SOLO

6

"Tamam , çoğu şeyi anladığıma eminim ama şunu anlamıyorum biraz daha açarsan konu benim açımdan daha kolay bi hal alabilir. Şimdi sen hayatın  boyunca gece hiçbir partide bulunmadığını mı söylüyorsun , bir kere bile mi?"

Eylül le semtin parkında çimlerin üzerinde oturmuş Subway yiyorduk. Tavuklu sandviçimden bir ısırık daha alırken başımı olumsuz anlamada salladım. Eylül uzandığı pozisyondan tek hamlede kalkıp bağdaş kurdu.

"Bu okuldakilerin en düzgün yaptığı , belkide tek düzgün yaptığı şey partilerdir kızım. Partilere bayılırım. Düzenlemesi de katılması da eğlencelidir. Bizim çocuklarla kendi aramızda da yaparız. Çocuklar demişken onlarla da artık tanışmalısın."

Eylülün çocuklar dediği arkadaşlarıydı. Bu konuda oldukça çekingendim. Eylülle gayet kolay anlaşıp birbirimize kısa bi sürede çabuk alışsak da arkadaşlarıyla da aynısının olacağının kesinliği yoktu. Ben bunları düşünürken Eylül ortaya bir anda parlak bir fikir attı. Yani kendisinin tabiriyle parlak.

"Bu akşam bizim çocuklardan Boranın evinde toplanıyoruz. Biz bize olucaz büyük bi parti sayılmaz. Alkol olduğu gerçeğini değiştirmiyo bu ama neyse kesinlikle geliyorsun. Okuldaki kafa dengi az sayıdaki insanla seni tanıştırmalıyım."

Derin bir nefes alıp geri bıraktım. İzin almada sıkıntı yaşayacağımı düşünmüyordum hatta annem sosyalleştiğimi öğrendiği anda güle oynaya gönderirdi. Ama yeni ortamlar hiçbir zaman en bayıldığım yer olmamıştı.

"Ben gelmesem? Cidden emin değilim yani parti olaylarından."

Eylül gözlerini devirdi.

"Kesinlikle kabul etmiyorum. Gerilmene gerek yok öyle bir ortam olmayacak. Arkadaşlarım da kesinlikle seni gerecek insanlar değiller güven bana. Hadi , kalk size gidiyoruz."

Sandviçin son lokmasını ağzımda çiğnerken zorlukla yutup Eylüle döndüm.

"Ama saat daha öğlen 15.00. Şimdiden gitmeyeceğiz değil mi?"

Eylül başını olumsuz anlamda salladı.

"Hayır evde biraz takılır sonra da hazırlanırız. Umarım bana uyacak da kıyafetin vardır eve uğramayı hiç istemiyorum."

Başımı olumlu anlamda salladım. Vardır heralde. Eylülün arabasına atlayıp parka 3 dakika uzaklıkta olan evime geldik. Kapıyı çaldığımda annemin açmasını beklemiyordum. Dernekte olmalıydı. Ama demek ki erken dönmüştü ve halinden oldukça memnun bi şekilde bir Eylüle bir bana bakıyordu.

"Merhaba hoşgeldiniz."

Sonra gülümseyerek Eylüle döndü.

"Ben Lavinin annesiyim.Adım Verda. Peki ya sen kimsin?"

Eylül gülümseyerek anneme baktı.

"Ben Eylül Belen efendim. Eylül Belen Koçak. Lavinin arkadaşıyım. Aynı okuldayız ama yakın zamanlarda plaja geldiğinde tanıştık."

Annemin ağzı kulaklarındaydı ama belli etmemeye çalışıyordu.

"Ne kadar güzel , Lavincim plaja gittiğinden ve yeni arkadaşından bahsetmemiştin."

"Dalyayla gitmiştik."

Niyetim annemi biran önce geçiştirip Eylülle beraber odama çıkmaktı ama annem rahat bırakacağa benzemiyordu.

"Buralarda mı oturuyorsunuz Eylülcüğüm? Annenin adı ne , belki tanıyorumdur?"

Eylül annemin sorularını yüzünde bir gülümsemeyle cevapladı.