Kötü Çocuk I & II

31

Semih kapıyı açtığında hiçbir şey söylemeden içeri girip babasının evde olma ihtimalini umursamadan "Gerçeği anlatıyorsun!"diye çıkıştım.

Bıkmıştım her gün rastgele yeni bir şey öğrenmekten. Insanlar yüzüme baka baka beni kandırıyordu. Bu insanın özgüvenine sağlam darbeler indiren bir durumdu ve kimsenin benim özgüvenimi düşündüğü yoktu belli ki.

"Tamam ama ne gerçeği?"

Ayakkabılarımı çabucak çıkarıp "Meriç ile ne kadar yakınsın?"diye sordum. Havada olan ellerini indirip salonu işaret etti. Peşine takıldım. Evde sanırım yine kimse yoktu. Anne ve babası, var ama yok gibiydi.

Koltuğa oturduğumda "Çocukluk arkadaşım."dedi inkar etmeden. Ömer gibi hikayeyi Meriç tarafından anlatmadığı için ne kadarını duymaya hazırdım bilmiyordum ama artık bir şeyleri bilmek istiyordum.

"Neden beni ondan uzak tutmaya çalışıyorsun?"

"Çünkü o bir şeyleri aşamıyor, Kayla!"dedi sitemle. Sanırım sitemi benden çok Meriç'i hedef alıyordu. Semih ile oturup Meriç'i çekiştirmek okula ilk geldiğimde düşünebileceğim bir şey değildi ama işte buradaydık.

"Annesiyle tanıştım bugün. Bana başka bir Meriç anlattı ve annesinin neyi var? Hasta mı?"

"Babası annesini aldattı."dedi pat diye. Bu konuyu konuşmak istemediği yüzünün aldığı halden belliydi. Görmek istemediği bir şeye bakmaya zorlanmış gibi kırışmıştı. Gözleri yerde bir noktadaydı. Kaşlarını kaldırıp omzu silktikten sonra kafasında bitirdiği bir vicdan muhasebesini belki de terk edip bana döndü. "Annesi bir süre bu yüzden psikolojik tedavi gördü. Meriç de bu yüzden bu şehre geldi. Daha önce yatılı bir okuldaydı. Babasının birlikte olduğu diğer kadın gibi ona parası yüzünden yaklaşılmasını istemediği için burslu gibi davranıyor."

Bunlar annesine neden bu kadar düşkün olduğunu açıklıyordu. Neden suskun ve kimseye güvenmediğini de. İçim ona olan öfkeyi unuturken merhamet yerini hızla dolduruyordu.

"Babasına annesine ne yaşattığını göstermek için seni kullanıyor, Kayla. Çünkü sen annesi kadar temiz ve safsın onun gözünde. Ben onlarla çok yakındım. Ömer, Meriç ve ben. Sonra babamla ortaklıkları bozuldu. Meriç yatılı okula gitti. Ben babamın işleri yüzünden Ömer'den koptum ve liseye birbirimizi hiç tanımıyormuş gibi başladık."dedi ve susup beni bekledi.

Ne söylemem gerekiyordu ki? Semih, Meriç ve Ömer yakın arkadaştı. Sonra bu bozulmuştu. Birbirleriyle hiç alakaları yok gibi yıllardır yaşıyorlardı. Meriç... Beni kullanıyordu. Annesine ne yaşattığını babasına göstermek için. Çünkü beni annesine benzetiyordu. Doğru mu anlamıştım? Babası yüzünden hiçbir kadına güvenmiyordu. Her şeyi intikam için yapıyordu. İçinde nasıl olduğunu bilmiyordum ama.

"Tamam bizimki de saçma ve ergence görünüyor yani küslüğümüz ama Meriç, bambaşka biri gibi davranıyor. Sence bu normal mi? Aşamıyor o durumu. Tamamen onu suçlamıyorum. Nermin teyze bu haldeyken çocuğunun nasıl olmasını bekleyebilirsin ki ama yine de bu onu masum yapmaz. Yanlış bir yolda ve seni de burada kullanıyor."

"Önceden nasıl biriydi?"dedim gözlerimi yerden kaldırıp Semih'e bakarak. Tek önemli olan bu muydu da bunu soruyordum dercesine kaşlarını çattığında pes etmeden ona bakmayı sürdürdüm.

"Şimdiden pek farkı yoktu. Her zaman bizden zıt takılırdı. Biz özel kurslara giderken o aşağı mahallelere kaçar oradaki çocuklarla top oynardı. Babası bunu öğrendiğinde kendi kursa götürüp getirmeye başladı. O zamanda bir kenara oturup bir şeyler çizmeye başladı. Yine o kurslardan yararlanmadı yani. Pek fazla konuşmazdı. Anne babası çok kavga ettiği için susardı. Hep bir yerlere çekilip ağlardı. Çok küçüktük ama tabii ki annesinin üzüldüğünü anlayabiliyordu. Onu fark edince ben de yanına gidip ağlardım."dedi yüzünde acı bir tebessümle.