοι πουθενά δεν μπορούσαν να σταθούν. Μήτε σε πάρκα, μήτε σε εστιατόρια. Μάλιστα το βράδυ της επιστροφής του και καθώς βάδιζε στους δρόμους βυθισμένος σε σκέψεις, άκουσε έναν δυνατό θόρυβο σαν να καταρρέει μία τεράστια τζαμαρία. Κομμάτια από γυαλιά έφτασαν μέχρι τα χέρια και τα πόδια του, όταν είδε να πετάνε έξω έναν άνδρα γύρω στα εξήντα, με το κεφάλι του ματωμένο. Για την ακρίβεια τον έσερναν, ενώ άλλοι δύο ένστολοι έσπαγαν την τζαμαρία του εστιατορίου του, με τον τρίτο να βγάζει τον κόσμο έξω κακήν κακώς.

Ο συγκεκριμένος κύριος ήταν ένας Εβραίος αριστοκράτης και ιδιοκτήτης του εστιατορίου όπου σύχναζε καλός κόσμος πάντα. Τώρα φαινόταν ένας κουρελής που τον έσερναν οι άνδρες των Ταγμάτων Εφόδου, κλοτσώντας τον και χτυπώντας τον. Τα πράγματα είχαν ξεφύγει και το μυαλό του Ότο στράφηκε στον Χανς και τη Χέλγκα. Έπρεπε να τους φυγαδεύσει άμεσα. Τα πόδια του τον οδήγησαν στο Νοικέλν. Πλέον αισθανόταν τον χρόνο παράξενα σταματημένο. Σαν να υπήρχε μία αόρατη γραμμή που αν την περνούσε, θα έμπαινε σε ένα τούνελ σκοτεινό. Ο καιρός είχε ψυχράνει πια, ο ίδιος είχε μπει στα είκοσι και επίσημα, μα αυτά τα γενέθλια ήταν πράγματι μοναχικά δίχως κανέναν φίλο, όντας κυριολεκτικά μπλεγμένος μεταξύ Αυστρίας και Καγκελαρίας που είχε ξεκινήσει να ανακαινίζεται. Λίγο πριν το σπίτι του, υπήρχε ένα αλσάκι. Δεν ήταν αργά πολύ και εκείνος στρογγυλοκάθισε στο γρασίδι έχοντας εστιάσει δίχως νόημα στις λάμπες του δρόμου. Μία σκιά κινήθηκε με βραδύτητα, μία σκιά που αναγνώρισε έπειτα από τρία σχεδόν χρόνια.