ZAWGYI
ေဘးကေန ျဖတ္သြားေသာ အနံ႔ေၾကာင့္ လဲ့႐ြမ္မွာ ပိုလို႔ပင္ ဆာေလာင္လာသည္။ တံခါးေစာင့္ရအံုးမည္ ျဖစ္၍ တတိယသခင္မေလးဆီက ေတာင္းစားလို႔လည္း မရျဖစ္ေနျပန္သည္။
ခ်ဴ းလ်န္လည္း အေစခံတို႔ကို ပန္းကန္ေတြကို ဧည့္ေဆာင္မွာ ေသခ်ာေနရာခ်ဖို႔ ေျပာလိုက္သည္။ ဝက္ေပါင္းေၾကာ္😂 .. kungpao ၾကက္ေၾကာ္ .. တရုတ္ေဂၚဖီ ခ်ိဳခ်ဥ္ေၾကာ္ .. ၾကက္ဥဟင္းခ်ိဳ ..
{👇😋🤤}
cubed braised pork belly⬇️⬇️
Kungpao chicken⬇️⬇️
Egg drop soup ⬇️⬇️
ရီွးယန္လည္း ခ်ဴ းလ်န္က္ု ထမင္းျဖဴ ပန္းကန္ ကမ္းေပးလိုက္သည္။
ပန္းကန္ေတြ ေနရာခ်ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ဧည့္ေဆာင္တခုလံုး သေရယိုစရာအနံ႔မ်ားျဖင့္ ျပည့္နွက္လာပါေတာ့သည္။
အေစခံကူနွင့္ အျခားလူမ်ားလည္း အခုထိမစားရေသးေပ။ ခ်ဳ းလ်န္ ေနရာအက်အန ယူလိုက္ၿပီး ထိုင္ရင္း မ်က္လံုးေဝ့ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္ အေစခံေတြအကုန္လံုးက ဟင္းပြဲေတြကိုသာၾကည့္၍ တံေထြးေတြ မ်ိဳခ်ေနတာေတြ႕၍
"နင္တို႔ လည္း ဆာေနမွေတာ့ ငါလည္းတူတူလာစားၾကေလ "
ခ်ဴ းလ်န္ေျပာၿပီးသည္နွင့္ အေစခံကူက အျမန္တားလာသည္။
"တတိယသခင္မေလး.. ကြၽန္မတို႔က အခုက်င္းအန္အိမ္ေတာ္မွာပါ..သခင္မေလးက ဇနီးအသစ္ေလးပဲရွိေသးတယ္ေလ! သခင္မေလး ကိုယ့္အဆင့္အတန္းကို ေသခ်ာထိန္းသိမ္းသင့္ပါတယ္.. ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ သခင္အေနနဲ႔ ဘယ္လိုမ်ား အတူစားဖို႔ေမးနိုင္ရတာလဲ? ဒီသတင္းသာ အျပင္ျပန္႔သြားရင္း အျခားလူေတြ ဘယ္လိုေျပာၾကမလဲ ? "
ခ်ဴ းလ်န္လည္း အကူညီမဲ့သလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ေျပာသာေျပာေနရတယ္ အေစခံကူက ဟင္းပြဲက မ်က္လံုးမဖယ္ေပးမယ့္ အဆင့္ေတာ့နည္းနည္းေတာင္ တုိးမလာ။
" ေကာင္းပီ.. ဒါဆို ကြၽန္မအရင္စားမယ္.. ဟင္းပြဲတိုင္းကို အပိုလုပ္ထားပါတယ္ .. ကြၽန္မစားၿပီးတဲ့အခါ ဒီဧည့္ေဆာင္မွာပဲ ေနေနၿပီး ဆက္စားၾကေပါ့ "
ဒီတခါေတာ့ အေစခံကူလည္း မတားျမစ္ပဲ ေခါင္းၿငိမ့္လာသည္။
အမွန္ေတာ့ သူမလည္း သူမေရွ႕က တစ္ ခါ မွ မျမင္ဖူးတဲ့ ဟင္းပြဲေတြ ေတြ႕ထဲက ဗိုက္ဆာေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ဝက္ေပါင္းေၾကာ္ ခ်က္ၿပီးတုန္းက သခင္မေလး ျမည္းစမ္းခိုင္းတုန္းကဆို အရသာရွိလြန္းလို႔ သမင္သားကင္နဲ႔ေတာင္ ယွဥ္နိုင္တယ္! မဟုတ္ဘူး... အဲ့ထက္ေတာင္ အရသာရွိလြန္းတယ္!
ပထမ ထင္မိတာက ဝက္သားခ်ည္းပဲ ခ်က္ထားတာက အဆီေတြမ်ားၿပီး စားခ်င္စရာမေကာင္းေလာက္ဘူးလို႔ေပါ့။ အရသာကိုျမည္းၾကည့္ေတာ့မွ သေဘာေပါက္သြားရတယ္။
ဒါေပမယ့္ တခုစားၿပီးေတာ့ ေနာက္တခုေလာက္စားခ်င္ျပန္ေကာ။
အေစခံကူက ခ်ဴ းလ်န္ရဲ႕ အေမရွိတုန္းကလည္း သူမေဘးမွာပဲ ခစားသူျဖစ္ၿပီး အေတြ႕အႀကံဳ ရင့္က်င့္ေနသူျဖစ္သည္။ သို႔ေပမယ့္ ယခုေတာ့ သူမရဲ႕ အေတြ႕အႀကံဳအရ ကိုယ့္ကိုကို ထိန္းခ်ဳပ္နိုင္စြမ္းေတြကို မရွိေတာ့ပဲ စားခ်င္စိတ္သာ ႀကီးစိုးေနသည္။
ခ်ဴ းလ်န္လည္း ထမင္းပန္းကန္ကို လက္တဖက္နဲ႔ကိုင္ၿပီး အၿပီေလြးလိုက္သည္။ ဟင္းခတ္အေမႊးႀကိဳင္ေတြ အစံုအလင္မရွိ၍ ေမာ္ဒန္ေခတ္နဲ႔ မယွဥ္နိုင္ေသာ္လည္း ယခုေလာက္နဲ႔တင္ သူမေက်နပ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။
သဘာဝလြန္ျဖစ္ရပ္အရ သူမဒီကိုေရာက္လာထဲက အခုတခါပဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ စားရတာျဖစ္သည္။
အရင္ေခတ္ကလည္း စားေနၾကျဖစ္၍ ခ်ဴ းလ်န္လည္း မ်ားမ်ားစားခ်င္စိတ္ေတာ့မရွိေပ။
ခ်ဴ းလ်န္စားေနတာကို ၾကည့္၍ အေစခံကူလည္း အနည္းငယ္ တြန္႔ဆုတ္ေနၿပီးမွ ေျပာလာသည္။
" တတိယသခင္မေလး.. ဘာေၾကာင့္ တတိယသခင္ေလးကို မေခၚရတာလဲဟင္? "
ခ်ဴ းလ်န္လည္း အေစခံကူေျပာတာကို နားမလည္သကဲ့သုိ႔
ဝိုင္းစက္ၿ္ၿပီး အျပစ္ကင္းစင္သည့္ မ်က္လံုးေလးျဖင့္ ၾကည့္လာသည္။ စိတ္ရႈပ္ေထြးသည့္ပံုေလးျဖင့္ သူမေျပာလိုက္သည္။
" သူက စာၾကည့္ေဆာင္မွာ စားၿပီးၿပီ မဟုတ္လား? ဟင္းအျပည့္ပါတဲ့ ခ်ိဳင့္ ၂ခုလံုးကို သူယူသြားတာေလ ! လူတေယာက္စားနိုင္တယ္ဆိုတာ အကန္႔အသတ္ရွိတယ္; သူ႔ကို ေနာက္ထပ္ ထပ္စားဖို႔ တြန္းအားမေပးပါနဲ႔ေတာ့။ အျခားမေျပာနဲ႔အံုး ညဘက္မွာ အမ်ားႀကီး စားရင္ မေကာင္းဘူးေလ"
ခ်ဳ းလ်န္လည္း ေဟးခ်န္အတြက္ စဥ္းစားေပးသလိုလို ေျပာလိုက္သည္။ သူမအေတြ႕၌ေတာ့; နင့္ဟာကိုလည္း ငါ ေသာက္ဖက္မလုပ္ဘူး .. ငါ့ဟာကုိလည္း မ်က္လံုးေစြၾကည့္ဖို႔ေတာင္ မစဥ္းစားနဲ႔ !
ခ်ဴ းလ်န္လည္း ဟင္းရည္ေသာက္ဇြန္းနဲ႔ ၾကက္ဥစြတ္ျပဳတ္ကို တစ္ဇြန္း နွစ္ဇြန္းခပ္ေသာက္ၿပီးတာနဲ႔ ဗိုက္ျပည့္သြားၿပီ ျဖစ္သည္။
ခ်ဴ းလ်န္ စားၿပီးတာေတာင္ စားပြဲေပၚမွာ ဟင္းေတြ အမ်ားႀ်ားႀကီးက်န္ေနေသးသည္။ခ်ဴ းလ်န္လည္း သူမရွိေနလ်ွင္ အေစခံကူတို႔ စားမဝင္ျဖစ္မွာစိုးလို႔ စားၿပီးတာနဲ႔ အိပ္ခန္းထဲေရွာင္ေပးလိုက္သည္။
တကယ္လည္း အေစခံေတြက ခ်ဴ းလ်န္မရွိ၍ ပိုအဆင္ေျပသြားသည္။ သူတို႔လည္း စကားတေျပာေျပာနွငိ့ ထမင္းတေယာက္တပန္းကန္ယူၿပီး ထိုင္စားလိုက္ၾကသည္။ ဖုယန္ နွင့္ က်င္းယန္တို႔ ပထမဆံုး တကိုက္စားၾကည့္ခ်ိန္ အရသာေၾကာင့္ မ်က္လံုးမ်ားအေရာင္ေတာက္လာၿပီး အရွိန္ျမင့္လာၾကသည္။
ူ
က်ဳင္းယန္လည္း ပလုတ္ပေလာင္းျဖင့္ အဆင့္တန္းျမင့္သခင္မေလးရဲ႕ အေစခံအျဖစ္ကိုမွမေထာက္နိုင္ေတာ့ပဲ စကားဆိုလာသည္။
"အမရွီးယန္.. ဒါကို အမလုပ္ထားတာလား?ဒါက မယံုနိုင္ေလာက္ေအာင္ အနံ႔အရသာနဲ႔ျပည့္စံုလြန္းတယ္! ညီမ ဒီလို အရသာရွိလြန္းတဲ့အသားမ်ိဳ း တခါမွ မစားခဲ့ဖူးဘူး! "
ရွီးယန္၏ နႈတ္ခမ္းစြန္းမ်ား အေပၚသုိ႔ ေကြးတက္သြားသည္။
" အမွန္ေတာ့ ဒါက ငါခ်က္တက္လို႔မဟုတ္ပါဘူး.. သခင္မေလးကသာ ငါ့က္ုသင္ျပေပးတာေလ "
အေစခံကူလည္း ေခါင္းၿငိမ့္လာသည္။
" နင္တို႔အကုန္လံုး သခင္မေလးကို တတ္နိုင္သမ်ွ အေကာင္းဆံုး ေစာင့္ေရွာက္ၾက(ခစား)
ဘယ္သူသိနိုင္မလဲ နင္တို႔သာ သခင္မေလးကိုေပ်ာ္ေအာင္ထားရင္ ေနာက္ထပ္ 'လ်ွို႔ဝွက္နည္း'ေတြ သင္ေပးမလာနိုင္ဘူးလို႔? အဲ့ဒါဆို နင္တို႔ဘဝတေလ်ွာက္ ပူပန္ေနစရာမလိုေတာ့ဘူးေလ "
ဖုယန္မ်က္လံုးတို႔က တြက္ခ်က္မႈေတြနဲ႔အတူ ေတာက္ပလာသည္။
အကုန္စားေသာက္ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ သူတို႔ဗိုက္ေတြ ပြင့္ထြက္ေတာ့မတတ္ ခံစားေနရသည္။ ငါးေယာက္သား သူတို႔ ဗိုက္ေလးေတြကို ပြတမ၍ နာက်င္မႈကို ထိန္းလိုက္ၿပီး တေယာက္မွေတာ့ ေနာင္တမရၾကေပ။
မင္ယန္က မတ္တပ္ရပ္လ်က္ သူမရဲ႕ ဗိုက္ကို အေပ်ာ္သေဘာျဖင့္ ၾကမ္းၾကမ္းေလး ပုတ္လိုက္ေတာ့ ဖုယန္နဲ႔ ရွီးယန္က ရယ္ၾကသည္။
"နင္စားထားတာလည္း ၾကည့္အံုး! ေနာက္ခါအလြန္ကြၽံစားမိတာကို သတိထား! "
အေစခံကူကလည္း မ်က္နာတည္ႀကီးျဖင့္ မင္ယန္ကို လွန္႔လိုက္သည္။
သို႔ေပမယ့္ မင္ယန္ကလည္း အရူးမဟုတ္။
"မိုမို.. အဲ့ဒါက အရမ္းေကာင္းလြန္းလို႔ပါ! တခါစစားလိုက္တာနဲ႔ ရပ္မရေတာ့ဘူး! "
အေစခံကူ စားပြဲေပၚၾကည့္လိုက္ေတာ့ စြပ္ျပဳတ္နည္းနည္းနဲ႔ အသားနည္းနည္းသာ က်န္ေတာ့သည္။ သူမ ရွီးယန္ဘက္ လွည့္၍
"ရွီးယန္.. က်န္တဲ့ဟာေတြ မီးဖိုေခ်ာင္ကို သယ္သြားလိုက္; မနက္ျဖန္က် ငါတို႔ ထမင္းနဲ႔ ထပ္စားလို႔ရတယ္ "
တတိယသခင္မေလး၏ လ်ွို႔ ဝွက္နည္းနွငိ့ခ်က္ထားသည့္ သည္ဟင္းမ်ားကို လႊင့္မပစ္ရက္ေပ။
ရွီးယန္လည္း ေပ်ာ္ရႊင္စြာပဲ အက်န္ေတြကို မီးဖိုေခ်ာင္ဆီ သယ္သြားလိုက္သည္။
စာၾကည့္ေဆာင္သုိ႔ ျဖတ္အသြား လဲ့႐ြမ္က ေတာက္ပေနသည့္ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ရွီးယန္ကို ေျပာလာသည္။
"ညီမေလး ရွီးယန္.. ဒါေတြက ပိုေနတာေတြလား? "
ရွီးယန္လည္း မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕လိုက္၍ ခ်ိဳင့္ကို အနာက္မွာ ဖြက္လိုက္သည္။ ေမးကိုပင့္လ်က္
သတိ ရွိရွိျဖင့္ ေျပာလာသည္။
"ဘာေတြဘာေမးေနတာလဲ?! တတိယသခင္ေလးနား ေစာင့္ရင္းနဲ႔ ဘာမွမစားရေသးဘူးလို႔ေတာ့ လာမေျပာနဲ႔။သူက ခ်ိဳင့္ ၂ခုေတာင္ယူသြားတာေလ! "
" ငါနဲ႔ဘာမွ မဆိုင္ပါဘူးဟာ "
စာၾကည့္ေဆာင္ကို ညႊန္ျပလ်က္
" အဲ့ဒါေတြအကုန္လံုးက သခင္ေလးအမိန္႔ပါဟာ.. ငါေန႔လည္ကတည္းက ဘာမွမစားရေသးဘူး.. ဗိုက္ဆာလြန္းလို႔ ေက်ာနဲ႔ရင္ ပူးကပ္ေနၿပီလို႔ေတာင္ ထင္ေနရတယ္ "
လဲ့႐ြမ္ေျပာလို႔ၿပီးတာနဲ႔ သူ႔ဗိုက္ကပါ ေထာက္ခံလာသည္။
ရွီးယန္ လိမ္ေနတာဘာလားေသခ်ာေအာင္ ေသခ်ာ စစ္ေဆးလိုက္သည္။
" ရွီးယန္မိန္းကေလး.. ငါတို႔ေတြအကုန္လံုးက အေစခံေတြပါပဲဟာ.. နင္မသိတာလည္းမဟုတ္ဘူး.. အေစခံေတြက သခင္ေတြနဲ႔တူတူ စားလို႔မရဘူးေလ! "
လဲ့႐ြမ္လည္း ကြၽမ္းက်င္စြာနဲ႔ ရွီးယန္စိတ္ေပ်ာ့လာေအာင္ ေျပာေနသည္။
"နင္မစားရေသးတာ ... ေသခ်ာလား?"
" တကယ္ပါဟ! ၾကည့္... ငါဗိုက္ကအသံေတြ မ်ိဳးစံု ထြက္ေနတာ! နင္လည္း ၾကားတယ္မလား? "
ရွီးယန္လည္း နႈတ္ခမ္းကို ေစ့၍ ခ်ိဳင့္ကို အနီးနားက ေက်ာက္စားပြဲေပၚ တင္ေပးလိုက္သည္။ ထို႔နာက္ က်န္ေနေသးတဲ့ ထမင္းနဲ႔ ဟင္းေတြကို ထုတ္လိုက္သည္။
"မ်ားမ်ားေတာ့ မက်န္ေတာ့ဘူး။ဝက္သားနွပ္ေပါင္း နည္းနည္းနဲ႔ စြတ္ျပဳတ္နဲ႔ ထမင္းနည္းနည္းပဲ က်န္တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ နင့္ဗိုက္ကို ျဖည့္လိုက္ေတာ့! "
လဲ့႐ြမ္လည္း သေရမ်ိဳခ်၍ " ဒါေတြက စားလို႔ရေသးသ၍ အဆင္ေျပပါတယ္ဟ..ငါက
ဂ်ီးမမ်ားပါဘူး! "
"အဲ့ဒါဆိုလည္း ယူလိုက္! စားၿပီးတာနဲ႔ ေဆးေၾကာၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္မွာ ျပန္ထားဖို႔ ေမ့မေနနဲ႔! "
လဲ့႐ြမ္လည္း အားတက္သေရာ ေခါင္းၿငိမ့္လာသည္။ သူ႔ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ႂကြေနသည့္ အမူယာႀကီးကို ရွီးယန္ မၾကည့္ခ်င္၍ ခ်ိဳင့္ဆြဲၿပီး အျမန္ထြက္လာလိုက္သည္။
လဲ့႐ြမ္ အနံ႔ကို တဝႀကီး အရင္ရႈရႈိုက္ၿပီးမွ
စာၾကည့္ခန္းတံခါးနား ျပန္သြား၍ စားေသာက္ေနလိုက္သည္။ သူတို႔ေတြက် အမ်ားၿကီးစားၾကၿပီး သူ႔ဖို႔က် နည္းနည္းပဲ က်န္တယ္လို႔ေတာင္ ေတြးလိုက္ေသးသည္။ အခုလို အရသာရွိသည့္ ဟင္းမ်ား သိပ္မစားရ၍ ေက်နပ္မႈေတာ့ရွိသည္။ ခဏေလးနဲ႔တင္ ထမင္းတဝက္ေလာက္က ၿပိဳက္ခနဲ ကုန္သြားသည္။
ထိုအခ်ိန္ စာၾကည့္ခန္းတြင္ ႀကိဳးစားပမ္းစား
စာဖတ္ေနေသာ ေဟးခ်န္ကလည္း စားခ်င္စဖြယ္ရနံ႔သင္းသင္းေၾကာင့္ စိတ္နဲ႔ကိုယ္ မကပ္ျဖစ္ေနျပန္သည္။အဆံုးမွာေတာ့ သည္းမခံနိုင္ေတာ့၍ လက္ထဲက စာအုပ္ကို ပစ္ခ်လိုက္ၿပီး အျပင္ထြက္လာလိုက္သည္။ သူတံခါးကို ဖြင့္သည့္အခ်ိန္ သူ႔အေစခံက တံခါးနား၌ သူေတာင္းစားသဖြယ္ ထမင္းပန္းကန္ကိုကိုင္၍
စားေသာက္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ပိုဆိုးတာက သူစားေနတဲ့ ပန္းကန္ကလာတဲ့အနံ႔က သူစာၾကည့္ခန္းထဲ ေနမရေအာင္ က်ီစားေနသည့္အနံ႔ျဖစ္သည္။
ေဟးခ်န္လည္း သူ႔နႈတ္ခမ္းမ်ား တြန္႔ေကြးလ်က္ စားေသာက္ေနေသာ လဲ့႐ြမ္ကို စိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။
လဲ့႐ြမ္ကေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ြင္႐ြင္ပဲ စားေသာက္ေနတုန္းပင္။ ရုတ္တရက္ သူ႔ေနာက္ေက်ာက ေအးလာသလိုခံစားရ၍ လွည့္အၾကည့္
ေဟးခ်န္က သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။သူ႔ သခင္ေလးက ဒီလို ဗုန္းစားႀကီး
ထြက္လာမယ္ ထင္မထားဘူးေလ! အျမန္ က်န္ေနသည့္ ထမင္းကို အတင္းမ်ိဳ ခ်လိုက္၍
သီး မလိုေတာင္ ျဖစ္သြားရသည္။
ဲ့လဲ့႐ြမ္ မတ္တပ္ရပ္၍ ပန္းကန္ကို အေနာက္မွာ ဖြက္၍ ေဟးခ်န္ကို နႈတ္ဆက္လာသည္။
"သ .. သခင္ေလး"
"ဟက္.. ငါက မင္းကို အေပါက္ေစာင့္ခိုင္းတာကို မင္းက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး စားေသာက္ေနတာေပါ့ !ေျပာစမ္း.. ဘယ္အစားအေသာက္ကမ်ား မင္းကို စည္းကမ္းခ်ိဳ းေဖာက္ေစတာလဲ! "
လဲ့႐ြမ္လည္း ဖံုးကြယ္လို႔ အသံုးမဝင္နိုင္မွန္း သိ၍ ေခါင္းငံု၍ ေခါင္းက္ု ကုတ္လ်က္ ေျဖလိုက္သည္။
"သခင္ေလး အဲ့ဒါက.. အဲ့ဒါက တတိယသခင္မေလး ခ်က္တဲ့ ဟင္းပါ။ ဒါေတြက ပိုေနတဲ့ ဟာေတြပါ။ သူတို႔ ကြၽန္ေတာ္ တံခါးေစာင့္ေနတာျမင္ေတာ့ သနားၿပီး ေပးသြားတာပါ"
ခ်ဴ းလ်န္ !
ေဒါသတို႔က ေဟးခ်န္ရင္ထဲ လိႈ္င္တက္လာသည္။ သူ ခ်ိဳင့္ေတြ ယူသြားတာနဲ႔ပဲ သူမက သူမအေစခံေတြကို ခ်က္ျပဳတ္ခိုင္းတယ္ေပါ့!
သူ႔ကိုပိုေဒါသထြက္သြားေစတာက သူမအေစခံ ေတြ ခ်က္တာက သူယူထားတဲ့ဟင္းေတြ ထက္ေတာင္ အရသာပိုရွိနိုင္တာကိုပဲ!
ေဟးခ်န္က ေအးစက္စက္ပံုျဖင့္ လက္လွမ္းလာသည္။
လဲ့႐ြမ္လည္း ခဏေၾကာင္သြား၍
" သ.. သခင္ေလး.. ဘာလိုခ်င္လို႔ပါလဲ? "
" အဲ့ဒါကိုေပး "
ေဟးခ်န္ အသံကို ေအးစက္လြန္းလို႔ ၾကားကေလေတာင္ ေရခဲျဖစ္သြားသလား ထင္ရသည္။
လဲ့႐ြမ္ အမိန္႔ကို မလြန္ဆန္ရဲပဲ သူတဝက္စားၿပီးသား ပန္းကန္ကို မ်က္နာငယ္ေလးနဲ႔ ေပးလိုက္ရေတာ့သည္။
ေဟးခ်န္လည္း ယူလိုက္၍ ေကာ္ရစ္တာ မီးအလင္းေရာင္ျဖင့္ ၾကည့္လိုက္သည္။
အနံ႔ကေတာ့ ဆြဲေဆာင္နိုင္ေသးေသာ္လည္း
အျမင္ကေတာ့ လဲ့႐ြမ္စားေသာက္ထား၍ ၾကည့္မေကာင္းေပ။ ေဟးခ်န္လည္း စက္ဆုတ္သလို ျပန္ေပးလိုက္ၿပီး မွတိခ်က္ျပဳလိုက္သည္။ " ညံ့ဖ်င္းလြန္းတယ္"
လဲ့႐ြမ္လည္း ေခါင္းငံု႔လ်က္ ဘာမွမေျပာရဲေပ။
သူ႔ရင္ထဲမွာေတာ့ သူစားလို႔မၿပီးေသးသည့္ ထမင္းပန္းကန္ေလးကို သာ ျပန္ေပးလာရန္ ဆုေတာင္းေနရသည္။
ေဟးခ်န္လည္း ျပန္ေပးလိုက္ၿပီး စာၾကည့္ေဆာင္ထဲ ျပန္ဝင္သြားသည္။
သူ႔ဘာသာ ေရ႐ြတ္လိုက္သည္။
" အဲ့ဒီမေကာင္းတဲ့မိန္းမက ဘာေတြေကာင္းတာေတြမ်ား လုပ္နိုင္သလဲ သိခ်ငိေနတာ။ အဲ့ေတာ့ အဲ့ဒါက ဒီလိုမ်ိဳ းေတြေပါ့ ? "
ေဟးခ်န္ ေျပာေနေပမယ့္လည္း သူသတိမထားမိလိုက္ခင္ နႈတ္ခမ္းကို သပ္၍ သေရမ်ိဳ ခ်မိလိုက္သည္။
လဲ့႐ြမ္လည္း ပန္းကန္ကို ရၿပီးကတည္းက အျမန္ကုန္ေအာင္စားေသာက္လိုက္သည္။
သခင္ေလးက အခ်ိန္မေရႊး ျပန္လာနိုင္ၿပီး ျပန္သြားေပးလိုက္ဖို႔ အမိန္႔မေပးလာခင္ အထိ အျမန္ၿပီးေအာင္ စားေနရသည္။
စားလို႔ၿပီးခ်ိန္မွာ ေတာ့ ေက်နပ္မႈ တသိန္းနဲ႔အတူ သူ႔ဗိုက္ေလးကို ပြတ္ေနလိုက္သည္။
......
ခ်ဴ းလ်န္လည္း ကုတင္ေခါင္းရင္းကို မွီ၍ ဟာသစာအုပ္ကို ကိုင္ၿပီး မနက္ျဖန္ ဘာစားရမလဲ ေတြးေတာေနသည္။ {ငါ့အတိုင္းပဲ😅}
သူမ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက ဟင္းခ်က္စရာေတြ အကုန္ၾကည့္ၿပီးၿပီ ျဖစ္ၿပီး ဂ်ံဳ အနည္းငယ္ေတာင္ ေတြ႕လိုက္ေသးသည္။ ဝက္သားနဲ႔ ပုဇြန္ ဒင္ဆမ္း လုပ္စားရင္လည္း အေစခံကူက သူမကိ္ုယ္တိုင္ လုပ္ခြင့္ေပးမည္မဟုတ္။အဲ့ဒါက အရမ္းရႈပ္ေနျပန္ရင္လည္း ရွီးယန္တို႔ လုပ္နိုင္ေတာ့မယ္ မထင္ရ။ နက္နက္နဲနဲ ေတြးၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ အလြယ္ဆံုးနည္းျဖစ္တဲ့ wonton ေတြ႕လာသည္။
အဲ့တာက ဂ်ဳံကို အျပားေလးေတြလုပ္ အစာသြပ္ၿပီး အိုးထဲထည့္ျပဳတ္ရံုပဲဆိုေတာ့...
သူမ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ စာအုပ္ကို ေဘးကို ပစ္လိုက္ၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး အိပ္လိုက္ေတာ့သည္။
......
ေဟးခ်န္ ဒီညလည္း စာၾကည့္ေဆာင္မွာပဲ အိပ္လိုက္သည္။
ေနာက္တေန႔ ေဟးခ်န္ နိုးလာတာနဲ႔ သူ႔အေစခံ လဲ့႐ြမ္ကို ေခၚၿပီး ေရဘာညာ ယူခိုင္းလိုက္သည္။ သုိ႔ေပမယ့္ လဲ့႐ြမ္က သူ႔အက်ီဝတ္တာကို ကူညီေနေပမယ့္လည္း တေနရာရာကို သြားစရာ ရွိသလို အလ်င္လိုေနသည္။
ေဟးခ်န္လည္း လဲ့႐ြမ္ကို ခဏ ၾကည့္ေနလိုက္ၿပီး အသံနိမ့္နိမ့္ျဖင့္ ေမးလာသည္။
"လဲ့႐ြမ္ ! ဘာအတြက္ ဒီေလာက္ အလ်င္လိုေနရတာလဲ! "
လဲ့႐ြမ္လည္း လက္ေတြတုန္သြားၿပီး ခ်က္ခ်င္း ဒူးေထာက္၍ ေတာင္းပန္လိုက္သည္။
ေဟးခ်န္လည္း ကုတင္ေပၚထိုင္လိုက္၍ သူ႔အက်ီ ေကာ္လံကို ညိွေနလိုက္သည္။
"ငါ့ကို အေၾကာင္းျပခ်က္ေပးမလား အျပစ္ေပးခံမလား။ မင္းဘာသာ ဆံုးျဖတ္! "
လဲ့႐ြမ္လည္း ေလာဘႀကီးေနသည့္ ကိုယ့္ကိုကိုသာ စိတ္ထဲမွာ က်ိန္ဆဲေနလိုက္သည္။
သို႔ေပမယ့္ တတိယသခင္ေလးက အခုလံုးဝက္ု ေဒါသထြက္ေနၿပီေလ သူကေကာ ဘယ္လိုလုပ္ ဖံုးကြယ္နိုင္မတဲ့လဲ?
" တတိယသခင္ေလးကို ျပန္ေျဖပါတယ္
သခင္မေလးက အေစခံေတြအားလံုးကို မီးဖိုေခ်ာင္မွာ မနက္စာလုပ္ဖို႔အတြက္ ညႊန္ၾကားေနပါတယ္ "
UNICODE
ဘေးကနေ ဖြတ်သွားသော အနံ့ကြောင့် လဲ့ရွမ်မှာ ပိုလို့ပင် ဆာလောင်လာသည်။ တံခါးစောင့်ရအုံးမည် ဖြစ်၍ တတိယသခင်မလေးဆီက တောင်းစားလို့လည်း မရဖြစ်နေပြန်သည်။
ချူ းလျန်လည်း အစေခံတို့ကို ပန်းကန်တွေကို ဧည့်ဆောင်မှာ သေချာနေရာချဖို့ ပြောလိုက်သည်။ ဝက်ပေါင်းကြော်😂 .. kungpao ကြက်ကြော် .. တရုတ်ဂေါ်ဖီ ချိုချဉ်ကြော် .. ကြက်ဥဟင်းချို ..
{👇😋🤤 }
cubed braised pork belly👇
Kungpao chicken👇
Egg drop soup👇
ရှီးယန်လည်း ချူ းလျန်က်ု ထမင်းဖြူ ပန်းကန် ကမ်းပေးလိုက်သည်။
ပန်းကန်တွေ နေရာချပြီးချိန်မှာတော့ ဧည့်ဆောင်တခုလုံး သရေယိုစရာအနံ့များဖြင့် ပြည့်နှက်လာပါတော့သည်။
အစေခံကူနှင့် အခြားလူများလည်း အခုထိမစားရသေးပေ။ ချု းလျန် နေရာအကျအန ယူလိုက်ပြီး ထိုင်ရင်း မျက်လုံးဝေ့ကြည့်လိုက်ချိန် အစေခံတွေအကုန်လုံးက ဟင်းပွဲတွေကိုသာကြည့်၍ တံထွေးတွေ မျိုချနေတာတွေ့၍
"နင်တို့ လည်း ဆာနေမှတော့ ငါလည်းတူတူလာစားကြလေ "
ချူ းလျန်ပြောပြီးသည်နှင့် အစေခံကူက အမြန်တားလာသည်။
"တတိယသခင်မလေး.. ကျွန်မတို့က အခုကျင်းအန်အိမ်တော်မှာပါ..သခင်မလေးက ဇနီးအသစ်လေးပဲရှိသေးတယ်လေ! သခင်မလေး ကိုယ့်အဆင့်အတန်းကို သေချာထိန်းသိမ်းသင့်ပါတယ်.. ကျွန်မတို့ရဲ့ သခင်အနေနဲ့ ဘယ်လိုများ အတူစားဖို့မေးနိုင်ရတာလဲ? ဒီသတင်းသာ အပြင်ပြန့်သွားရင်း အခြားလူတွေ ဘယ်လိုပြောကြမလဲ ? "
ချူ းလျန်လည်း အကူညီမဲ့သလို ခံစားလိုက်ရသည်။ ပြောသာပြောနေရတယ် အစေခံကူက ဟင်းပွဲက မျက်လုံးမဖယ်ပေးမယ့် အဆင့်တော့နည်းနည်းတောင် တိုးမလာ။
" ကောင်းပီ.. ဒါဆို ကျွန်မအရင်စားမယ်.. ဟင်းပွဲတိုင်းကို အပိုလုပ်ထားပါတယ် .. ကျွန်မစားပြီးတဲ့အခါ ဒီဧည့်ဆောင်မှာပဲ နေနေပြီး ဆက်စားကြပေါ့ "
ဒီတခါတော့ အစေခံကူလည်း မတားမြစ်ပဲ ခေါင်းငြိမ့်လာသည်။
အမှန်တော့ သူမလည်း သူမရှေ့က တစ် ခါ မှ မမြင်ဖူးတဲ့ ဟင်းပွဲတွေ တွေ့ထဲက ဗိုက်ဆာနေပြီ ဖြစ်သည်။ ဝက်ပေါင်းကြော် ချက်ပြီးတုန်းက သခင်မလေး မြည်းစမ်းခိုင်းတုန်းကဆို အရသာရှိလွန်းလို့ သမင်သားကင်နဲ့တောင် ယှဉ်နိုင်တယ်! မဟုတ်ဘူး... အဲ့ထက်တောင် အရသာရှိလွန်းတယ်!
ပထမ ထင်မိတာက ဝက်သားချည်းပဲ ချက်ထားတာက အဆီတွေများပြီး စားချင်စရာမကောင်းလောက်ဘူးလို့ပေါ့။ အရသာကိုမြည်းကြည့်တော့မှ သဘောပေါက်သွားရတယ်။
ဒါပေမယ့် တခုစားပြီးတော့ နောက်တခုလောက်စားချင်ပြန်ကော။
အစေခံကူက ချူ းလျန်ရဲ့ အမေရှိတုန်းကလည်း သူမဘေးမှာပဲ ခစားသူဖြစ်ပြီး အတွေ့အကြုံ ရင့်ကျင့်နေသူဖြစ်သည်။ သို့ပေမယ့် ယခုတော့ သူမရဲ့ အတွေ့အကြုံအရ ကိုယ့်ကိုကို ထိန်းချုပ်နိုင်စွမ်းတွေကို မရှိတော့ပဲ စားချင်စိတ်သာ ကြီးစိုးနေသည်။
ချူ းလျန်လည်း ထမင်းပန်းကန်ကို လက်တဖက်နဲ့ကိုင်ပြီး အပြီလွေးလိုက်သည်။ ဟင်းခတ်အမွှေးကြိုင်တွေ အစုံအလင်မရှိ၍ မော်ဒန်ခေတ်နဲ့ မယှဉ်နိုင်သော်လည်း ယခုလောက်နဲ့တင် သူမကျေနပ်နေပြီ ဖြစ်သည်။
သဘာဝလွန်ဖြစ်ရပ်အရ သူမဒီကိုရောက်လာထဲက အခုတခါပဲ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် စားရတာဖြစ်သည်။
အရင်ခေတ်ကလည်း စားနေကြဖြစ်၍ ချူ းလျန်လည်း များများစားချင်စိတ်တော့မရှိပေ။
ချူ းလျန်စားနေတာကို ကြည့်၍ အစေခံကူလည်း အနည်းငယ် တွန့်ဆုတ်နေပြီးမှ ပြောလာသည်။
" တတိယသခင်မလေး.. ဘာကြောင့် တတိယသခင်လေးကို မခေါ်ရတာလဲဟင်? "
ချူ းလျန်လည်း အစေခံကူပြောတာကို နားမလည်သကဲ့သို့
ဝိုင်းစက်ြပြီး အပြစ်ကင်းစင်သည့် မျက်လုံးလေးဖြင့် ကြည့်လာသည်။ စိတ်ရှုပ်ထွေးသည့်ပုံလေးဖြင့် သူမပြောလိုက်သည်။
" သူက စာကြည့်ဆောင်မှာ စားပြီးပြီ မဟုတ်လား? ဟင်းအပြည့်ပါတဲ့ ချိုင့် ၂ခုလုံးကို သူယူသွားတာလေ ! လူတယောက်စားနိုင်တယ်ဆိုတာ အကန့်အသတ်ရှိတယ်; သူ့ကို နောက်ထပ် ထပ်စားဖို့ တွန်းအားမပေးပါနဲ့တော့။ အခြားမပြောနဲ့အုံး ညဘက်မှာ အများကြီး စားရင် မကောင်းဘူးလေ"
ချု းလျန်လည်း ဟေးချန်အတွက် စဉ်းစားပေးသလိုလို ပြောလိုက်သည်။ သူမအတွေ့၌တော့; နင့်ဟာကိုလည်း ငါ သောက်ဖက်မလုပ်ဘူး .. ငါ့ဟာကိုလည်း မျက်လုံးစွေကြည့်ဖို့တောင် မစဉ်းစားနဲ့ !
ချူ းလျန်လည်း ဟင်းရည်သောက်ဇွန်းနဲ့ ကြက်ဥစွတ်ပြုတ်ကို တစ်ဇွန်း နှစ်ဇွန်းခပ်သောက်ပြီးတာနဲ့ ဗိုက်ပြည့်သွားပြီ ဖြစ်သည်။
ချူ းလျန် စားပြီးတာတောင် စားပွဲပေါ်မှာ ဟင်းတွေ အများျြားကြီးကျန်နေသေးသည်။ချူ းလျန်လည်း သူမရှိနေလျှင် အစေခံကူတို့ စားမဝင်ဖြစ်မှာစိုးလို့ စားပြီးတာနဲ့ အိပ်ခန်းထဲရှောင်ပေးလိုက်သည်။
တကယ်လည်း အစေခံတွေက ချူ းလျန်မရှိ၍ ပိုအဆင်ပြေသွားသည်။ သူတို့လည်း စကားတပြောပြောနှငိ့ ထမင်းတယောက်တပန်းကန်ယူပြီး ထိုင်စားလိုက်ကြသည်။ ဖုယန် နှင့် ကျင်းယန်တို့ ပထမဆုံး တကိုက်စားကြည့်ချိန် အရသာကြောင့် မျက်လုံးများအရောင်တောက်လာပြီး အရှိန်မြင့်လာကြသည်။
ူ
ကျုင်းယန်လည်း ပလုတ်ပလောင်းဖြင့် အဆင့်တန်းမြင့်သခင်မလေးရဲ့ အစေခံအဖြစ်ကိုမှမထောက်နိုင်တော့ပဲ စကားဆိုလာသည်။
"အမရှီးယန်.. ဒါကို အမလုပ်ထားတာလား?ဒါက မယုံနိုင်လောက်အောင် အနံ့အရသာနဲ့ပြည့်စုံလွန်းတယ်! ညီမ ဒီလို အရသာရှိလွန်းတဲ့အသားမျို း တခါမှ မစားခဲ့ဖူးဘူး! "
ရှီးယန်၏ နှုတ်ခမ်းစွန်းများ အပေါ်သို့ ကွေးတက်သွားသည်။
" အမှန်တော့ ဒါက ငါချက်တက်လို့မဟုတ်ပါဘူး.. သခင်မလေးကသာ ငါ့က်ုသင်ပြပေးတာလေ "
အစေခံကူလည်း ခေါင်းငြိမ့်လာသည်။
" နင်တို့အကုန်လုံး သခင်မလေးကို တတ်နိုင်သမျှ အကောင်းဆုံး စောင့်ရှောက်ကြ(ခစား)
ဘယ်သူသိနိုင်မလဲ နင်တို့သာ သခင်မလေးကိုပျော်အောင်ထားရင် နောက်ထပ် 'လျှို့ဝှက်နည်း'တွေ သင်ပေးမလာနိုင်ဘူးလို့? အဲ့ဒါဆို နင်တို့ဘဝတလျှောက် ပူပန်နေစရာမလိုတော့ဘူးလေ "
ဖုယန်မျက်လုံးတို့က တွက်ချက်မှုတွေနဲ့အတူ တောက်ပလာသည်။
အကုန်စားသောက်ပြီးတဲ့အခါမှာတော့ သူတို့ဗိုက်တွေ ပွင့်ထွက်တော့မတတ် ခံစားနေရသည်။ ငါးယောက်သား သူတို့ ဗိုက်လေးတွေကို ပွတမ၍ နာကျင်မှုကို ထိန်းလိုက်ပြီး တယောက်မှတော့ နောင်တမရကြပေ။
မင်ယန်က မတ်တပ်ရပ်လျက် သူမရဲ့ ဗိုက်ကို အပျော်သဘောဖြင့် ကြမ်းကြမ်းလေး ပုတ်လိုက်တော့ ဖုယန်နဲ့ ရှီးယန်က ရယ်ကြသည်။
"နင်စားထားတာလည်း ကြည့်အုံး! နောက်ခါအလွန်ကျွံစားမိတာကို သတိထား! "
အစေခံကူကလည်း မျက်နာတည်ကြီးဖြင့် မင်ယန်ကို လှန့်လိုက်သည်။
သို့ပေမယ့် မင်ယန်ကလည်း အရူးမဟုတ်။
"မိုမို.. အဲ့ဒါက အရမ်းကောင်းလွန်းလို့ပါ! တခါစစားလိုက်တာနဲ့ ရပ်မရတော့ဘူး! "
အစေခံကူ စားပွဲပေါ်ကြည့်လိုက်တော့ စွပ်ပြုတ်နည်းနည်းနဲ့ အသားနည်းနည်းသာ ကျန်တော့သည်။ သူမ ရှီးယန်ဘက် လှည့်၍
"ရှီးယန်.. ကျန်တဲ့ဟာတွေ မီးဖိုချောင်ကို သယ်သွားလိုက်; မနက်ဖြန်ကျ ငါတို့ ထမင်းနဲ့ ထပ်စားလို့ရတယ် "
တတိယသခင်မလေး၏ လျှို့ ဝှက်နည်းနှငိ့ချက်ထားသည့် သည်ဟင်းများကို လွှင့်မပစ်ရက်ပေ။
ရှီးယန်လည်း ပျော်ရွှင်စွာပဲ အကျန်တွေကို မီးဖိုချောင်ဆီ သယ်သွားလိုက်သည်။
စာကြည့်ဆောင်သို့ ဖြတ်အသွား လဲ့ရွမ်က တောက်ပနေသည့် မျက်လုံးများဖြင့် ရှီးယန်ကို ပြောလာသည်။
"ညီမလေး ရှီးယန်.. ဒါတွေက ပိုနေတာတွေလား? "
ရှီးယန်လည်း မျက်မှောင်ကျုံ့လိုက်၍ ချိုင့်ကို အနာက်မှာ ဖွက်လိုက်သည်။ မေးကိုပင့်လျက်
သတိ ရှိရှိဖြင့် ပြောလာသည်။
"ဘာတွေဘာမေးနေတာလဲ?! တတိယသခင်လေးနား စောင့်ရင်းနဲ့ ဘာမှမစားရသေးဘူးလို့တော့ လာမပြောနဲ့။သူက ချိုင့် ၂ခုတောင်ယူသွားတာလေ! "
" ငါနဲ့ဘာမှ မဆိုင်ပါဘူးဟာ "
စာကြည့်ဆောင်ကို ညွှန်ပြလျက်
" အဲ့ဒါတွေအကုန်လုံးက သခင်လေးအမိန့်ပါဟာ.. ငါနေ့လည်ကတည်းက ဘာမှမစားရသေးဘူး.. ဗိုက်ဆာလွန်းလို့ ကျောနဲ့ရင် ပူးကပ်နေပြီလို့တောင် ထင်နေရတယ် "
လဲ့ရွမ်ပြောလို့ပြီးတာနဲ့ သူ့ဗိုက်ကပါ ထောက်ခံလာသည်။
ရှီးယန် လိမ်နေတာဘာလားသေချာအောင် သေချာ စစ်ဆေးလိုက်သည်။
" ရှီးယန်မိန်းကလေး.. ငါတို့တွေအကုန်လုံးက အစေခံတွေပါပဲဟာ.. နင်မသိတာလည်းမဟုတ်ဘူး.. အစေခံတွေက သခင်တွေနဲ့တူတူ စားလို့မရဘူးလေ! "
လဲ့ရွမ်လည်း ကျွမ်းကျင်စွာနဲ့ ရှီးယန်စိတ်ပျော့လာအောင် ပြောနေသည်။
"နင်မစားရသေးတာ ... သေချာလား?"
" တကယ်ပါဟ! ကြည့်... ငါဗိုက်ကအသံတွေ မျိုးစုံ ထွက်နေတာ! နင်လည်း ကြားတယ်မလား? "
ရှီးယန်လည်း နှုတ်ခမ်းကို စေ့၍ ချိုင့်ကို အနီးနားက ကျောက်စားပွဲပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်။ ထို့နာက် ကျန်နေသေးတဲ့ ထမင်းနဲ့ ဟင်းတွေကို ထုတ်လိုက်သည်။
"များများတော့ မကျန်တော့ဘူး။ဝက်သားနှပ်ပေါင်း နည်းနည်းနဲ့ စွတ်ပြုတ်နဲ့ ထမင်းနည်းနည်းပဲ ကျန်တယ်။ ဒါနဲ့ပဲ နင့်ဗိုက်ကို ဖြည့်လိုက်တော့! "
လဲ့ရွမ်လည်း သရေမျိုချ၍ " ဒါတွေက စားလို့ရသေးသ၍ အဆင်ပြေပါတယ်ဟ..ငါက
ဂျီးမများပါဘူး! "
"အဲ့ဒါဆိုလည်း ယူလိုက်! စားပြီးတာနဲ့ ဆေးကြောပြီး မီးဖိုချောင်မှာ ပြန်ထားဖို့ မေ့မနေနဲ့! "
လဲ့ရွမ်လည်း အားတက်သရော ခေါင်းငြိမ့်လာသည်။ သူ့ရဲ့ ပျော်ရွှင်တက်ကြွနေသည့် အမူယာကြီးကို ရှီးယန် မကြည့်ချင်၍ ချိုင့်ဆွဲပြီး အမြန်ထွက်လာလိုက်သည်။
လဲ့ရွမ် အနံ့ကို တဝကြီး အရင်ရှုရှိုက်ပြီးမှ
စာကြည့်ခန်းတံခါးနား ပြန်သွား၍ စားသောက်နေလိုက်သည်။ သူတို့တွေကျ အများကြီးစားကြပြီး သူ့ဖို့ကျ နည်းနည်းပဲ ကျန်တယ်လို့တောင် တွေးလိုက်သေးသည်။ အခုလို အရသာရှိသည့် ဟင်းများ သိပ်မစားရ၍ ကျေနပ်မှုတော့ရှိသည်။ ခဏလေးနဲ့တင် ထမင်းတဝက်လောက်က ပြိုက်ခနဲ ကုန်သွားသည်။
ထိုအချိန် စာကြည့်ခန်းတွင် ကြိုးစားပမ်းစား
စာဖတ်နေသော ဟေးချန်ကလည်း စားချင်စဖွယ်ရနံ့သင်းသင်းကြောင့် စိတ်နဲ့ကိုယ် မကပ်ဖြစ်နေပြန်သည်။အဆုံးမှာတော့ သည်းမခံနိုင်တော့၍ လက်ထဲက စာအုပ်ကို ပစ်ချလိုက်ပြီး အပြင်ထွက်လာလိုက်သည်။ သူတံခါးကို ဖွင့်သည့်အချိန် သူ့အစေခံက တံခါးနား၌ သူတောင်းစားသဖွယ် ထမင်းပန်းကန်ကိုကိုင်၍
စားသောက်နေတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။
ပိုဆိုးတာက သူစားနေတဲ့ ပန်းကန်ကလာတဲ့အနံ့က သူစာကြည့်ခန်းထဲ နေမရအောင် ကျီစားနေသည့်အနံ့ဖြစ်သည်။
ဟေးချန်လည်း သူ့နှုတ်ခမ်းများ တွန့်ကွေးလျက် စားသောက်နေသော လဲ့ရွမ်ကို စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။
လဲ့ရွမ်ကတော့ ပျော်ပျော်ရွင်ရွင်ပဲ စားသောက်နေတုန်းပင်။ ရုတ်တရက် သူ့နောက်ကျောက အေးလာသလိုခံစားရ၍ လှည့်အကြည့်
ဟေးချန်က သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေတာ တွေ့လိုက်ရသည်။သူ့ သခင်လေးက ဒီလို ဗုန်းစားကြီး
ထွက်လာမယ် ထင်မထားဘူးလေ! အမြန် ကျန်နေသည့် ထမင်းကို အတင်းမျို ချလိုက်၍
သီး မလိုတောင် ဖြစ်သွားရသည်။
ဲ့လဲ့ရွမ် မတ်တပ်ရပ်၍ ပန်းကန်ကို အနောက်မှာ ဖွက်၍ ဟေးချန်ကို နှုတ်ဆက်လာသည်။
"သ .. သခင်လေး"
"ဟက်.. ငါက မင်းကို အပေါက်စောင့်ခိုင်းတာကို မင်းက ပျော်ပျော်ကြီး စားသောက်နေတာပေါ့ !ပြောစမ်း.. ဘယ်အစားအသောက်ကများ မင်းကို စည်းကမ်းချို းဖောက်စေတာလဲ! "
လဲ့ရွမ်လည်း ဖုံးကွယ်လို့ အသုံးမဝင်နိုင်မှန်း သိ၍ ခေါင်းငုံ၍ ခေါင်းက်ု ကုတ်လျက် ဖြေလိုက်သည်။
"သခင်လေး အဲ့ဒါက.. အဲ့ဒါက တတိယသခင်မလေး ချက်တဲ့ ဟင်းပါ။ ဒါတွေက ပိုနေတဲ့ ဟာတွေပါ။ သူတို့ ကျွန်တော် တံခါးစောင့်နေတာမြင်တော့ သနားပြီး ပေးသွားတာပါ"
ချူ းလျန် !
ဒေါသတို့က ဟေးချန်ရင်ထဲ လှိုင်တက်လာသည်။ သူ ချိုင့်တွေ ယူသွားတာနဲ့ပဲ သူမက သူမအစေခံတွေကို ချက်ပြုတ်ခိုင်းတယ်ပေါ့!
သူ့ကိုပိုဒေါသထွက်သွားစေတာက သူမအစေခံ တွေ ချက်တာက သူယူထားတဲ့ဟင်းတွေ ထက်တောင် အရသာပိုရှိနိုင်တာကိုပဲ!
ဟေးချန်က အေးစက်စက်ပုံဖြင့် လက်လှမ်းလာသည်။
လဲ့ရွမ်လည်း ခဏကြောင်သွား၍
" သ.. သခင်လေး.. ဘာလိုချင်လို့ပါလဲ? "
" အဲ့ဒါကိုပေး "
ဟေးချန် အသံကို အေးစက်လွန်းလို့ ကြားကလေတောင် ရေခဲဖြစ်သွားသလား ထင်ရသည်။
လဲ့ရွမ် အမိန့်ကို မလွန်ဆန်ရဲပဲ သူတဝက်စားပြီးသား ပန်းကန်ကို မျက်နာငယ်လေးနဲ့ ပေးလိုက်ရတော့သည်။
ဟေးချန်လည်း ယူလိုက်၍ ကော်ရစ်တာ မီးအလင်းရောင်ဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။
အနံ့ကတော့ ဆွဲဆောင်နိုင်သေးသော်လည်း
အမြင်ကတော့ လဲ့ရွမ်စားသောက်ထား၍ ကြည့်မကောင်းပေ။ ဟေးချန်လည်း စက်ဆုတ်သလို ပြန်ပေးလိုက်ပြီး မှတိချက်ပြုလိုက်သည်။ " ညံ့ဖျင်းလွန်းတယ်"
လဲ့ရွမ်လည်း ခေါင်းငုံ့လျက် ဘာမှမပြောရဲပေ။
သူ့ရင်ထဲမှာတော့ သူစားလို့မပြီးသေးသည့် ထမင်းပန်းကန်လေးကို သာ ပြန်ပေးလာရန် ဆုတောင်းနေရသည်။
ဟေးချန်လည်း ပြန်ပေးလိုက်ပြီး စာကြည့်ဆောင်ထဲ ပြန်ဝင်သွားသည်။
သူ့ဘာသာ ရေရွတ်လိုက်သည်။
" အဲ့ဒီမကောင်းတဲ့မိန်းမက ဘာတွေကောင်းတာတွေများ လုပ်နိုင်သလဲ သိချငိနေတာ။ အဲ့တော့ အဲ့ဒါက ဒီလိုမျို းတွေပေါ့ ? "
ဟေးချန် ပြောနေပေမယ့်လည်း သူသတိမထားမိလိုက်ခင် နှုတ်ခမ်းကို သပ်၍ သရေမျို ချမိလိုက်သည်။
လဲ့ရွမ်လည်း ပန်းကန်ကို ရပြီးကတည်းက အမြန်ကုန်အောင်စားသောက်လိုက်သည်။
သခင်လေးက အချိန်မရွှေး ပြန်လာနိုင်ပြီး ပြန်သွားပေးလိုက်ဖို့ အမိန့်မပေးလာခင် အထိ အမြန်ပြီးအောင် စားနေရသည်။
စားလို့ပြီးချိန်မှာ တော့ ကျေနပ်မှု တသိန်းနဲ့အတူ သူ့ဗိုက်လေးကို ပွတ်နေလိုက်သည်။
......
ချူ းလျန်လည်း ကုတင်ခေါင်းရင်းကို မှီ၍ ဟာသစာအုပ်ကို ကိုင်ပြီး မနက်ဖြန် ဘာစားရမလဲ တွေးတောနေသည်။ {ငါ့အတိုင်းပဲ😅}
သူမ မီးဖိုချောင်ထဲက ဟင်းချက်စရာတွေ အကုန်ကြည့်ပြီးပြီ ဖြစ်ပြီး ဂျုံ အနည်းငယ်တောင် တွေ့လိုက်သေးသည်။ ဝက်သားနဲ့ ပုဇွန် ဒင်ဆမ်း လုပ်စားရင်လည်း အစေခံကူက သူမကိုယ်တိုင် လုပ်ခွင့်ပေးမည်မဟုတ်။အဲ့ဒါက အရမ်းရှုပ်နေပြန်ရင်လည်း ရှီးယန်တို့ လုပ်နိုင်တော့မယ် မထင်ရ။ နက်နက်နဲနဲ တွေးပြီးချိန်မှာတော့ အလွယ်ဆုံးနည်းဖြစ်တဲ့ wonton တွေ့လာသည်။
အဲ့တာက ဂျုံကို အပြားလေးတွေလုပ် အစာသွပ်ပြီး အိုးထဲထည့်ပြုတ်ရုံပဲဆိုတော့...
သူမ ဆုံးဖြတ်ချက် ချပြီးချိန်မှာတော့ စာအုပ်ကို ဘေးကို ပစ်လိုက်ပြီး ပျော်ပျော်ကြီး အိပ်လိုက်တော့သည်။
......
ဟေးချန် ဒီညလည်း စာကြည့်ဆောင်မှာပဲ အိပ်လိုက်သည်။
နောက်တနေ့ ဟေးချန် နိုးလာတာနဲ့ သူ့အစေခံ လဲ့ရွမ်ကို ခေါ်ပြီး ရေဘာညာ ယူခိုင်းလိုက်သည်။ သို့ပေမယ့် လဲ့ရွမ်က သူ့အကျီဝတ်တာကို ကူညီနေပေမယ့်လည်း တနေရာရာကို သွားစရာ ရှိသလို အလျင်လိုနေသည်။
ဟေးချန်လည်း လဲ့ရွမ်ကို ခဏ ကြည့်နေလိုက်ပြီး အသံနိမ့်နိမ့်ဖြင့် မေးလာသည်။
"လဲ့ရွမ် ! ဘာအတွက် ဒီလောက် အလျင်လိုနေရတာလဲ! "
လဲ့ရွမ်လည်း လက်တွေတုန်သွားပြီး ချက်ချင်း ဒူးထောက်၍ တောင်းပန်လိုက်သည်။
ဟေးချန်လည်း ကုတင်ပေါ်ထိုင်လိုက်၍ သူ့အကျီ ကော်လံကို ညှိနေလိုက်သည်။
"ငါ့ကို အကြောင်းပြချက်ပေးမလား အပြစ်ပေးခံမလား။ မင်းဘာသာ ဆုံးဖြတ်! "
လဲ့ရွမ်လည်း လောဘကြီးနေသည့် ကိုယ့်ကိုကိုသာ စိတ်ထဲမှာ ကျိန်ဆဲနေလိုက်သည်။
သို့ပေမယ့် တတိယသခင်လေးက အခုလုံးဝက်ု ဒေါသထွက်နေပြီလေ သူကကော ဘယ်လိုလုပ် ဖုံးကွယ်နိုင်မတဲ့လဲ?
" တတိယသခင်လေးကို ပြန်ဖြေပါတယ်
သခင်မလေးက အစေခံတွေအားလုံးကို မီးဖိုချောင်မှာ မနက်စာလုပ်ဖို့အတွက် ညွှန်ကြားနေပါတယ် "