Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης, γέννημα μίας ιστορικής συγκυρίας, στιγματισμένης από την ανάγκη, τον φόβο από τη στάση των νικητήριων δυνάμεων, αλλά και της οργής από την κατάρρευση των ονείρων που εξέθρεψε η εποχή του Κάιζερ, παρουσίασε από τα πρώτα της βήματα αστάθεια. Ο γερμανικός λαός, είχε συγκλονιστεί από την ήττα του στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ένιωθε ντροπή και δυσφορία. Μία τέτοια αναπάντεχη καταστροφή, μπορούσε να αποδοθεί μόνο σε προδότες, κάτι που αποτελεί συνήθη ψυχολογική αντίδραση μεμονωμένων ανθρώπων και λαών, όταν αρνούνται ν' αποδεχθούν την ήττα τους αυτή. Η κατάληξη της Γερμανίας από Μεγάλη Δύναμη το 1914, σε οικονομικά κατεστραμμένη και ηττημένη χώρα το 1918, καταρράκωσε την εθνική υπερηφάνεια των Γερμανών πολιτών. Ο φόβος και το μίσος κυριαρχούσαν πλέον στην κοινωνία. Ένοπλες συγκρούσεις, δολοφονίες και πολιτικές αναταραχές, δημιούργησαν μία έκρυθμη κατάσταση, η οποία δεν επέτρεψε να υπάρξουν οι προϋποθέσεις, για να ανθίσει μία νέα δημοκρατική τάξη.
Ο Πόλεμος του αιώνα, έπαιρνε σιγά σιγά σάρκα και οστά. Αυτό ωστόσο που πάντοτε εγείρει ερωτήματα, είναι τα ανθρώπινα κίνητρα. Αρκετές φορές θεωρείται, πως οι άνθρωποι λαμβάνουν σημαντικές αποφάσεις για την ζωή τους, βασιζόμενοι κυρίως στη λογική. Αντίθετα όμως με αυτό, η απόφαση των Γερμανών να ακολουθήσουν τον Χίτλερ, ήταν βασισμένη σε συναισθηματικά κριτήρια. Η προσωπικότητά του ήταν ιδιαίτερη και με την βοήθεια διαφόρων οικονομικών κυρίως συνθηκών και παραγόντων, χειρίστηκε με μεγάλη επιδεξιότητα τα αισθήματα του γερμανικού λαού. Αν υπάρχει κάτι που προκαλεί έκπληξη όμως μέχρι και σήμερα, είναι πως αρκετοί πρώην ναζί, θύτες, δεν φάνηκαν ούτε στο ελάχιστο μετανιωμένοι για όλες τις θηριωδίες που διέπραξαν. Όπως υποστήριξαν και οι ίδιοι ως δικαιολογία, ΄΄ακολουθούσαν κάτι που απλώς θεωρούσαν τότε σωστό΄΄.
Πού ακριβώς όμως σταματά το σωστό και πού ξεκινά το λάθος; Πως είναι δυνατόν από έναν λαό πολιτισμένο της Ευρώπης, να προκύψουν όλα αυτά τα εγκλήματα; Η απάντηση είναι, πως τίποτε δεν προκύπτει από την μία μέρα στην άλλη. Όλα ήθελαν τον χρόνο τους προκειμένου να εκκολαφθούν. Τα συναισθήματα, τα βιώματα, ο τρόπος που ο άνθρωπος αντίκριζε πλέον τον συνάνθρωπο και γείτονά του. Σε μία λοιπόν Γερμανία γονατισμένη, με το ηθικό πεσμένο και μία βαριά συνθήκη των Βερσαλλιών να κρέμεται σαν τον πέλεκι κοντά στον λαιμό, μεγάλωναν και αναπτύσσονταν τρία παιδιά στο Βερολίνο. Με τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο και την συντριπτική ήττα της χώρας, να θεωρείται κάτι χειρότερο και από ανοιχτή πληγή, ο Όττο, ο δίδυμος αδερφός του ο Λούκα και η νεαρή γειτόνισσά τους Χέλγκα, πάλευαν με την καθημερινότητα, βλέποντας τα γεγονότα μέσα από το δικό τους, παιδικό τότε βλέμμα.
Στιγμιαία αν τους κοιτούσες και τους τρείς, το μόνο που θα αντίκριζες θα ήταν απλώς τρία παιδιά. Και οι ίδιοι δηλαδή στην αρχή, αυτό πίστευαν πως ήταν, προτού το σαράκι της Αρείας φυλής ξεκινήσει να μασουλάει τα σωθικά τους και προκαλέσει τριγμούς στην καθημερινότητά τους. Τα δύο αγόρια είχαν την τυπική εμφάνιση του Γερμανού, με το ανοιχτό έως χλωμό δέρμα και τα ξανθά μαλλιά. Εκείνη η μικρούλα ωστόσο, αν και ψηλή για την ηλικία της, είχε σπαστά, ολόμαυρα μαλλιά και πρόσωπο σταρένιο, μα της πήγαινε. Εξάλλου, μέχρι εκείνη τη στιγμή η διαφορετικότητα δεν λειτουργούσε σε καμία περίπτωση ως κόκκινο πανί για κανέναν. Ναι λοιπόν. Η Χέλγκα ήταν Εβραία της Γερμανίας, που είχε γεννηθεί και μεγαλώσει στο Βερολίνο. Ο πατέρας της ήταν παιδίατρος και τον θαύμαζε πάντοτε γι'αυτό. Ήθελε μία μέρα να του μοιάσει, να σώζει ζωές. Αδυναμία της; Ο ανοιχτόμυαλος και ατίθασος Λούκα, καθώς ο Όττο αν και δίδυμός του και ολόιδιος σε εμφάνιση μαζί του, στον χαρακτήρα δεν είχε καμία απολύτως σχέση. Έρμαιο της οικογένειας; Μπορεί. Των γεγονότων ακόμη περισσότερο. Η αγάπη ωστόσο μοιάζει σαν τον Φοίνικα. Ακόμη και μέσα από τις στάχτες μπορεί να αναγεννηθεί.
Ήταν ένα ηλιόλουστο απόγευμα, κάπου σε μία γειτονιά του Νοικέλν, στο Βερολίνο...
Το συγγραφικό σημείωμα θα το αφήσω εδώ. Λοιπόν, όπως μάλλον γνωρίζετε είναι η πρώτη μου φορά σε ιστορικό. Ίσως να υπάρχουν λαθάκια(για τα οποια θα παλέψω να μην υπάρξουν) ίσως να μην αναφερθεί και η παραμικρή παρασκηνιακή λεπτομέρεια. Ο παγκοσμιος εξάλλου ήταν ένα ζήτημα τεράστιο με απίστευτες λεπτομέρειες που αν έγραφα καθαρά ιστορικό και όχι ιστορικό μυθιστόρημα θα χρειαζόμουν τόμους. Η ιστορία όμως κινείται γύρω από καποια πρόσωπα οποτε και θα την δούμε σε ένα βαθμό μέσα από τα δικά τους μάτια. Έχω φροντίσει ωστόσο να βάλω και πολλά γεγονότα προκειμένου να σας φανεί χρήσιμο σαν βιβλίο και να μάθετε αν κάποια πράγματα δεν τα γνωρίζετε. Κοινώς να προσφέρω όσο μπορώ ποιότητα στον αναγνωστη. Ζητώ συγγνώμη από τώρα αν δεν βγει τελειο, μα να ξέρετε προσπάθησα πολύ!