အိမ္နံရံအျပည့္ကာထားေသာ မွန္ခ်ပ္မ်ားကို လာေရာက္ရိုက္ခတ္လာေသာ မိုးေပါက္မ်ားကို ေငးၾကည့္ရင္း စားလက္စ အာလူးေၾကာ္ကို ပါးစပ္ထဲထည့္ဖို႔ ရဲေသြးငယ္ ေမ့သြားသည္။ မွန္ခ်ပ္ကို တေျဖာက္ေျဖာက္ လာစင္ေနေသာ မိုးေရေပါက္မ်ားသည္ မီးအိမ္ကို တိုး၀င္လာသည့္ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ မီးပိုးေကာင္ငယ္မ်ားလိုပင္။ မွန္အျပည့္ေျခရာခ်င္းထပ္ကာ အခုနေလးကမွ လွမ္းျမင္ေနရေသာ ရန္ကုန္ညခင္း၏ အလွကို ေ၀၀ါးသြားေအာင္ ကာလိုက္ၾကျပီျဖစ္သည္။
"မိုးရြာဖို႔ ေစာလြန္းပါေသးတယ္ဗ်ာ။"
အာလူးေၾကာ္ထုပ္ကို ပစ္ခ်ျပီး ရဲေသြးငယ္ တစ္ရွဴးျဖင့္ လက္ကိုသုတ္လိုက္သည္။ မွန္နားထိ ေလ်ွာက္သြားကာ အျပင္ဘက္ကို ၾကိဳးစားၾကည့္ေသာ္လည္း မွန္ခ်ပ္ေပၚတြင္ မိုးစက္မ်ားမွလြဲ၍ ဘာမွမျမင္ရေတာ့။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကိုခ်ရင္း စိတ္ေလ်ွာ့လိုက္သည္။ တကယ္ပင္ အိမ္ျပန္လို႔မျဖစ္ေတာ့။ ထက္ေ၀ယံ၏အိမ္သို႔ သူ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ လာခဲ့ဖူးေပမယ့္ ညအိပ္ညေနမ်ိဳးေတာ့မဟုတ္။ ထက္ေ၀ယံကလည္း "မင္း မျပန္ပါနဲ႔လား" ဟု တစ္ခါမွ တားခဲ့သည္မဟုတ္။ တစ္ခါလာလ်ွင္လည္း တစ္နာရီ၊ ႏွစ္နာရီထက္ပိုျပီး သူ မေနျဖစ္ခဲ့။
သူ စိုးရိမ္လို႔ပါ။
တစ္ခါလာသည့္ ေရႊဧည့္သည္က ႏွစ္ခါလာလ်ွင္ေတာ့ ေငြဧည့္သည့္ျဖစ္သြားတတ္သည္ေလ။
ထက္ေ၀ယံ သူ႔ကို စိတ္ပ်က္စိတ္ကုန္သြားမွာကို အခ်ိန္တိုင္းလိုလို စိုးရိမ္ေနခဲ့တာ။
သူ႔ပံုစံကလည္း တစ္ခါဆက္ဆံ ဆယ္ခါလန္ ဆိုသည့္ ဆိုရိုးစကားအတိုင္းမဟုတ္လား။
လူအျမင္ကတ္စရာေကာင္းေအာင္ ေမြးကတည္းက သူကလည္း ေနတတ္သည္။ အေမႏွင့္အေဖပင္ စကားကပ္ေျပာတတ္လြန္းသည့္သူ႔ကို ၾကည့္မရ။ နားပူသည္ဆိုကာ ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ သြားေနခိုင္းသည္မွာ အၾကိမ္ၾကိမ္။ မေျပာနဲ႔၊ ပါးစပ္ပိတ္ထားလို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အၾကိမ္ၾကိမ္ သတိေပးေပမယ့္ ျပင္လို႔ေတာ့မရ။ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းဆိုလ်ွင္ပင္ အရင္းႏွီးဆံုးသူတစ္ေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္သာ သူ႔ကို သည္းခံႏိုင္သည္။ ထက္ေ၀ယံသူ႔ကို သည္းမခံႏိုင္တာကို သူ အျပစ္မျမင္ႏိုင္ပါ။ စကတည္းက သူခ်စ္ကိုမရွာဘဲ ကိုယ္ခ်စ္ကို ရွာခဲ့တာက သူပဲေလ။
ကိုေလးကို ပထမဆံုး စာေတြလာေပးခဲ့တုန္းကေတာ့ သူ႔မွာ ဒီလိုမ်ိဳးစိုးရိမ္မွုမ်ားမရွိခဲ့။ ထက္ေ၀ယံဆိုသည့္ လူတစ္ေယာက္ကို စတင္ခင္မင္ရစဥ္က ခင္သည္လည္းမဟုတ္၊ မုန္းသည္လည္းမဟုတ္။ သာမာန္သာ သူ ဆက္ဆံခဲ့သည္။ သူ႔ကို စကားႏိုင္ေအာင္မေျပာႏိုင္၍ ေဒါသၾကီးေနေသာ ဒီလူၾကီးေၾကာင့္ သူ ျပံဳးမိတာေလာက္ပဲရွိမည္ျဖစ္သည္။
ဒါေပမယ့္ သံေတာင္ၾကီးကို ကိုေလးႏွင့္အတူ သူ ခရီးအတူထြက္ခဲ့စဥ္မွာေတာ့ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ သတိုးအတြက္ ခံစားနာက်င္ေနသည့္ ထက္ေ၀ယံကို ျပံဳးေစခ်င္၊ ေပ်ာ္ေစခ်င္တာပဲ သူ သိသည္။ သူ႔ဘ၀မွာ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ထိေတြ႔ခဲ့ရသည့္ အခ်စ္ပါ။ ထိုအခ်စ္ကို သူ ဘယ္လို ရင္ဆိုင္ကိုင္တြယ္ရမည္ကို အခုအခ်ိန္အထိ ေကာင္းေကာင္းနားမလည္ႏိုင္ေသး။ အခုလို တရား၀င္ခ်စ္သူအျဖစ္ ထက္ေ၀ယံနားမွာ ေနခြင့္ရမွ သူ႔ကို ေတြ႔ခ်င္မည္လား၊ မေတြ႔ခ်င္ဘူးလားဆိုသည့္ေမးခြန္းကို အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေမးေနမိျခင္းကေတာ့ သူ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္လြန္းေနသည္။
ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိေသာ သက္ျပင္းတစ္ခ်ကိုခ်ရင္း ရဲေသြးငယ္ ဆိုဖာေပၚမွာ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ အိစက္နိမ့္၀င္သြားေသာ အျဖဴေရာင္ ဆိုဖာၾကီးသည္ ေထာင့္မွန္ပံုျဖစ္သည္။ လူ ငါးေယာက္၊ ေျခာက္ေယာက္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္းထိုင္လို႔ရသည္။ လူႏွစ္ေယာက္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္း လွဲအိပ္လို႔ရႏိုင္သည္။
ခမ္းနားလြန္းသည္ဆိုတာထက္ ပိုသည့္ တိုက္ခန္း..
တန္ဖိုးၾကီးေခတ္မီ ပရိေဘာဂမ်ား..
ဒီတိုက္ခန္းထဲသို႔ အၾကိမ္ၾကိမ္ေရာက္ဖူးေပမယ့္ ေရာက္လာတိုင္းလည္း အားငယ္သလိုလို ခံစားရသည့္ ခံစားခ်က္မ်ားက ေလ်ာ့မသြား။ သူႏွင့္ထက္ေ၀ယံၾကားမွာ ဘယ္ေတာ့မွျဖတ္ေက်ာ္လို႔မရသည့္ တံတိုင္းျမင့္တစ္ခု ရွိေနသလိုပင္။ မိုးထိေအာင္ျမင့္ေသာ ဒီတံတိုင္းၾကီးကို ေက်ာ္တက္ဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္သလို၊ ခိုင္ခံ့လြန္းေသာေၾကာင့္လည္း ျဖိဳခြဲဖို႔ သူ႔မွာ အင္အားမရွိ။
"ရဲေသြး။"
"ဗ်ာ။"
"လာဦး။ ငါ studio ထဲ သြားခ်င္လို႔။"
"သြားေလဗ်ာ။"
"မင္း ပါ လိုက္ခဲ့ေလ။"
ထက္ေ၀ယံက သူ႔လက္ကိုပါဆြဲကာ ေခၚသည္မို႔ ရဲေသြးငယ္ ျငင္းမရေတာ့။ အရင္တုန္းကဆိုလည္း သူ ေလ့က်င့္စရာ၊ သီခ်င္းျပင္စရာမ်ိဳးရွိလ်ွင္ ထက္ေ၀ယံ သူ႔တိုက္ခန္းထဲက စတူဒီယိုထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း အလုပ္ရွဳပ္ေနတတ္သည္ပဲျဖစ္သည္။ သူ႔ကိုလိုက္ခဲ့ဖို႔ ေခၚသည့္ထံုးစံမရွိ။ သူ႔ဘာသာ အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ ရွင္းလင္းေပးရင္း က်န္ခဲ့ရသည္သာမ်ားသည္။ အခုလည္း ဆိုဖာေရွ႕ ဖန္စားပြဲပုေပၚမွ ေဆးလိပ္တိုမ်ားႏွင့္ ျပည့္ေနေသာ ေဆးလိပ္ျပာခြက္ေတြကို သြန္ေပးဖို႔၊ ဆိုဖာေျခရင္းမွာ လံုးေထြးထားေသာ ေစာင္ကို ျပန္ေခါက္ေပးဖို႔ စဥ္းစားမိရံုရွိေသးသည္။
"မအိပ္ခ်င္ေသးဘူးလား ကိုေလးရာ။ ညည့္နက္လွျပီ။"
"စ်ာန္၀င္တဲ့အခ်ိန္ တီးရတာကြ။ ငါတို႔အႏုပညာသမားေတြကို မင္း နားမလည္ပါဘူး။"
"အင္းေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာေရးတဲ့ အလုပ္ၾကမ္းသမားဆိုေတာ့လည္း ကိုေလးေျပာတာ ခံရမွာပဲ။"
လႊတ္ခနဲ ေျပာျပီးမွ ထက္ေ၀ယံ စိတ္ဆိုးမည္လားဟု မ်က္စိေထာင့္ကပ္ၾကည့္ေတာ့ ေက်းဇူးရွင္က ျပံဳးစိစိႏွင့္။ အခုအခ်ိန္အထိ မ်က္ႏွာပိုးမေသေသး။ "လာစမ္းပါ" ဆိုကာ လက္ကို အတင္းဆြဲေခၚသည္မွာ သူ႔အားၾကီးျဖင့္ လက္ျပဳတ္ထြက္ႏိုင္ေလာက္သည္။
အသံလံုခန္းျဖစ္ေသာ စတူဒီယိုထဲေရာက္ေတာ့လည္း သူ႔လက္ကို မလႊတ္။ ၾကမ္းျပင္မွာ ခ်ထားေသာဂစ္တာကို ေကာက္ယူျပီး အိမ္ေရွ႕ခန္းကို ျပန္လာသည္ပဲျဖစ္သည္။ ဒါနဲ႔မ်ားအခန္းထဲထိ သူ႔ကို ေခၚစရာလိုလို႔လားမသိ။ ဧည့္ခန္းျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း ထိုင္ ဆိုျပီး သူ႔ကို ဆိုဖာေပၚအရင္တြန္းခ်သည္မွာ ညွင္သာမွုနည္းနည္းမွမရွိ။ သူ႔ေဘးမွာ ၀င္ထိုင္ကာ ထက္ေ၀ယံ ဂစ္တာကို ေကာက္ကိုင္သည္။ ေနာက္ သူ႔ကိုလွမ္းၾကည့္ျပီး ျပံဳးစစႏွင့္ မ်က္စိတစ္ဖက္ မွိတ္ျပလိုက္ျပီး "ဒါ မင္းအတြက္ ဆိုေပးတာ" ဟု ေျပာလိုက္ေသးသည္။
ဒီအၾကည့္..
ဒီအေျပာေၾကာင့္လားေတာ့မသိ။
ရဲေသြးငယ္ ဒူးေထာင္ကာ လက္မ်ားျဖင့္ တင္းတင္းပိုက္ထားရသည္။ မတတ္ႏိုင္။ သူ႔ရင္ဘတ္ထဲက ခုန္ထြက္ခ်င္ေနေသာ ႏွလံုးသားကို ဘယ္လို ထိန္းခ်ဳပ္ရမလဲဆိုတာ သူ မသိ။
ထက္ေ၀ယံ တီးသည္က Ed Sheeran ၏ Thinking out loud ဆိုသည့္ သံစဥ္။ သီခ်င္းကို ဆိုခ်င္သည့္ေနရာမွာမွ ဆိုသည္။ သြားၾကားထိုးတံကို ႏွုတ္ခမ္းေထာင့္မွာက ကိုက္ထားေသးသည္မို႔ အသံကမပီ။ တစ္ခါတစ္ေလ ေလခၽြန္လိုက္ေသးသည္။ ၾကားထဲက သြားၾကားထိုးသံ ျပဳတ္က်မွာ၊ လည္ပင္းထဲ ၀င္သြားမွာကို ပူေနရသည္မို႔ ထက္ေ၀ယံ ဂစ္တာတီးပံုကို ခံစားခ်င္တာကိုေတာင္ ေကာင္းေကာင္းခံစားလို႔မရ။
အား.. ရူးခ်င္တယ္ကြာ။
အသံတိတ္ညည္းတြားရင္း ေဘးနားမွ ထက္ေ၀ယံထံမွ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားကို ခြာလို႔မရ။ သံစဥ္ႏွင့္အညီ ေခါင္းကို ခါလိုက္လ်ွင္ ဆံပင္လွိုင္းတြန္႔မ်ားက လြင့္ခနဲ။ ဂစ္တာၾကိဳးမ်ားေပၚက လက္ေခ်ာင္းရွည္မ်ား၏ လွုပ္ရွားမွုတိုင္းက မ်က္ေတာင္ခတ္ဖို႔ကိုပင္ ေမ့ေစသည္ေလ။ လက္ကြက္ေျပာင္းမွုမ်ားက ျမန္လြန္းသည္။ သြက္လြန္းသည္။ ျပီးေတာ့ ေတြေ၀မွုလံုးလံုးမရွိသည့္ ကိုေလးပံုစံအတိုင္းပင္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္ခ်က္လြန္ကဲမွုမ်ိးပါ။ ရဲေသြးငယ္ မျပံဳးဘဲ မေနႏိုင္ေအာင္ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းပါသည္။ မၾကည့္ဘဲမေနႏိုင္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ပါသည္။ ဘယ္ေလာက္ပင္ ဘုဂလန္႔က်က် ထက္ေ၀ယံ၏ သီခ်င္းဆိုပံုက သူ႔အိပ္မက္ထဲထိ လိုက္ပါလာႏိုင္ေအာင္ လွပါသည္။
ေနာက္ျပီး ဒီသီခ်င္းက သူ႔အတြက္တဲ့။
ယံုရမွာကိုပင္ မယံုရဲပါ။ ထက္ေ၀ယံ ဂစ္တာတီးသည္ကို သူ ျမင္ရခဲသည္။ မွတ္မွတ္ရရဆိုလ်ွင္ သံေတာင္ၾကီးမွာတုန္းက သူ ေတြ႕ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဒါေပမယ့္ ထိုအခ်ိန္က ကိုေလး ဂစ္တာတီးခဲ့သည္မွာ သူ႔ အတြက္ မဟုတ္။
သံစဥ္ဆံုးေတာ့ ထက္ေ၀ယံ သူ႔ကိုတစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ျပီး ျပံဳးသည္။ ဂစ္တာကို ၾကမ္းျပင္ေပၚ ခ်ရင္း "ေၾကြသြားျပီလား" ဟု ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ ေမးေသးသည္။
"နည္းနည္းမွ အရွက္မရွိတဲ့လူ။"
သူ ပြစိပြစိအသံထြက္ရံုေျပာကာ ဆိုဖာေပၚလွခ်လိုက္သည္။ ၾကမ္းျပင္က ေစာင္ကိုေကာက္ယူျပီး ေခါင္းထိျခံဳေတာ့ ထက္ေ၀ယံက ဆြဲဖယ္သည္။
"ကုတင္ေပၚ လာ မအိပ္ဘူးလား။"
"အိပ္စရာလား။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီမွာပဲ အိပ္မွာ။"
ဟက္ခနဲ တစ္ခ်က္ရယ္သည္။ ျပီးမွ "လက္ေညာင္းခံျပီး ဂစ္တာတီးတာေတာင္ ငါ႔စီမံကိန္းၾကီးက မေအာင္ျမင္ပါလားကြာ" ဆိုျပီး ေခါင္းကုတ္ေနသည္မွာ အသည္းယားဖို႔ေကာင္းသည္။ ေနာက္မွ အဲယားကြန္း ရီမုတ္ကိုယူကာ လွမ္းပိတ္ကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ဒူးေထာက္ထိုင္ရင္း သူ႔မ်က္ႏွာကို စူးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ထက္ေ၀ယံကို ဘာစီမံကိန္းက မေအာင္ျမင္တာလဲဆိုတာကိုေတာ့ သူ ေမး မေနေတာ့။ အခုထိ ထက္ေ၀ယံႏွင့္ သူ တို႔ရဲ႕ နီးစပ္မွုက အနမ္းအဆင့္မွ မပို။ ဒါေတာင္ ပါးႏွင့္ နဖူးကို ႏွုတ္ခမ္းထိရံုေလာက္သာ နမ္းသည့္ အနမ္းမ်ိဳးျဖစ္သည္။
သူ႔မွာ သတၱိမရွိေသးတာလည္းပါမည္။ ထက္ေ၀ယံက မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ မၾကိဳးစားေသးတာလည္း ပါမည္။ တစ္ခါကေတာ့ ေျပာဖူူးသည္။ သူ႔ဆႏၵမပါဘဲ၊ သူ သေဘာမတူဘဲ ဘယ္ေတာ့မွ မၾကိဳးစားပါဘူးတဲ့ေလ။ ကိုကိုႏွင့္ပတ္သက္ျပီး ထက္ေ၀ယံ သူ႔ကိုယ္သူ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ေသးတာလားဟု ေတြးမိေတာ့ ၀မ္းမနည္းဘဲ မေနႏိုင္။ ေနာက္ျပီး သူ ကိုယ္တိုင္ကေရာ မက္ေမာဖြယ္မဟုတ္လို႔လားဆိုသည့္ အေမးႏွင့္လည္း ေျခာက္ျခားခဲ့ဖူးသည္။ ဒါေပမယ့္ ခ်စ္သူဘ၀ကိုေတာင္ အတည္တက် ေျပာလို႔မရေသာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ အေျခအေနမွာ ေရွ႕ဆက္ဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လိုျဖစ္ႏိုင္မွာလဲေလ။
"ဒါဆို ငါသြားအိပ္ေတာ့မယ္ ရဲေသြး။ အာဘြားေပး။"
"ဟာဗ်ာ။"
ပါးတစ္ဖက္ေဖာင္းျပီး မ်က္ႏွာနား ကပ္ေပးေနေသာ ရယ္က်ဲက်ဲ မ်က္ႏွာကို သူ တြန္းဖယ္ေပမယ့္ မေရြ႕။
"မရဘူးကြာ။ မေပးရင္ ငါ မင္း ေဘးနားပဲ အိပ္မယ္။"
"လူၾကီးျဖစ္ျပီး ခင္ဗ်ားၾကီး အရမ္းအႏိုင္က်င့္တယ္ဗ်ာ။"
သူ႔မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး နီရဲေနျပီဆိုတာ ေသြးခုန္ႏွုန္းျမန္ေနေသာ တစ္ကုိယ္လံုးက ေသြးေၾကာမ်ားက ေျပာေနျပီျဖစ္သည္။ ထက္ေ၀ယံက အေလ်ာ့ေပးမည့္ပံုမရွိ။ ပါးကို ပိန္လိုက္ေဖာင္းလိုက္ႏွင့္ ေဘးတျခမ္းေစာင္းထိုးေပးေနသည္။
"ျပီးေရာဗ်ာ။ ျပီးရင္ သြားအိပ္ေတာ့။"
ဘယ္ဘက္ရင္အံုကို သူ႔လက္ဖ၀ါးျဖင့္ ဖိရင္း ထက္ေ၀ယံ၏ ပါးေဖာင္းေဖာင္းကို ခပ္ဖြဖြ နမ္းျဖစ္သည္။ ျပံဳးသြားသည္မွာ ႏွုတ္ခမ္းေတြက နားရြက္တက္ခ်ိတ္ေတာ့မည္။ အခုမွ ေက်နပ္ဟန္ မတ္တပ္ရပ္ကာ အေညာင္းဆန္႔ျပီး အိပ္ခန္းရွိရာ ထက္ေ၀ယံ ထြက္သြားသည္။ ဒါေပမယ့္ အိပ္ခန္း၀အေရာက္မွာ သူ ရွိရာ လွည့္ၾကည့္ျပန္သည္။
"ရဲေသြး။"
"ဗ်ာ။"
"ငါ႔ကုတင္က အက်ယ္ၾကီး။ လူႏွစ္ေယာက္ ေကာင္းေကာင္းဆံ့တယ္။"
"ဟာဗ်ာ။ မလာပါဘူးဆို။"
သူ ကုန္းေအာ္ေပမယ့္ ထက္ေ၀ယံ ၾကားပံုမရ။ ရယ္ျပီးေတာ့ အခန္းထဲ၀င္သြားသည္။ ေနာက္ဆံုးတံခါးမပိတ္ခင္မွာ ေခါင္းျပဴၾကည့္ျပီး "တံခါး ခ်က္မခ်ထားဘူးေနာ္။ မင္း လာခ်င္ရင္ တိတ္တိတ္ေလး ၀င္လာလို႔ရတယ္" ဟု ထပ္ေျပာသြားေသးသည္ေလ။
........................................................