Ο Απολογισμός(βιβλίο 1) #TYS2021υπο επιμέλεια

Η Ενσάρκωση του Διαβόλου/part 3

Καθόταν στην καρέκλα του γραφείου του, πάντοτε έχοντας ανάμεσα στα χέρια του το ημερολόγιό του. Κάπου κάπου ο Χίμλερ χανόταν στο παρελθόν του. Δεν είχε προλάβει να υπηρετήσει στον Πρώτο Παγκόσμιο. Όταν έγινε δόκιμος αξιωματικός ο πόλεμος είχε τελειώσει. Μέσα του υπήρχε μία μανία για τάξη και τελειότητα, η οποία είχε φανεί από την τακτοποίηση την απόλυτη των αρχείων όταν ακόμη ήταν υπάλληλος του στρατιωτικού ταχυδρομείου. Καθώς η στρατιωτική του σταδιοδρομία διακόπηκε αιφνιδίως, επέστρεψε στις σπουδές του, σχετικά με τις γεωργικές μελέτες στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου ενώ ενδιαφέρθηκε και για τη γενετική. Ικανότητες σε αθλητικές ή ψυχαγωγικές δραστηριότητες δεν είχε. Συχνά ανέφερε στο ημερολόγιο του τον εμπαιγμό των υπόλοιπων απέναντι στην αδύναμη κράση του. Αφού λοιπόν εκείνος ήταν αδύναμος, στο μυαλό του δημιουργήθηκε μία λατρεία προς των ηρωισμό των μυθικών θεοτήτων των Σκανδιναβών και της γερμανικής ιπποσύνης και καθαρότητας πνεύματος. Σύντομα όλο αυτό έγινε ο κόσμος του. Να και τώρα που καθόταν στο γραφείο του και σκεφτόταν, το όραμά του, το τρελό του όνειρο γυρνούσε γύρω από την καθαρή και παντοδύναμη γερμανική κοινωνία. Τα Ες-Ες έπρεπε να πετύχουν.

Το άρρωστο μυαλό του, ποτισμένο από το θαυμασμό των ιστοριών των σκανδιναβικών λαών, έφτανε μέχρι και το σημείο να θεωρεί τον εαυτό του μετενσάρκωση του βασιλιά Χάινριχ του πρώτου που είχε υπερασπιστεί με επιτυχία το 919, τα γερμανικά εδάφη. Τεύτονες, ο μύθος του Αρθούρου και του Τάγματος των Ιπποτών, του έδωσαν και την ιδέα του μαύρου και λευκού χρώματος των Ες-Ες. Θα δημιουργούσε τους δικούς του πολεμιστές. Γενναίους και αμείλικτους, ανώτερους και καθαρούς. Ο Σβάιγκερ ήταν ένα λαμπερό παράδειγμα που θα τον έκανε περήφανο. Παράλληλα ωστόσο, ο Ότο βάδιζε αποσυντονισμένος. Ποτέ ξανά στο παρελθόν δεν είχε νιώσει άγχος για κάτι. Όλες του οι κινήσεις ήταν πάντοτε μελετημένες. Και αυτή ήταν, απλώς θα έπαιρνε καιρό, με συνέπειες άγνωστες. Έπρεπε όμως να ακολουθήσει τον δρόμο αυτόν. Μέσα από την σκληρή εκπαίδευση, ο πόνος των απωλειών θα μετριαζόταν. Ο επικείμενος πόλεμος, γιατί θα ερχόταν, θα τον ενεργοποιούσε διαφορετικά σε μία κατεύθυνση μακριά από τις αναμνήσεις. Ήδη δεν είχε ιδέα για το πώς θα περνούσε την ημέρα του.

Το σπίτι του είχε πια αδειάσει από αντικείμενα της περασμένης ζωής. Σαν στεκόταν όρθιος μέσα στη φαντασία του, κοιτάζοντας τους προγόνους και τις ρίζες του, ένιωθε στα ξαφνικά πως η γέφυρα επικοινωνίας μαζί τους είχε διακοπεί απότομα. Είχε χάσει μητέρα και αδερφό σε σύντομο χρονικό διάστημα, ενώ λίγο λίγο, η εικόνα του πατέρα μέσα του ολοένα και ξεθώριαζε. Αν τον ρωτούσαν, θα ήταν ιδιαιτέρως πρόθυμος να παραδεχτεί πως δεν γνώρισε ποτέ του πατέρα. Πως ο Γκούσταφ δεν υπήρξε και απλά ο πατέρας του πέθανε στον πόλεμο ή από αρρώστια. Περπάτησε ξανά στην γειτονιά της έναρξης της ζωής του. Ήταν ήσυχη πια. Τα παιδιά δεν έπαιζαν στους δρόμους, τα χαμόγελα της ανεμελιάς είχαν σβηστεί και νοητά άπαντες είχαν χωριστεί σε παρατάξεις και πιστεύω, σε Εβραίους και Γερμανούς. Το σπίτι της Χέλγκα παρά την τραγική της απώλεια, έμοιαζε περιποιημένο χάρη στην αγάπη του Άντον για τα φυτά και τα λουλούδια. Ήταν καλοκαίρι εξάλλου και ο καιρός ακόμη ευνοούσε τους κήπους και τον στολισμό τους. Αύριο θα έφευγε, ποιος ήξερε για πόσο καιρό. Ίσως χρόνο. Τα χέρια του στη σκέψη αυτή ξεκίνησαν να τρέμουν. Θα κοιμόταν σε ένα δωμάτιο με άγνωστους και όλη μέρα θα έκανε στενή παρέα με άλλους προς παράδειγμα της αδερφοσύνης και της κοινωνικής ισότητας. Δεν είχε κανένα θέμα να εκτελεί εντολές από τους διοικητές και τους αξιωματικούς, μα αυτό το αγελαίο παραμυθάκι του προκαλούσε εκνευρισμό. Τουλάχιστον ευχόταν να μην χρειαζόταν να τον ακουμπάνε και πολύ. Σπάνια το επέτρεπε σε αυτούς που δεν γνώριζε.