သတိုးေရွ႕တြင္ မာထန္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ေဒၚေမခ်ိဳ ရွိေနသည္။
သူ႔မွာ အျပစ္မရွိမွန္း သတိုး သိသည္။ ယံုလည္းယံုၾကည္သည္။
ဒါေပမယ့္ ေဒၚေမခ်ိဳ႕ေရွ႕ေရာက္တိုင္း ၾကီးမားေသာ အျပစ္တစ္ခုကို က်ဴးလြန္ထားရသူတစ္ေယာက္လို သူ ခံစားတတ္ရတာကေတာ့ ငယ္စဥ္ကတည္းကမွစကာ ယခုအခ်ိန္အထိ အတူတူပင္ျဖစ္သည္။
"မင္း ၾကားတယ္ မဟုတ္လား သတိုး.."
သတိုး ၾကားပါသည္။
ေနရွင္းခႏွင့္ ေဒၚေမခ်ိဳတို႔ရဲ႕ စကားအကုန္ကို ထမင္းစားခန္းထဲမွာရွိေနေသာ သတိုး အားလံုးၾကားခဲ့သည္။ ေနရွင္းခ ကားေမာင္းထြက္သြားေတာ့မွ ေဒၚေမခ်ိဳ သူ ရွိေနရာသို႔ ျပန္လာျခင္းျဖစ္သည္။
အခုအခ်ိန္မွာ ေနရွင္းခ ရင္ထဲ ဘာျဖစ္ေနမည္ကို သတိုး ေျပးၾကည့္စရာမလို။ သူ ကိုယ္တိုင္ ထပ္တူထပ္မ်ွ ခံစားေနရသည္ေလ။ ပထမဆံုး တိုး၀င္လာသည့္ ခံစားခ်က္က မယံုၾကည္ႏိုင္မွု၊ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ ယမံု႔အတြက္ ေဒါသမ်ားႏွင့္အတူ ထပ္ၾကပ္မကြာ လိုက္ပါလာသည့္ ၀မ္းနည္းမွု၊ ေျခာက္ျခားမွု၊ ေဆာက္တည္ရာမရေလာက္ေအာင္ တုန္လွုပ္မွုမ်ား။
သူ႔ရင္ထဲမွာ ခံစားခ်က္မ်ိဳးစံုျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ ဆို႔နစ္ေနသည္။
"သတိုး .. ငါ ေမးေနတယ္.."
"ဟုတ္ကဲ့ အန္တီ.. ကၽြန္ေတာ္ အားလံုး ၾကားပါတယ္.."
သူမေရွ႕မွ သတိုးကို ေဒၚေမခ်ိဳ မုန္းတီးစြာ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ အကယ္၍ သူမရင္ထဲမွ အမုန္းမ်ားသာ မီးေတာက္မ်ားအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းႏိုင္လ်ွင္ ထိုေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ အရိုးစပင္ ရွာမရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခ်က္ခ်င္းလိုလို ျပာျဖစ္သြားမည္ပဲျဖစ္သည္။
သတိုးခန္႔...
သူမရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ သားကို သူမနားမွ ဆြဲေခၚသြားသူ..
သူမနဲ႔ ေနရွင္းခၾကားမွ အဆင္မေျပမွုမ်ိဳးစံုကို ဖန္တီးေပးသူ..
သူမ လက္မခံႏိုင္ဆံုးက ေျခာက္ပစ္ကင္း သဲလဲစင္ဟု ေျပာလ်ွင္ရမည့္ သားျဖစ္သူ ေနရွင္းခသည္ ဒီေကာင္ေလးအတြက္ သူမကို အျမဲလိုလို ကလန္ကဆန္လုပ္ခဲ့သည္။ လိင္တူခ်စ္သူဟူေသာ နာမည္ဆိုးကို ေက်နပ္စြာ ခံယူသည္။ ေနာက္ဆံုး သူမကို တစ္ဦးတည္းထားကာ ထိုေကာင္ေလး လက္ကိုဆြဲကာ တိမ္းေရွာင္သြားခဲ့သည္။
"ဒီေတာ့ မင္း ဘာဆက္လုပ္မလဲ.."
သတိုး ျပံဳးသည္။ ၀မ္းနည္းမွုျဖင့္ ျပည့္ေသာအျပံဳးမွာ နာၾကည္းမွုတစ္ခ်ိဳ႕ပါသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ အန္တီ.. ဒီစကားေတြကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားျဖစ္ေအာင္ ေခၚထားတာဟာ ကၽြန္ေတာ္ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲဆိုတာကို အန္တီ ေျပာျပခ်င္လို႔ မဟုတ္ဘူးလား.."
ေဒၚေမခ်ိဳ ႏွုတ္ခမ္းေထာင့္မ်ားေကြးသြားေအာင္ ျပံဳးလိုက္သည္။
ဟုတ္သည္ေလ။
ေနရွင္းခ လာမည့္အခ်ိန္မွာ သတိုးကိုပါ ဒီအိမ္မွာရွိေနေအာင္ သူမ ဖုန္းဆက္ေခၚထားခဲ့တာ။
သူမကို ကူညီေပးသူက Yi Ling။
သူမ ေနမေကာင္းသည့္ပံုမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ထိုကေလးမေလးကို ေနရွင္းခအား ေျပာခိုင္းခဲ့သည္။ ဒါဆိုလ်ွင္ ေနရွင္းခ အေမျဖစ္သူကို လာမေတြ႔ဘဲ ေနႏိုင္မွာမဟုတ္။ ေနာက္ ေနရွင္းခ အလုပ္ဆင္းသည္ႏွင့္ သူမကို လာေတြ႔ေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း Yi Ling မွ ဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားစဥ္ သတိုးကိုပါ ဒီအိမ္မွာရွိေနေအာင္ ေဒၚေမခ်ိဳ စီစဥ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
"ငါ ေျပာစရာမလိုဘဲ မင္း သိတတ္ဖို႔ေကာင္းတယ္... ယမံုဆိုတာ မင္းရဲ႕ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းပဲ မဟုတ္လား.. အခု ကေလးမ မိဘေတြကပါ ကူညီေပးဖို႔ ဒူးေထာက္မတတ္ ေတာင္းပန္ေနတာ.. ကေလးမရဲ႕ အရွက္နဲ႔သိကၡာအတြက္ ငါ႔ေျမးအရင္းမဟုတ္တာကိုေတာင္ ငါ မ်က္ႏွာလႊဲႏိုင္မွေတာ့ မင္းအေနနဲ႕ ေနရွင္းခကို မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိဘူးမဟုတ္လား.."
"ကၽြန္ေတာ္ ရွင္းခနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာကိုမွ မေထာက္ဘူး အန္တီ.."
ေဒၚေမခ်ိဳ႕ မ်က္ႏွာသည္ မည္းခနဲ။ ဒါေပမယ့္ သတိုး ေရွ႕ဆက္စကားဆိုသည္။
"ဘယ္မိန္းကေလးပဲျဖစ္ျဖစ္.. ဘယ္ေယာက်္ားေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ ရွင္းခအတြက္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေနရာမေပးႏိုင္ဘူး.. ဘယ္ေလာက္ပဲ နာက်င္ရ နာက်င္ရ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ အရွံဳးမေပးဘူး.. Yi Ling နဲ႔တုန္းကလည္း ဒီလိုမ်ိဳးပဲ ကၽြန္ေတာ္ေတြးခဲ့တယ္.. ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ရေအာင္ ၾကား၀င္ခဲ့တယ္.."
"မင္းဟာ ေအာက္တန္းစားေကာင္ပဲ သတိုး..."
ေဒၚေမခ်ိဴ၏ ေအာ္ေငါက္သံက မိုးျခိမ္းသံပမာ။ သတိုး စားပြဲအနားစြန္းကို လက္မ်ားေပါက္ကြဲထြက္မတတ္ တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္မိသည္။
"အခုကိစၥမွာလည္း ယမံု႔ရဲ႕အရွက္နဲ႔သိကၡာအတြက္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ လက္ထပ္မယ္.. ရွင္းခကို ထိုးထည့္ေပးမွာမဟုတ္ဘူး.. ဒါေပမယ့္ အန္တီ.. ကၽြန္ေတာ္ ရွင္းခကို ပိုင္ဆိုင္ရဖို႔အတြက္ ျပိဳင္မလုခ်င္တဲ့သူဆိုလို႔ ဒီတစ္ကမၻာလံုးမွာ လူ တစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္.."
သတိုး ေဒၚေမခ်ိဳ၏ ေဒါသမ်က္လံုးမ်ားကို ရင္ဆိုင္ၾကည့္သည္။ သူ႔တစ္ကုိယ္လံုး တဆတ္ဆတ္ တုန္ခ်င္ေနသည္။ ဒူးေတြေရာ၊ လက္ေတြေရာ၊ ႏွုတ္ခမ္းမ်ားပါ ထိန္းမရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ တုန္ခါခ်င္ေနၾကသည္။ လက္ကိုပိုက္ျပီး ထိန္းေသာ္လည္းမရ။ ႏွုတ္ခမ္းမ်ားကို ျပတ္ထြက္လုမတတ္ ကိုက္ခဲျပီး နာက်င္မွုမွေန စကားဆက္ႏိုင္ရန္ ၾကိဳးစားရသည္။
"အဲဒီလူဟာ အန္တီပဲ.. အန္တီ စိတ္ခ်ပါ.. ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆုတ္ေပးပါ႔မယ္.."
သတိုး ေၾကာက္စရာ အိပ္မက္ဆိုးတစ္ခုမွ ရုန္းထြက္ေနရသလို အိမ္ၾကီးထဲမွ ထြက္ခြာႏိုင္ရန္ ၾကိဳးစားမိသည္။ သူ႔ကို မီးပြင့္မတတ္ မ်က္လံုးနီမ်ားျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ေနေသာ ေဒၚေမခ်ိဳကို ေက်ာခိုင္းလိုက္သည္။
"သတိုး.."
ေခၚသံသည္ မာလြန္းသည္။ က်ယ္၀န္းေသာ အိမ္ၾကီးေၾကာင့္ ပဲ့တင္သံက ပိုျပီး ေၾကာက္စရာ။
"ေနရွင္းခနဲ႔မင္းနဲ႔လက္ထပ္တာကို ျမင္ရမယ့္အစား လမ္းေဘးက ေခြးမတစ္ေကာင္ကိုပဲ အျမီးျဖတ္ျပီး ေပးစားမယ္... မင္း ျမဲျမဲမွတ္ထား..."
ေဒၚေမခ်ိဳ၏ ေဒါသသံသည္ စိန္ေက်ာက္တစ္လံုးကိုေတာင္ ထက္ပိုင္းျဖတ္ႏိုင္သလို မာလြန္းေနသည္။
..........................................
..........................................
"မင္း ျပန္လာျပီလား.. ငါက ၾကာဦးမယ္ထင္ေနတာ..."
အိပ္ခန္းကုတင္စြန္းတြင္ ထိုင္ေနေသာ ေနရွင္းခ။
သတိုး ေျပးဖက္လိုက္ခ်င္သည္။ ေနရွင္းခ ရင္ခြင္ထဲမွာ ႏွလံုးသည္းေျချပတ္သည္အထိ ငိုေၾကြးလိုက္ခ်င္သည္။ သူ႔ကို ထားမသြားဖို႔ အၾကိမ္ တစ္သိန္းေလာက္ ေျပာခ်င္သည္။
ဒါေပမယ့္...
သူ မေျပာရက္ပါ။
သူက က်န္ရစ္ခဲ့ရမည့္သူ။ ေနရွင္းခက ထားသြားရမည့္သူ။
ထားခဲ့ရမည့္သူက က်န္ခဲ့ရမည့္သူထက္ ပိုျပီး၀မ္းနည္းရတာေလ။
အခုအခ်ိန္မွာ သူ တတ္ႏိုင္သည္မွာ တစ္ခုတည္းျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္ညပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အပိုင္းအစ တစ္ခုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သဲမွုန္တစ္ပြင့္စာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနရွင္းခရဲ႕ နာက်င္မွုေတြကို သက္သာေစခ်င္သည္။
သာမာန္ေန႔တစ္ေန႔လို၊ သာမာန္ စကားတစ္ခြန္းကို သတိုး ပင္ပန္းၾကီးစြာ ေရြးခ်ယ္လိုက္ရသည္။
"မင္းဖုန္းရတာနဲ႔ တစ္ခါတည္း တန္းလာတာ..."
ေနရွင္းခ ဖုန္းဆက္ခ်ိန္သည္ သူ ဗဟန္းျခံၾကီးမွ ထြက္လာကာစအခ်ိန္။ ေဒၚေမခ်ိဳရဲ႕ ေဒါသသံမ်ား နားထဲမွာ ပဲ့တင္ေနခ်ိန္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ရွင္းခ.."
သတိုး ေက်ာပိုးအိတ္ကို ၾကမ္းျပင္ေပၚပစ္ခ်ရင္း လက္မွာပတ္ထားေသာ နာရီကို ခၽြတ္ျပီး ကုတင္ေဘးမွ စားပြဲေပၚလွမ္းတင္လိုက္သည္။
သူ႔ရင္ထဲက မီးေတြကိုလည္း ျဖစ္ႏိုင္လ်ွင္ လက္ျဖင့္ သပ္ခ်လိုက္ခ်င္သည္။
ဒါေပမယ့္ ပူျပင္းလြန္းေသာေၾကာင့္ သူ႔လက္မ်ားပါ မီးဟပ္ခံရမွာ။
"ဒီေန႔ညစာကို အျပင္မွာ သြားစားရေအာင္ သတိုး..."
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ.. မင္း မခ်က္ခ်င္ရင္ ငါ ခ်က္ေပးမယ္ေလ...."
တီရွပ္အက်ီၤကို ေခါင္းမွမခၽြတ္ျပီး ကုတင္ေပၚပစ္တင္သည္။ ဆံပင္မ်ားကို ထိုးဖြျပီး ေခၽြးမ်ားျဖင့္ စိုေနေသာ ေခါင္းကို ခါလိုက္သည္။ ပင္ပန္းလိုက္တာ။ သူ ေနရွင္းခ နားမွာ ရွိေနခ်င္သည္။ ဒါေပမယ့္ ေနရွင္းခ သူ႔ရင္ထဲကို ျမင္သြားမွာကိုလည္း ေၾကာက္သည္။
"တစ္ခါတစ္ေလပဲကြာ..ဆိုင္မွာပဲ သြားစားရေအာင္.."
"ေအးပါ.. ဒါဆိုလည္းျပီးေရာ.. ခဏေတာ့ ေစာင့္ဦး.. ငါ ေရခ်ိဳးလိုက္ဦးမယ္.."
ေရက်သံသည္လည္း သူ႔အတြက္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေနသည္။ စိမ့္ထြက္ခ်င္လာေသာ မ်က္ရည္မ်ားကို သတိုး ရေအာင္ တားသည္။
ဟင့္အင္း။
သူ ငိုလို႔မျဖစ္ဘူးေလ။
ေနရွင္းခ ပိုနာက်င္သြားမွာေပါ႔။
ေရခ်ိဳးခန္းမွ ထြက္လာခ်ိန္မွာ သူ႔ေရွ႕မွာ ရွိေနေသာျမင္ကြင္းက လွပလြန္းသည့္ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္။
သူ႔အက်ီၤမွ ၾကယ္သီးကိုတပ္ေပးေနေသာ ေနရွင္းခ၏ ပံုရိပ္သည္ က်က္သေရရွိစြာ လွပေနသည္။ တံခါးေဘာင္ကို မီွရင္း ထိုပန္းခ်ီကားခ်ပ္ကို အသိလြတ္စြာ သူ ေငးေမာသြားမိသည္။ ေနာက္ဆံုး ၾကယ္သီးတပ္ျပီးသြား၍ အပ္ခ်ည္ၾကိဳးကို ေနရွင္းခ ကတ္ေၾကးျဖင့္ ကိုက္ျဖတ္ခ်ိန္မွ သတိုးျပန္ျပီး အသိ၀င္လာသည္။
"ရွင္းရာ.. ထားလိုက္စမ္းပါ.. ငါ တျခားအက်ီၤ၀တ္သြားလဲ ရတာပဲ.."
"ျပီးပါျပီကြာ.. ငါ မခ်ဳပ္ေပးရင္ မင္းဘာသာဆို ဘယ္ေတာ့မွ ခ်ဳပ္မွာမွမဟုတ္တာ..."
အပ္ႏွင့္ အပ္ခ်ည္ကို ေနရွင္းခ စားပြဲအံဆြဲထဲသို႔ စနစ္တက် ျပန္ထည့္ကာ အက်ီၤကို သူ႔ကို ကမ္းေပးလာသည္။
"မင္း မ်က္ႏွာသုတ္ဖို႔ကို အပ်င္းထူတုန္းပဲလား သတိုး.. ကေလးလည္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး.."
ေနရွင္းခ လက္ဖမိုးျဖင့္ သူ႔နဖူးေပၚမွ ေရစက္မ်ားကို ဖိသုတ္ေပးသည္။ ႏူးညံ့လြန္းေသာ အေတြ႔၊ ခ်စ္ျခင္းျဖင့္ျပည့္ေသာ အျပဳအမူ။ ၾကည္ႏူးျခင္းေနာက္မွာ ၀မ္းနည္းမွုမ်ားက မုန္တိုင္းတစ္ခုလို လိုက္ပါလာၾကသည္။
ကားေပၚမွာ ေနရွင္းခ ေျပာလာေသာ အတိတ္အေၾကာင္းမ်ားမွ စကားလႊဲဖို႔ သူ ၾကိဳးစားမိသည္။ သူ သတိမရခ်င္တာမဟုတ္။ ေနရွင္းခကို မလြမ္းေစခ်င္ေသးတာ။
သူ ရွိေနေသးသည္ေလ။
အနည္းဆံုး ဒီေန႔မွာ သူ႔ကို ေနရွင္းခ မလြမ္းေစခ်င္ေသး။ ယမုံ႔အေၾကာင္းမပါေအာင္၊ ပိေတာက္ပင္ၾကီးအေၾကာင္း မေျပာျဖစ္ေအာင္ စကားမ်ားကို သတိုး ေရြးေျပာေနမိသည္မွာ စားေသာက္ဆိုင္သို႔ ေရာက္သည္အထိ။
"မင္းအတြက္ ငါပဲ မွာေပးမယ္ သတိုး.."
"ေအးပါ.. မင္းက ငါ႔အၾကိဳက္ကို ငါ႔ထက္ပိုသိတာပဲ.."
သတိုး လက္ေမာင္းႏွစ္ခုကိုခ်ိတ္ကာ ေခါင္းတင္ရင္း သူ႔ေရွ႕မွ ေနရွင္းခကို မ်က္ေတာင္မခတ္ စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ေျဖာင့္စင္းေသာႏွာတံေအာက္မွ မထူမပါးႏွုတ္ခမ္းမ်ားသည္ menu ကတ္ျပားကို အာရံုစိုက္ဖတ္ေနသျဖင့္ တင္းတင္းေစ့ထားသည္။ ေနာက္လွန္ျဖီးသင္ထားေသာ ဆံပင္မ်ားေၾကာင့္ ခန္႔ေသာ မ်က္ႏွာသည္ ထင္းေနသည္။ မက်ယ္မကားေသာ ေမးရိုးသည္ ေျဖာင့္စင္းေသာ လည္တိုင္ထက္မွာရွိသည္။
"မင္း ငါ႔ကို မျမင္ဘူးလို႔လား သတိုး.."
"မင္း အရမ္းေခ်ာတယ္ ရွင္းရာ.."
သူ႔အေျပာေၾကာင့္ ေနရွင္းခ ျပံဳးသည္။ ျပံဳးလိုက္မွ ခန္႔ေခ်ာေခ်ာေသာ မ်က္ႏွာသည္ ေငးခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ႏုနယ္သြားသည္။
"ဒါပဲလား သတိုးရာ.... တျခား အေတြးေတြေရာ မ၀င္ဘူးလား..."
"မင္းစကားက ဘာလဲ ရွင္းရ.."
ေနရွင္းခ ကမ္းေပးလာေသာေရခြက္ကို သူ လွမ္းယူလိုက္သည္။
"သတိုး.. ဒီ ည ငါ မင္းကို ခြင့္ျပဳတယ္...."
ဘာ...
က်ယ္ေလာင္လြန္းေသာ သူ႔ရင္ထဲမွ ေအာ္သံကို မည္သူမွ မၾကား။
ႏွုတ္ခမ္းနားေရာက္ေနေသာ ဖန္ခြက္မွာ လမ္းတစ္၀က္တြင္ ရပ္တန္႔သြားသည္။
မူးခနဲ၊ မိုက္ခနဲ။
မင္း ငါ႔ကို ႏွုတ္ဆက္ေနတာလား ရွင္း..
လ်ွံတက္လာေသာ မ်က္ရည္မ်ားကို သတိုး မထိန္းႏိုင္။
သူ႔မွာ အခ်ိန္ရွိေသးသည္ဟု သူ ထင္ေနခဲ့တာ။
ဒီတစ္ရက္ျပီးလ်ွင္ ေနာက္တစ္ရက္၊ အနည္းဆံုး တစ္ပတ္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ေပါ႔။
ခြဲခြာခ်ိန္တစ္ခုကို ဟိုးအေ၀းဆံုးသို႔ သူ ပို႔ထားခ်င္ေနတာ။
"မင္း ဘာေတြ ေျပာေနတာလဲ ရွင္း..."
သူ၏ ဟန္ေဆာင္ရယ္သံသည္ သူ႔ကိုျပန္လည္ေျခာက္လွန္႔ေနသည္။
"ဒီည မင္း စိတ္တိုင္းက် ငါ အားလံုး လိုက္ေလ်ာေပးမယ္ ေျပာတာ.."
သတိုး မ်က္စိမ်ားကို စကၠန္႔အတန္ၾကာေအာင္ မွိတ္ထားသည္။
ငါ႔အတြက္ အခုအခ်ိန္မွာ ဒါေတြဟာ အေရးမၾကီးေတာ့ဘူးေလ ရွင္းရာ..
ငါေလ.. ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္..
သတိုး အေတြးစကိုျဖတ္သည္။ ဆက္မေတြးရဲ။
ေနာက္ျပီး ေနရွင္းခကို သူ မျငင္းရက္။
သူ ျငင္းလိုက္လ်ွင္ ေနရွင္းခ စိတ္ထိခိုက္သြားမွာေပါ႔။
ဒါေပမယ့္ သူ ေနရွင္းခ ေရွ႕မွာ ဆက္လက္ ဟန္ေဆာင္ႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ့သည္မို႔ ထိုင္ေနရာမွ ထရပ္မိသည္။
"ေအး.. မင္း ေျပာတာေနာ္.. ျပီးမွ ျပန္ျပင္ခ်င္တယ္ဆို မရဘူး.."
"ဘယ္သြားမလို႔လဲ...."
"မင္းမွာတဲ့ထဲမွာ ဘီယာမပါဘူး မဟုတ္လား.. ငါ သြားမွာလိုက္ဦးမယ္.. မင္း ေျပာတဲ့အတိုင္းဆို ဒီည ငါ႔အတြက္ေတာ့ ပြဲၾကီး ပြဲေကာင္းပဲ.."
သတိုး စားေသာက္ဆိုင္ထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္။ ျဖတ္သန္းေမာင္းႏွင္ေနေသာ ကားမ်ိဳးစံု၊ ပုဇြန္ဆီေရာင္သန္းေသာ ေကာင္းကင္တစ္ခု၊ ဆည္းဆာေရာင္ အနားကြပ္ထားေသာ တိမ္ျဖဴမ်ား အရာအားလံုးသည္ ေ၀၀ါးေနသည္။
ရွင္းရာ.. ငါ မင္းကို ေနာက္တစ္ေခါက္ ႏွုတ္ဆက္ရဦးမွာလား..
စိမ့္ထြက္လာေသာ မ်က္ရည္စမ်ားကို သူ မတားႏိုင္။ လွည့္ၾကည့္လာေသာ လမ္းသြားလမ္းလာမ်ား၏ အၾကည့္ကို သတိမထားမိ။ သတိုး ငိုမိသည္။
မြန္းၾကပ္လြန္းသည္။
ပူေလာင္လြန္းသည္။
နီရဲေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ သူ ေနရွင္းခ ေရွ႕ျပန္မသြားရဲ။ စိတ္မ်ားတည္ျငိမ္သည္အထိ အခ်ိန္တစ္ခ်ိဳ႕ကို ကုန္ဆံုးဖို႔ သူ ၾကိဳးစားရမည္။ မီးေရာင္စံုေအာက္မွ တီး၀ိုင္းနားသို႔ သတိုး ေလ်ွာက္လွမ္းသြားမိသည္။
အခုအခ်ိန္မွာ သူ လိုအပ္သည္မွာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္...
သူ႔ရဲ႕၀မ္းနည္းမွုမ်ားထက္ သူ႔အခ်စ္ေတြကိုသာ ေနရွင္းခ ျမင္ေစဖို႔ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္သည္။
"ဒီသီခ်င္းကို ကၽြန္ေတာ္အခ်စ္ရဆံုး ခ်စ္သူအတြက္ သီဆိုပါရေစ.."
သတိုး ငိုသံမပါေအာင္ထိန္းရင္ အျပံဳးတစ္ခုႏွင့္ ေၾကျငာျဖစ္သည္။
.................................................................
..................................................................
အခန္းတံခါးကို အသံမထြက္ေအာင္ ေနရွင္းခ ပိတ္သြားခဲ့သည္။ ေျခသံကိုေတာ့ လံုးလံုးမၾကားရေလာက္ေအာင္ပင္။ အိမ္တံခါးမၾကီး၏ ဖြင့္သံ၊ ပိတ္သံသည္လည္း တိုးလြန္းသည္။ ကားစက္သံတစ္ခု အေ၀းကိုေရာက္သြားမွ သတိုး ပိတ္ထားေသာ မ်က္လံုးမ်ားကို ဖြင့္မိသည္။
ေက်းဇူးပါ ရွင္းရာ..
ႏွုတ္မဆက္သြားတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ..
သတိုး သူ႔လက္ဖ၀ါးမ်ားကို ျငိမ္သက္စြာ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ထိုလက္ေခ်ာင္းမ်ားၾကားတြင္ ေနရွင္းခ၏ ကိုယ္ေငြ႔မ်ား က်န္ေနခဲ့သည္။ မႏူးညံ့ေသာ္လည္း စြဲမက္ဖြယ္ေကာင္းလြန္းေသာ လက္ေမာင္းမ်ား၏ အသိ၊ သန္မာေသာ ဆံပင္နက္မ်ား၏ အေတြ႔၊ က်ယ္ျပန္႔ေသာ ေက်ာျပင္မွတုန္ခါမွုေတြ။ ဒါေတြအားလံုးက်န္ေနခဲ့သည္။
သူ႔အက်ီၤရင္ဘတ္မွာ ေနရွင္းခ မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ စိုေနေသးသလို သူ႔ေခါင္းအံုးသည္လည္း သူ႔မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ စိုေနေသးသည္။
မင္း ေက်နပ္ရဲ႕လား သတိုး..
ေနရွင္းခ၏ ေမးခြန္းကို ျပန္လည္ၾကားေယာင္လာေတာ့ ကုန္ခန္းသြားျပီထင္ရေသာ မ်က္ရည္မ်ားက ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ထပ္မံ စီးက်လာျပန္သည္။
ေက်နပ္တာေပါ႔ ရွင္းရာ.. ငါ သိပ္ေက်နပ္တာေပါ႔..
ေနရွင္းခကို ခ်စ္ခြင့္ရသည့္အတြက္ေရာ၊ ေနရွင္းခ အခ်စ္ကို လက္ခံရခဲ့သည့္အတြက္ေရာ သူ ေက်နပ္တာေပါ႔။ ဘယ္ေလာက္ပဲ နာက်င္ရ၊ ၀မ္းနည္းရပါေစဦး ေနရွင္းခႏွင့္အတူရွိခဲ့သည့္ အမွတ္တရအခ်ိန္မ်ား၊ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးမွုမ်ားသည္ သူ႔အတြက္ လွပလြန္းခဲ့သည္ေလ။
"သတိုး..."
အိမ္ထဲေျပး၀င္လာေသာ ေျခသံသည္ ျပင္းထန္လြန္းသည္။ က်ယ္ေလာင္လြန္းစြာ ေအာ္ေခၚသံသည္ ခြန္အားအျပည့္။
ကိုေလး...
ဟန္ေဆာင္ပင္ သတိုးမျပံဳးႏိုင္။ ထက္ေ၀ယံကို သူ႔နားအေရာက္လာခိုင္းခဲ့သည္မွာ ေနရွင္းခ ျဖစ္သည္ကို သူ သိသည္။ သူ႔ကို တင္းၾကပ္စြာ ေပြ႔ဖက္လာေသာ ထက္ေ၀ယံရင္ခြင္မွာ သတိုး စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ရိွုက္ငိုမိသြားသည္။
"သတိုးရာ..."
ထက္ေ၀ယံအသံသည္ ဟိုးအေ၀းၾကီးမွ လွမ္းေခၚေနသလို။
သူ စကားမွ ေျပာႏိုင္ပါဦးမလား။
သတိုး ေၾကာက္သည္။
သူ႔မွာ ခြန္အားဟူသမ်ွ အမွုန္အမႊားတစ္ခုပင္ မက်န္ေတာ့သလို။
ဒါေပမယ့္ သူ ၾကိဳးစားမွရမည္။
"ကၽြန္ေတာ္ အဆင္ေျပမွာပါ ကိုေလးရာ.... ဒီေန႔.. ဒီေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ရွိလက္ရွိ ငိုပါရေစဗ်ာ.."
ရွိဳက္သံမ်ားေၾကာင့္ စကားသံမ်ားက ဗလံုးဗေထြး။ ထက္ေ၀ယံ လက္ေမာင္းမ်ားကို အားကိုးတၾကီး ဆုပ္ကုိင္ထားမိသည္။
မနက္ျဖန္..
မနက္ျဖန္ဆိုလ်ွင္ေတာ့ သတိုး မ်က္ရည္မ်ားသုတ္ကာ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့သလို ဘ၀ကို ေရွ႕ဆက္ရဦးမည္။
ေနရွင္းခအတြက္..
သူ႔အတြက္...
ထက္ေ၀ယံအတြက္..
သူ႔ကိုခ်စ္ေသာသူမ်ားအတြက္ ဘ၀ကို ဟန္ေဆာင္အျပံဳးတစ္ခုႏွင့္အတူ ရင္ဆိုင္ရဦးမည္။
ဟုတ္သည္ေလ။
သူျပံဳးမွ ေနရွင္းခ ၀မ္းနည္းမွုေတြ သက္သာမွာေလ။
သူ သီခ်င္းေတြ ဆက္ေရးရဦးမည္။
သီခ်င္းေတြ ဆက္ဆိုရဦးမည္။
ေနရွင္းခကို ေျပာခ်င္သည့္ စကားေတြကို သံစဥ္ေတြအျဖစ္ ေျပာင္းလဲကာ ေလလွိုင္းမ်ားၾကားမွ သူ ရင္ဖြင့္ခ်င္ေသးသည္။
ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ေတာ့..
သူ ငုိပါရေစေတာ့။
.................................
.................................
အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ဒီလို နာက်င္ေစသည္တဲ့လား။
ရဲေသြးငယ္ သူ႔ေရွ႕မွ ျမင္ကြင္းကို အခုအခ်ိန္ထိ ျငိမ္သက္ေငးၾကည့္ေနဆဲ။
သူ႔ရင္ေတြ ေအာင့္ေနသည္။
ရင္ပြင့္ေအာင္ ေအာ္လိုက္ခ်င္ေပမယ့္ လည္ေခ်ာင္းေတြ တစ္ဆို႔ေနကာ ဘာသံမွထြက္မလာ။
ထက္ေ၀ယံ၏ ဆံပင္လိပ္ေခြမ်ားသည္ ေနာက္ဘက္မွ လွမ္းျမင္ေနရသည့္တိုင္ သူ႔အိပ္မက္ေတြထဲကလို စြဲမက္ဖြယ္ေကာင္းေနသည္။ ေပ်ာက္ထြက္သြားေတာ့မလို သတိုးကို တင္းၾကပ္စြာ ေပြ႔ဖက္ထားသည္မွာ ဂႏၶ၀င္ေျမာက္ ေက်ာက္ဆစ္ရုပ္တုတစ္ခုလို။
ကိုကို႔ ကို အရမ္းခ်စ္တာပဲလား ကိုေလးရာ...
ရဲေသြးငယ္ လက္ထဲမွ အသီးမ်ားထည့္ထားသည့္ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ကို တင္းတင္း ဆုပ္ထားရင္း ျငိမ္သက္စြာ စိုက္ၾကည့္ေနဆဲ။
ျပြတ္သိပ္သီးေနေသာ မာလကာသီးမ်ားကို သတိုးအတြက္ သူ မနက္ေစာေစာ အေစာၾကီးခူးကာ လာပို႔ျခင္းျဖစ္သည္။ သတိုး ေက်ာင္းမသြားခင္ မီအာင္ဆိုျပီး အိမ္မွ အေစာၾကီး ထြက္လာခဲ့သည္။ မနက္ခင္း ေရာင္ျခည္မ်ားျဖင့္ ေတာက္ပေနေသာ ျမိဳ႕သစ္ငယ္ေလး၏ အလွကို ကဗ်ာမ်ားဖြဲ႔ရင္း ေပ်ာ္ရႊင္စြာ လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
အခုလည္း သူ႔မ်က္စိေရွ႕မွာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ရွိေနသည္။
ကာရန္မညီေပမယ့္ လွပါသည္..
ဒါေပမယ့္ ဒီကဗ်ာသည္ မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ သီကံုးထားေသာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္..
..............................................................
...............................................................