Ο Απολογισμός(βιβλίο 1) #TYS2021υπο επιμέλεια

Μαθήματα Υποκρισίας/ part 3

Ο Οτο και σε ασπρομαυρο

Επιστρέφοντας στο δωμάτιο, είδαν και τους υπόλοιπους τρεις. Ο Γουίλεμ ήταν απορροφημένος σε ένα βιβλίο και τα άλλα δύο αγόρια μιλούσαν σιγανά μεταξύ τους.

«Ώρα για ξεκούραση. Αύριο ξεκινάτε με πρωινή γυμναστική, πριν το πρωινό σας. Οι ανάλογες φόρμες σας έχουν δοθεί. Έπειτα είναι το αγαπημένο σας κομμάτι. Αγγαρεία και καθαρισμός. Αυτά τα εξηγώ για τους καινούργιους γιατί εσείς οι δύο έχετε προηγούμενη εμπειρία σε μικρότερη τάξη. Λοιπόν, σβήνουν τα φώτα» πρόσταξε και καμία διαμαρτυρία δεν ακούστηκε.

Το κακό ωστόσο του να σκέφτεσαι πολύ, είναι πως σου προκαλούνται αυπνίες όπως στην περίπτωση του Ότο. Ο Στάινερ είχε κοιμηθεί εξαιτίας της υπερβολικής θλίψης, λες και είχε πέσει σε λήθαργο, ενώ ο Ότο έκανε σχέδια για το μέλλον. Σύντομα όλοι αυτοί που τώρα βρίσκονταν στη θέση των μαθητευόμενων, θα έβγαιναν εκεί έξω με σκοπό να σκοτώσουν. Ποιος άλλος ήταν ο λόγος ίδρυσης αυτών των Σχολών αν όχι για να δημιουργήσουν φανατικούς μισάνθρωπους και όχι μόνο αντισημίτες;

Η Γερμανία προετοιμαζόταν στρατιωτικά, αλλά ποιος θα ήταν το πρώτο υποψήφιο θύμα; Έπειτα, όλα τα μέτρα ενάντια στους Εβραίους ως ποιον βαθμό θα μπορούσαν να φτάσουν; Δεν ήξερε αλλά θα λάμβανε τα μέτρα του. Το σχέδιο ήταν πολύπλοκο και χαρακτηριζόταν από μία σύγκρουση ιδεών και από τη φράση το μη χείρον βέλτιστον. Ας έπαιρνε για παράδειγμα τον Λούκα. Ο αδερφός του ήταν ένας φανερός επαναστάτης. Αυτό που στο τέλος θα κατάφερνε όμως, θα ήταν είτε να απομονωθεί, είτε να σκοτωθεί ακόμη και αν δεν έπεφτε στα χέρια εκείνου του δολοφόνου, που θα κινούσε γη και ουρανό για να τον βρει. Σε μία κοινωνία που κατά ένα τεράστιο ποσοστό ήταν υπέρ του Χίτλερ και του ναζισμού, ξεσπώντας ο καθένας την ψυχική του αρρώστια στον αδύναμο ή διαφορετικό, η γροθιά στο μαχαίρι ήταν μία κίνηση βεβιασμένη και άσκοπη. Η απόκτηση όμως κύρους και εξουσίας σε αυτή τη σαθρή και αναπόφευκτη κοινωνία που είχε έρθει για να μείνει, αποτελούσε το μελλοντικό κλειδί βοήθειας όσων πιθανότατα να την χρειάζονταν.

Στο μυαλό του ήρθε ο Χανς και η οικογένειά του, οι μέρες που διασκέδαζαν μαζί με τον Λούκα και την παρέα του. Έπειτα του ήρθε ο Άντον και η αγάπη που έδειξε στο πρόσωπο του παλεύοντας να συνεφέρει τα χέρια του. Γι' αυτόν τον άνθρωπο άξιζε να διαβεί την Κόλαση. Σαν απλός πολίτης δεν θα πετύχαινε να τον προστατέψει καθώς πιθανότατα να έπεφτε θύμα των καταγγελιών των γειτόνων. Σαν υψηλόβαθμος Ες-Ες υπεράνω πάσης υποψίας, κάτι παραπάνω θα μπορούσε να κάνει. Έπειτα, αν τελικά ακολουθούσε τα στρατεύματα στον πόλεμο, ίσως και να ξέφευγε από τα σύνορα της χώρας και της δυστυχίας του. Οι Ρώσοι εξάλλου ήταν απειλή όμοια με τον τραγελαφικό, ψυχοπαθή Αδόλφο. Στην σκέψη του Χίτλερ τινάχτηκε. Αυτό ήταν. Θα πήγαινε για περπάτημα γύρω από το κτήριο παρακαλώντας τη νυχτερινή φύλαξη να του το επιτρέψει. Ίσως έτσι έπαιρνε αέρα και η σκέψη του, διώχνοντας μακριά την ακόμη χειρότερη όψη του Χίμλερ και την ατσάλινη εμφάνιση του ξανθού κτήνους του Ράινχαρντ.