𝗔𝗯𝗶𝗹𝗲𝗿𝗶𝗺 𝗺𝗶?

On bir

Medya: Poyraz Barutçu

🍒

"Kendinize dikkat edin. Eğer bir şey olursa bizlerden birini arayın. Kayra buna sende dahilsin."

"He he kesin ararım." Diye geçiştirerek arabanın kapısını açıp indim. Sarı çiyan 2'ye bak sen. Sanki benim başıma bir şey gelse benim elim armut toplayacak.

Zaten yol boyunca sürekli beni dikizleyip sinirlerimi bozmuştu. Sanki kardan adamım ben aq? Altıncı his diye bir şey vardı. İnsan izlenildiğini hissederdi herhalde. Hayır o kadar baktı ki, kaza yapma korkusunu geçin bir ara mükemmel suratıma nazar değdirecek diye korkmuştum.

"Tamamdır abi. Ben zaten ablamı korurum." Diyerek arabadan inen Efe'yle abartılı bir şekilde gözlerim devirdim.

Bak hele bak bir de beni koruyacakmış.

Gülümseyerek yanıma geldiğinde omuzunu tutarak ki aramızdaki lanet boy farkı tekrardan sinirlerimi bozsa da bunu şimdilik görmezden gelerek okulu gösterdim "İki gün önce kantinde olanları hatırlıyor musun aslan parçası?"

"Evet beni korumuşt- Ne alaka o farklı bir durumdu." Diyerek omuzlarını düşürüp suratını astı.

Ya salak çocuk seni bozuldu hemen. Yüzünü assa da gözüme tatlı gözükmüştü bir an. Şöyle bir bakıyordum boy pos maşallah. Aslında şaşırmamak gerek. Sonuçta damarlarında benim gibi müthiş bir şahsiyetin genlerini taşıyordu.

Çirkin olması söz konusu bile olamazdı.

Gülerek Efe'nin yanağından makas aldım "Hiçte farklı bir durum değildi. Yani burada korunması gereken kişi kimmiş koçum? Senmişsin."

Umursamazca gibi omuzlarını silkti "Yok öyle bir şey. Bikere sen benden kısasın ve ben daha güçlüyüm. Yani anca ben seni korurum."

Baygınca ona baktım. Bu sırada hala yanımızda arabanın camını açmış bizi izleyen Adal'ın gülüş sesi kulaklarıma dolmuştu.

Gözlerimi devirdim "Tabi canım tabi zaten bende Tony Stark'ın kızıydım." Diye dalgaya alarak okula doğru ilerlemeye başladım.

Ne var sanki boyum onlara göre kısaysa? Sonuçta boy değil işlev önemli derler. Tabi onu başka şey için söylerler ama neyse tövbe lan. Zaten bir ayağım çukurda yaşıyorum gider ayak günah kasmayalım.

"Beni de bekle ya!"

Efe'yi sallamadan bahçeden içeri girip Baran'ı aramaya başladım. Bahçenin en uzak kamelyalarının birinde yalnız oturan yakışıklı aynı zamanda tatlı ve bir o kadar sinir bozucu çocukla göz göze geldiğimizde çoktan onun Baran olduğunu anlamıştım.

Gülümseyerek ayağa kalktı. Hızla ona doğru koşarak boynuna atladım. Çok özlemiştim keratayı. Neredeyse her gün buluşan biz kaç gündür buluşamıyorduk.

"Sonunda be kızım!" Geri çekerek yanaklarımı öptü. Gülerek gamzesini dokundum. "Hayırdır? Özlemimden isyanlara bağlayıp, intiharlara kalkıştın değil mi gamzeli?"

Saçımı çekti hafifçe "Hemen cıvıma ama evet özlemiş olabilirim." Diyerek çektiği yeri öptü.

Ya seni salak şey öyle dersen cıvırım ama ben.

Sırıtarak kolluna sarıldım ellerimle "O zaman bu bol özlemeli yıllar sonra ki buluşmamızı gidip çikolata yiyerek kutlayalım!"

Kabul et, kabul et, kabul et...

Alayla sırıttı "Bak bakalım benim alnımda keriz yazıyor mu? Ayrıca seni şapşal dün hastanelik olduğunu biliyorum. Ulan aptal mısın sen? Ha?kendini öldürmeye mi niyetlisin?!" Diye sonlara doğru bağırmıştı.